Ze wstępu

Komunikacja interpersonalna była i jest nieodłącznym atrybutem każdej wspólnoty czy społeczności, a wymiarze indywidualnym – każdego człowieka, który ma zdolność komunikowania się z samym sobą (komunikacja intrapersonalna). To, jak człowiek komunikuje się z drugim człowiekiem i za pomocą jakich środków ma wpływ na postrzeganie przez niego świata, wspólnoty, w której żyje, w końcu siebie samego. Na przestrzeni dziejów przykładem takich punktów zwrotnych w ludzkiej historii był alfabet fonetyczny, prasa drukarska czy telegraf. Dziś nowoczesne technologie, w tym mass media, stanowią jedną z tych wielkich sił, które modelują świat i człowieka, stają się przestrzenią jego życia[1]. Ich obecność jest do tego stopnia silna, że samo słowo komunikacja kojarzy się w potocznym myśleniu bardziej z prasą, radio czy telewizją niż z komunikowaniem interpersonalnym typu face to face. W myśleniu o komunikacji i w samym procesie komunikowania pojawia się jednak kolejny punkt zwrotny – Internet. Dzięki tej żywej przestrzeni interaktywnej rysuje się perspektywa odbudowy znaczenia komunikacji interpersonalnej jako zjawiska pierwotnego, wręcz podstawowego w rozwoju człowieka, a nawet powrót do roli, jaką komunikacji wyznaczał aż do XVI wieku w Europie sam termin communicare – tworzenie wspólnoty.

[1] Jan Paweł II. Orędzie Papieskie na Światowy Dzień Komunikacji Społecznej „Rola komunikacji społecznej wobec zadań rodziny”. 1980 w: Red. M. Lis. Orędzia Papieskie na Światowe Dni Komunikacji Społecznej 1967-2002. Częstochowa: Edycja św. Pawła 2002 s. 95.