Odszedł prof. Stanisław Olczak

Społeczność akademicka KUL

z wiarą i chrześcijańską nadzieją na zmartwychwstanie

żegna

 

Prof. Stanisława Olczaka

 

historyka XVI-XVIII w., archiwistę

wieloletniego wiceprezesa Zarządu Głównego TP KUL

prodziekana Wydziału Nauk Humanistycznych KUL w latach 1993-1999

mistrza i wychowawcę wielu pokoleń historyków

 

Wieczny odpoczynek racz Mu dać Panie

 


Stanisław OlczakStanisław Kazimierz Olczak, ur. 4 IV 1936 r. w Olesznie, zm. 3 IX 2018 r. w Lublinie, prof. dr hab., prodziekan WNH, historyk, archiwista.

 

W 1954 r. uzyskał maturę w Liceum Ogólnokształcącym im. Piusa X we Włocławku. Następnie pracował jako nauczyciel religii w szkołach podstawowych w: Budzisławiu, Morzycach i Niegibalicach na Kujawach. W l. 1961-66 studiował historię na KUL. Tytuł magistra uzyskał na podstawie pracy Parafialne budownictwo kościelne w archidiakonacie kurzelowskim w średniowieczu, napisanej na seminarium Jerzego Kłoczowskiego. Następnie podjął studia z historii sztuki, z których zrezygnował po zaliczeniu 4 semestrów. W 1966 r. rozpoczął pracę na stanowisku młodszego bibliotekarza w bibliotece Zakładu Historii. W 1971 r. został awansowany na bibliotekarza, a w 1973 przeniesiony na stanowisko dokumentalisty w Archiwum Uniwersyteckim KUL. Od 1974 r. zaczął prowadzić zlecone zajęcia dydaktyczne dla studentów historii. W 1975 r. na UAM w Poznaniu obronił pracę doktorską Szkolnictwo parafialne w Wielkopolsce w XVII i XVIII w. (w świetle wizytacji kościelnych) (Lublin 1978), napisaną pod kierunkiem J. Kłoczowskiego, której oficjalnym promotorem był Jerzy Topolski. W 1977 r. awansował na stanowisko starszego dokumentalisty. W l. 1977-78 pełnił funkcję Delegata Rektora ds. BHP. W 1981 r. został mianowany kierownikiem AU KUL. Pracując na tym stanowisku wprowadził przejrzystą strukturę organizacyjną, a w porządkowanie dokumentacji wkładał wiele osobistego wysiłku.

Prowadził zlecone zajęcia przede wszystkim dla studentów specjalizacji archiwalnej. W 1984 r. został zatrudniony w Katedrze Historii Ustroju i Administracji Polski, kierowanej wówczas przez W. Rostockiego. W 1985 r. awansował na adiunkta. W 1990 r. uzyskał habilitację na podstawie dorobku i książki Duchowieństwo parafialne diecezji poznańskiej w końcu XVI i pierwszej poł. XVII w. (Lublin 1990). Od 1991 do 2008 r. pełnił funkcję kierownika Katedry Historii Ustroju i Administracji Polski. W 1993 r. został powołany na stanowisko profesora nadzwyczajnego i prodziekana Wydziału Nauk Humanistyczncyh ds. studenckich (urząd ten sprawował do 1999 r.). W 2006 r. uzyskał tytuł naukowy profesora nauk humanistycznych. W tym samym roku przeszedł na emeryturę, jednak prowadził zajęcia na KUL do 2013 r. Przebywał na stypendiach zagranicznych: w Institut Polonais w Paryżu (1976), w Genewie (1981, 1982) oraz Leuven (1985, 1989).

Jego główne kierunki badań obejmowały historię Kościoła w Polsce w XVI-XVIII w., zwłaszcza zagadnienia dotyczące środowiska parafialnego − szkolnictwa, duchowieństwa, budownictwa sakralnego. W jego dorobku są również prace odnoszące się do problematyki kancelaryjno-archiwalnej, ze szczególnym uwzględnieniem dziejów nowożytnych kancelarii kościelnych. W sumie 4 monografie oraz ponad 160 artykułów i innych publikacji naukowych. Jest także autorem 2 tomików poezji. Należał do Towarszystwa Naukowego KUL (w l. 2004-13 pełnił funkcję sekretarza generalnego). Był redaktorem naczelnym „Roczników Humanistycznych”. Był również członkiem: Lubelskiego Towarzystwa Naukowego, Komisji Historycznej PAN w Lublinie, Towarzystwa Muzealnego w Lubaczowie. Należał do Rady Naukowej Instytutu Geografii Historycznej Kościoła w Polsce oraz Redakcji Naczelnej Encyklopedii katolickiej (t. IX-XII), do której napisał 15 haseł.

Wypromował 18 doktorów i ponad 200 magistrów. Jako recenzent był powoływany w 20 przewodach doktorskich oraz 2 habilitacyjnych. Brał udział w sympozjach, konferencjach naukowych, popularyzował naukę w mediach (np. cykl audycji w Radiu Plus), w szkołach, środowiskach związanych z Kościołem.

Był przewodniczącym Komisji Rewizyjnej NSZZ „Solidarność” na KUL, kuratorem Niezależnego Zrzeszenia Studentów, członkiem wielu uczelnianych komisji (m.in. Senackiej Komisji Rozdawnictwa Darów, Senackiej Komisji Finansowo-Gospodarczej), wiceprezesem Zarządu Głównego TP KUL, długoletnim sekretarzem Klubu Inteligencji Katolickiej w Lublinie, członkiem Rady Programowej Radia Lublin S.A., prezesem Akcji Katolickiej we własnej parafii oraz dekanacie Lublin-Południe, członkiem Archidiecezjalnej Rady Synodu Plenarnego.

Został odznaczony: Medalem Komisji Edukacji Narodowej (2003), Złotym Krzyżem Zasługi (2005), medalem Lumen Mundi (2006) oraz Medalem za Zasługi dla KUL (2008). Był także laureatem Nagrody im. Ireny i Franciszka Skowyrów za pracę o szkolnictwie parafialnym.

 

KUL-75, s. 437; Archiva temporum testes. Źródła historyczne jako podstawa pracy badacza dziejów. Księga pamiątkowa ofiarowana Profesorowi Stanisławowi Olczakowi, red. G. Bujak, T. Nowicki, P. Siwicki, Lublin 2008, s. 5-8.

Tomasz Nowicki

 

 


WSPÓŁPRACA

ikona
ikona
ikona
ikona
ikona