Życiorys prof. Wiktora Hahna

Wiktor Hahn urodził się 9 września 1871 r. we Wiedniu. Kształcił się we Lwowie, gdzie w latach 1889 – 1893 studiował filologię polską oraz klasyczną. W 1895 r. obronił doktorat na podstawie rozprawy Żywoty Plutarcha wobec Arystotelesa Athenaion politeia. Przez następnych dwanaście lat uczył języków starożytnych we Lwowie i Kołomyi. W 1907 r. habilitował się na podstawie pracy Literatura dramatyczna w Polsce w XVI w. i został zatrudniony w I Katedrze Historii Literatury Polskiej Uniwersytetu Lwowskiego. Wykładał wówczas bibliologię, teorię bibliografii, bibliotekarstwo oraz księgarstwo. W 1917 r. został mianowany profesorem nadzwyczajnym.
W 1921 r. podjął pracę w KUL, gdzie otrzymał tytuł profesora zwyczajnego. Objął wówczas kierownictwo I Katedry Historii Literatury Polskiej, a w roku akademickim 1922/1923 pełnił funkcję dziekana Wydziału Nauk Humanistycznych. Po II wojnie światowej pracował na Uniwersytecie Warszawskim, gdzie wykładał historię literatury polskiej.
    Zainteresowania badawcze prof. Hahna obejmowały zarówno filologię klasyczną, jak historię literatury, czy bibliologię. W czasie swojej długiej kariery naukowej opublikował ponad 500 prac. Szczególne miejsce zajmują wśród nich monografie poświęcone twórczości Juliusza Słowackiego (Studium nad genezą „Lilii Wenedy”, Przyczynek do genezy „Marii Stuart” Juliusza Słowackiego, Juliusza Słowackiego „Samuel Zborowski”, Szkice literackie o Juliuszu Słowackim, O tzw. bluszczowości Słowackiego) oraz Szymona Szymonowica (Szymon Szymonowic jako filolog, Szymonowica zapomniane utwory łacińskie).
    Profesor Wiktor Hahn należał do Towarzystwa Filologicznego we Lwowie, Towarzystwa Naukowego Warszawskiego, Akademii Umiejętności (później Polskiej Akademii Umiejętności), Poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk, Towarzystwa Literackiego im. A. Mickiewicza, Polskiego Towarzystwa Emigracyjnego w Krakowie oraz Towarzystwa Przyjaciół Nauk w Lublinie. Za osiągnięcia naukowe odznaczony został m.in. Złotym Krzyżem Zasługi (1938) oraz Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski (1954). Zmarł 2 listopada 1959 r. w Warszawie.


WSPÓŁPRACA

ikona
ikona
ikona
ikona
ikona