Jan Paweł II - myśli codzienne

Szanowni Państwo,


w roku 2014 niezwykle ważnym wydarzeniem w życiu całego Kościoła była kanonizacja Jana Pawła II. Był to także szczególny moment dla Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, który od 2005 roku nosi imię Świętego Papieża, wieloletniego profesora naszego uniwersytetu.


Ponieważ czujemy się zobowiązani do troski o dziedzictwo papieskiego nauczania oraz do promowania myśli Karola Wojtyły – św. Jana Pawła II, przygotowaliśmy akcję „Jan Paweł II – myśli codzienne”. Akcję rozpoczęliśmy w trakcie przygotowań do XIV Dnia Papieskiego, który odbył się 12 października 2014 pod hasłem "Jan Paweł II - Świętymi Bądźcie".


Od tego czasu, wykorzystując nowoczesne formy komunikacji, media społecznościowe, stronę internetową i newsletter, udostępniamy każdego dnia cytaty z nauczania Jana Pawła II. Cytaty z przemówień, listów apostolskich, encyklik i papieskich adhortacji cieszą się niezwykłą popularnością (cytat z 28 X 2014 roku dotarł do ponad 85 000 osób, cytat z 6 XII 2014 został wyświetlony przez ponad 40 000 osób).


Ku naszej ogromnej radości, uchwałą z dnia 5 grudnia 2014 Sejm RP ogłosił rok 2015 Rokiem św. Jana Pawła II w Polsce. Mamy nadzieję, że czytane codziennie słowa Świętego są inspiracją do umacniania się w wierze i odkrywania na nowo swojego powołania.


Z wyrazami szacunku,

dr hab. Urszula Paprocka-Piotrowska, prof. KUL

Prorektor ds. Promocji i Współpracy z Zagranicą

 

 

Zbiór cytatów przygotował ks. dr hab. Marek Chmielewski, prof. KUL.

 

 

Myśli Jana Pawła II

 

 

 

30 IX

Uniwersytety katolickie, filozofowie i teologowie, myśliciele i pisarze mają ze swojej strony do spełnienia poważne zadanie: przedstawić antropologię prawdziwą i o wiarygodności idącej poprzez różne kultury, ów fundamentalny teren spotkania. Przemówienie do Sekretariatu dla Niewierzących, 2 IV 1981, nr 8

29 IX

„Micha-el” (Michał) — to imię znaczy „któż jak Bóg”. Nawiązuje ono do poznania i wyboru, dokonanego na miarę czystego ducha.

Królestwo Boga kształtuje się odwiecznie na podstawie takiego właśnie poznania i wyboru: „Któż jak Bóg!” W tych słowach zawarta jest cała duchowa moc zwrócenia się do Boga, przylgnięcia poznaniem i wolą do tej Pełni, jaką jest On sam. Pełnia Bytu i Świętości. Pełnia Prawdy, Dobra i Piękna.
Homilia na otwarcie VI Zwyczajnego Zgromadzenia Ogólnego Synodu Biskupów, 29 IX 1983

28 IX

W moim posługiwaniu pasterskim podkreślałem z naciskiem religijne wartości człowieka, z którym sam Chrystus w pewien sposób się utożsamił; człowieka, który jest drogą Kościoła i tym samym określa jego miłość i troskę o to, aby każdy osiągnął pełnię swego powołania. Homilia we Mszy świętej, Avila (Hiszpania), 1 XI 1982, nr 8

27 IX

Powołaniem chrześcijanina jest służba braciom i społeczeństwu, umacnianie i ochrona godności każdej ludzkiej istoty, szacunek dla praw osoby i ich obrona, budowanie trwałego i autentycznego pokoju opartego na braterstwie, wolności, sprawiedliwości i prawdzie. Spotkanie z młodzieżą w Santiago de Compostella, 19 VIII 1989, nr 4.3

26 IX

Szczególnie ważnym dzisiaj warunkiem odnowy kulturalnej jest otwartość na to, co powszechne. W rzeczywistości często się stwierdza, że wychowanie ogranicza się do przygotowania studentów do zawodu, ale nie do życia, ponieważ często — mniej lub bardziej świadomie — oddzieliło się wychowanie od nauczania. Spotkanie ze światem nauki, Madryt, 3 XI 1982, nr 10

25 IX

Przyczyniajcie się do tego, żeby muzyka, włączona przez Kościół w sprawowanie jego tajemnic, była prawdziwie religijna, czyli aby mogła odpowiednio spełniać swe szlachetne, religijne cele; żeby była naprawdę artystyczna, to znaczy zdolna poruszyć i przemieniać uczucia człowieka w pochwalną i błagalną pieśń do trójcy Przenajświętszej. Msza dla Scholae Cantorum, Rzym, 29 IX 1985.

24 IX

Kształtowanie młodzieży jest nierozerwalnie związane z właściwym funkcjonowaniem rodziny. Przemówienie do Kolegium Kardynałów i Kurii Rzymskiej, 22 XII 1979, nr 11

23 IX

Na czym polega sekret tak wielkiego podziwu i miłości dla tego nowego świętego [o. Pio z Pietrelciny]? On jest przede wszystkim «bratem ludu», co jest tradycyjną cechą kapucynów. Jest ponadto świętym taumaturgiem, o czym świadczą niezwykłe wydarzenia, liczne w jego życiu. Prze-de wszystkim jednak Ojciec Pio jest zakonnikiem szczerze miłującym Chrystusa ukrzyżowanego. W tajemnicy krzyża uczestniczył on w ciągu swego życia również w sposób fizyczny. Audiencja dla uczestników kanonizacji o. Pio, 17 VI 2002.

22 IX

Wszelkie starania o rozumowe, w miarę możliwości każdego, przyswojenie i przeniknięcie prawd wiary nie powinny jednak przesłaniać faktu, że człowiek składa się nie tylko z rozumu. Dlatego zdrowa teologia zakłada dzielenie wiary i życia z Kościołem: potrzebuje przestrzeni modlitwy. Salzburg, Przemówienie do biskupów, 24 VI 1988, nr 6

21 IX

Jest rzeczą konieczną, nie tylko w odniesieniu do Kościoła, ale także w odniesieniu do życia społecznego, aby pokładać nadzieję w jednoczącej i pojednawczej sile prawdy, która realizuje się w miłości. Loreto, 11 IV 1985, nr 7

20 IX

Obecność katolików w środkach przekazu jest jednym ze sposobów wypełniania przez Kościół swojej misji głoszenia królestwa Bożego i zapraszania wszystkich do wejścia (por. Mk 1,15). Jest wyrazem ewangelicznej miłości i pasterskiej troski. Przemówienie do Papieskiej Rady ds. Środków Społecznego Przekazu, 4 III 1994, nr 4

19 IX

Dzisiaj, bardziej może niż kiedykolwiek, pierwszą przysługą, jaką mamy oddać człowiekowi, jest dać świadectwo prawdzie, całej prawdzie, „wyznając prawdę w miłości” (Ef 4, 15). Nie powinniśmy ustawać, zanim nie staniemy się na nowo zdolni do wspólnego wyznawania całej prawdy, do jakiej Duch Święty nas prowadzi (por. J 16, 13). Paryż, 31 V 1980

18 IX

Iluż to ludzi, synów i córek polskiego Mazowsza w ciągu stuleci uczyło się Bożej i ludzkiej prawdy od Chrystusa, obcując z wewnętrzną tajemnicą Jego Serca. W dalekich stuleciach — jak św. Stanisław Kostka z Rostkowa — i w naszych czasach, w tym wieku XX, który zapisał się szczególnym świadectwem wyznawców i męczenników. Płock, 7 VI 1991

17 IX

Mimo wszelkich trudności i niepewności każdy człowiek szczerze otwarty na prawdę i dobro może dzięki światłu rozumu i pod wpływem tajemniczego działania łaski rozpoznać w prawie naturalnym wypisanym w sercu świętość ludzkiego życia od poczęcia aż do kresu… Evangelium vitae, 2

16 IX

Prawdziwą drogą Kościoła jest wierność Chrystusowi, dla-tego Kościół powinien trwać w „swojej prawdzie” i strzec „depozytu” tej prawdy w duchu miłości i dla miłości, w której najpełniej udziela się Bóg, ponieważ jest On Miłością (J 4, 8). Przemówienie do Kolegium Kardynałów, 28 VI 1980, nr 18

15 IX

Oto Ta, która stoi przy Krzyżu, która słucha w heroicznym posłuszeństwie wiary słowa Bożego, która całą macierzyńską boleścią swego serca „czyni” wraz z Synem „wolę Ojca”. Przemówienie na zakończenie Drogi Krzyżowej w Koloseum, 1 IV 1988

14 IX

Krzyż stanowi najgłębsze pochylenie się Bóstwa nad człowiekiem, nad tym, co człowiek — zwłaszcza w chwilach trudnych i bolesnych — nazywa swoim losem. Dives in misericordia, 8

13 IX

Każdy ruch różni się od innych, wszystkie jednak są zjednoczone w tej samej komunii i przez tę samą misję. Niektóre charyzmaty wzbudzone przez Ducha wdzierają się niczym gwałtowny wicher, który porywa ludzi i popycha ich na nowe drogi misji i radykalnej służby Ewangelii, aby głosili niestrudzenie prawdy wiary, przyjmując w darze żywe dziedzictwo Tradycji i budząc we wszystkich gorące pragnienie świętości. Przemówienie do przedstawicieli ruchów kościelnych, Rzym, 30 V 1998, nr 5

12 IX

Żadna wspólnota lokalna, nawet najbardziej dynamiczna nie może zamykać się w sobie. Ani żadna diecezja. Prawdziwym wymiarem Ciała Chrystusa jest Kościół powszechny. Przemówienie do młodzieży w Lyonie, 5 X 1986, nr 20

11 IX

Dekalog: dziesięć Bożych słów wypowiedzianych z mocą na Synaju, potwierdzonych przez Chrystusa w Kazaniu na górze w kontekście ośmiu błogosławieństw. Zrąb ludzkiej moralności zadany człowiekowi przez Stwórcę. […] W samym centrum tego porządku leży przykazanie: „Nie zabijaj” — zakaz stanowczy i absolutny, który równocześnie afirmuje prawo każdego człowieka do życia: od pierwszej chwili poczęcia aż do naturalnej śmierci. Prawo to w sposób szczególny bierze w obronę ludzi niewinnych i bezbronnych Radom, 4 VI 1991

10 IX

Okłamywanie człowieka jest odzieraniem go z godności i odrywaniem go od jego przeznaczenia; pochodzi od ojca wszelkiego kłamstwa. Bóg natomiast jest twórcą prawdy, Kościół zaś nie tylko ma prawo do głoszenia prawdy, nie tylko jest za nią odpowiedzialny, ale także jest jej obrońcą. Przemówienie do Papieskiej Rady ds. Środków Społecznego Przekazu, 7 III 1985

9 IX

Stosunki między Żydami i chrześcijanami bynajmniej nie mają charakteru dyskusji akademickich. Przeciwnie, stanowią podstawę naszych religijnych zobowiązań i naszego powołania — jako Żydów i jako chrześcijan. Przemówienie do uczestników sympozjum w rocznicę „Nostra aetate”, 19 IV 1985

8 IX

Przykład Maryi pozwala Kościołowi lepiej zrozumieć wartość milczenia. Milczenie Maryi nie jest tylko powściągliwością w mowie, ale przede wszystkim mądrą umiejętnością rozpamiętywania i patrzenia oczyma wiary na tajemnicę Wcielonego Słowa i na wydarzenia Jego ziemskiego życia. Katecheza środowa, 22 XI 1995 r., nr 4

7 IX

Słowo Boże przenika… Nie pozostało ono na zewnątrz człowieka, na zewnątrz jego czynów i jego dzieł, na zewnątrz kultury i dziejów. Raz objawione, raz wypowiedziane w tych dziejach, nie przestaje w nich przemawiać. Nie przestaje też działać. Stwarza najgłębszy wymiar ludzkich poczynań. Nie przestaje stawiać człowiekowi wymagań. Wymagania te należą do samej rzeczywistości obrazu i podobieństwa Bożego, jakim jest człowiek. Strasburg, 9 X 1988, nr 4

6 IX

Czyż nie istnieje na świecie stałe zagrożenie pokoju, podobne do żarzącego się niszczycielskiego podziemnego wulkanu? Czyż nie ma ludów, które cierpią i giną z powodu przerażającej rywalizacji pomiędzy jednym a drugim krajem, a czasem pomiędzy wrogimi stronnictwami wewnątrz tychże ludów? Przemówienie do Kolegium Kardynałów i Kurii Rzymskiej, 22 XII 1980, nr 8

5 IX

Napięcie między Wschodem a Zachodem nie dotyczy samo w sobie przeciwieństw między dwoma różnymi stopniami rozwoju, ale raczej między dwiema koncepcjami samego rozwoju ludzi i ludów; obydwie są niedoskonałe i wymagają gruntownej korekty. Sollicitudo rei socialis, 21

4 IX

Nie ulega wątpliwości, że artysta zachowuje szczególną relację z pięknem, można wręcz powiedzieć, że piękno jest jego powołaniem, zadanym mu przez Stwórcę. Jeżeli człowiek potrafi dostrzec w rozlicznych przejawach piękna promień najdoskonalszego piękna, wówczas sztuka staje się drogą ku Bogu i nakłania artystę do połączenia twórczej pracy z trudem życia coraz bardziej zgodnego z Bożym prawem. Jubileusz Artystów, 18 II 2000, nr 4

3 IX

Autentyczna i odpowiedzialna katecheza powinna wychowywać katolików do pogłębionej i światłej wiary, aby byli zdolni do nawiązywania owocnych kontaktów z innymi chrześcijanami. Przemówienie do Papieskiej Rady ds. Popierania Jedności Chrześcijan, 13 XI 1981

2 IX

Wiek XX często próbował obyć się bez tego kamienia węgielnego i usiłował zbudować miasto człowieka, pomijając całkowicie Boga. Skutkiem tego był wzniesienie miasta wrogiego człowiekowi! Chrześcijanie wiedzą, że nie można odrzucić czy zlekceważyć Boga, nie umniejszając jednocześnie człowieka. XXVII Światowy Dzień Młodzieży, Toronto, 27 VII 2002

1 IX

Wiek XX często próbował obyć się bez tego kamienia węgielnego i usiłował zbudować miasto człowieka, pomijając całkowicie Boga. Skutkiem tego był wzniesienie miasta wrogiego człowiekowi! Chrześcijanie wiedzą, że nie można odrzucić czy zlekceważyć Boga, nie umniejszając jednocześnie człowieka. XXVII Światowy Dzień Młodzieży, Toronto, 27 VII 2002

Sierpień

31 VIII

Jako postawa moralna i społeczna, jako „cnota” — jest solidarność. Nie jest więc ona tylko nieokreślonym współczuciem czy powierzchownym rozrzewnieniem wobec zła dotykającego wielu osób, bliskich czy dalekich. Przeciwnie, jest to mocna i trwała wola angażowania się na rzecz dobra wspólnego, czyli dobra wszystkich i każdego, wszyscy bowiem jesteśmy naprawdę odpowiedzialni za wszystkich.  Sollicitudo rei socialis, nr 38

30 VIII

Kościół pragnie służyć sprawie człowieka, podejmując konkretne działania w celu obrony jego godności i stworzenia dla niej trwałego kontekstu sprawiedliwości i pokoju. Ku temu zmierza jego działalność doktrynalna i duszpasterska, prowadzona ze świadomością, że głoszenie Chrystusa musi być połączone z tego rodzaju służbą. Przemówienie do Kolegium Kardynałów i Kurii Rzymskiej, 21 XII 1993 r., nr 8

29 VIII

Heroiczny przykład Jana Chrzciciela przywodzi na myśl męczenników wiary, którzy na przestrzeni wieków odważnie szli jego śladami. W szczególności myślę o licznych chrześcijanach, którzy w minionym wieku padli ofiarą nienawiści do religii w różnych krajach Europy. Dziś także w niektórych częściach świata wierzący nadal pod-dawani są ciężkim próbom z powodu przynależności do Chrystusa i do Jego Kościoła. Niech ci nasi bracia i siostry doznają pełnej solidarności ze strony całej wspólnoty kościelnej! Anioł Pański, 29 VIII 2004, nr 3

28 VIII

Św. Augustyn był człowiekiem modlitwy, a nawet można by powiedzieć, że stał się on modlitwą. Wystarczy wskazać na wspaniałe wypowiedzi zawarte w „Wyznaniach”, napisane w formie listu skierowanego do Boga. Z jakąś nieprawdopodobną wytrwałością mówił wszystkim o konieczności modlitwy: „Bóg pragnie, abyśmy w tych zawodach walczyli bardziej modlitwą niż siłą”. List apostolski „Augstinum Hipponensem” w 1600. rocznicę nawrócenia św. Augustyna, 28 VIII 1986, nr II, 5

27 VIII

W każdej epoce i w każdym kraju znajdujemy wiele kobiet „dzielnych” (por. Prz 31, 10), które — mimo prześladowań, trudności i dyskryminacji — uczestniczyły w posłannictwie Kościoła. Wystarczy wspomnieć tutaj bardziej znane: Monikę, matkę Augustyna, […]. Świadectwo i dzieła chrześcijańskich niewiast wywarły duży wpływ zarówno na życie Kościoła, jak i społeczeństwa. Mulieris dignitatem, nr 27

26 VIII

Jasna Góra staje się szczególnym miejscem ewangelizacji. Słowo Dobrej Nowiny uzyskuje tutaj jakąś wyjątkową wyrazistość, a równocześnie zostaje jakby zapośredniczone przez Matkę. Jasna Góra wniosła w dzieje Kościoła na naszej ziemi i w całe nasze polskie chrześcijaństwo ów rys macierzyński, którego początki wiążą się z wydarzeniem Kany Galilejskiej. Przemówienie na Jasnej Górze, 19 VI 1983

25 VIII

Prześladowania za wiarę bywają czasem podobne do tych, jakie zapisało Martyrologium Kościoła w ubiegłych wiekach. Prócz tego jednak mają inny jeszcze charakter. Polegają na różnych formach dyskryminacji ludzi wierzących oraz całej wspólnoty Kościoła. Te formy dyskryminacji bywają nieraz stosowane przy równoczesnym uznawaniu prawa wolności religijnej, jako też wolności sumienia, zarówno w ustawach poszczególnych państw, jak też w dokumentach o charakterze międzynarodowym. Lourdes, 14 VIII 1983, nr 6

24 VIII

Kościół jest Matką, w której odradzamy się do nowego życia w Bogu; matkę powinno się kochać. Jest święty dzięki swemu Założycielowi, środkom i doktrynie, ale tworzą go ludzie grzeszni; trzeba wnosić pozytywny wkład w jego ulepszanie i pomagać mu zachować stale odnawianą wierność, której nie osiąga się poprzez ostrą krytykę. Homilia we Mszy świętej, Barcelona, 7 XI 1982, nr 3-4

23 VIII

Kapłan musi być świadomy, że jego „bycie w Kościele lokalnym” stanowi ze swej natury element pozwalający żyć duchowością chrześcijańską. Pastores dabo vobis, nr 31

22 VIII

Z  takim szczególnym i wyjątkowym wywyższeniem „wzniosłej Córy Syjonu” przez wniebowzięcie, łączy się tajemnica Jej chwały wiekuistej. Matka Chrystusa doznaje uwielbienia „jako Królowa wszystkiego”. Ta, która przy zwiastowaniu nazwała siebie „służebnicą Pańską”, pozostała do końca wierną temu, co ta nazwa wyraża. […] W ten sposób Maryja stała się pierwszą wśród tych, którzy „służąc Chrystusowi w bliźnich, przywodzą braci swoich pokorą i cierpliwością do Króla, któremu służyć znaczy królować”, i osiągnęła w pełni ów „stan królewskiej wolności”, właściwy dla uczniów Chrystusa: służyć — znaczy królować! Redemptoris Mater, nr 41

21 VIII

Papież Pius XII, wynosząc swego poprzednika Piusa X do chwały ołtarzy 29 V 1954 r., w Roku Maryjnym, powiedział, że był on „niezłomnym obrońcą Kościoła oraz opatrznościowym Świętym naszych czasów”, którego dzieło „przypominało walkę olbrzyma w obronie nieocenionego skarbu: wewnętrznej jedności Kościoła opartej na jego głębokim fundamencie - wierze”. Niechaj wciąż czuwa nad Kościołem ten święty Papież, który pozostawił nam przykład całkowitej wierności Chrystusowi i ogromnej miłości do Jego Kościoła. Audiencja generalna, 6 VIII 2003

20 VIII

Św. Bernard z Clairvaux naucza, że poznanie prawdy o sobie, o bliźnim i o Bogu rozwija się wraz z powstaniem i wzrastaniem w sercu owej troistej miłości. Człowiek bowiem, zwracając się ku sobie i czyniąc pokutę, uznaje swój obowiązek odwzajemniania miłości Boga, który go szukał i odkupił przez Chrystusa, i naśladowania Jego miłości do wszystkich ludzi. Człowiek nie może przyjąć łaski miłosierdzia Bożego, jeśli sam nie okazuje sobie miłosierdzia, odrzucając grzech, i jeśli powodowany miłosierdziem wobec bliźniego nie naśladuje Stwórcy i Odkupiciela, który z tak wielkim szacunkiem pochyla się nad rodzajem ludzkim. List „Schola caritatis” na 900-lecie urodzin św. Bernarda, 20 VIII 1990, nr 2

19 VIII

Serce jest również centralnym ośrodkiem nawrócenia, którego pragnie Bóg od człowieka i dla człowieka. Przecież stworzył człowieka, aby z nim obcować w miłości. Stworzył, ażeby człowiek był wrażliwy na Boga, nie obojętny, nie zimny. Jakże wymowne są słowa proroka: „odbiorę wam serce kamienne, a dam was serce z ciała”! (Ez 36, 26) Serce z ciała, serce obdarzone ludzką wrażliwością, serce podatne na tchnienie Ducha Świętego.  Paray-le-Monial, 5 X 1986, nr 2

18 VIII

Musimy stale uczyć się modlitwy. Nieraz wymawiamy się od modlitwy tym, że nie umiemy się modlić. Jeśli istotnie nie umiemy, w takim razie tym bardziej musimy się uczyć. Jest to ważne dla wszystkich, a szczególnie ważne wydaje się dla młodych, którzy nieraz zarzucają modlitwę, jakiej nauczyli się w latach dziecięcych, gdyż wydaje im się ona zbyt dziecinna, naiwna i niepogłębiona.  Anioł Pański, 27 VII 1980

17 VIII

Bóg nie przestaje być obecny w tym świecie. On jest źródłem wszystkiego, co istnieje, wszystkiego, co żyje, wszystkiego , co jest duchem i miłością. Jego obecności nie da się zatrzeć. Przemówienie w Lyonie (Francja), 5 X 1986 r., nr 4

16 VIII

Mężczyźni, chętniej skłaniający się do działalności w świecie, potrzebują pomocy kobiet, by nie zaniedbywać relacji międzyosobowych oraz pogłębiać jedność serc. Katecheza środowa, 6 IX 1995, nr 3

15 VIII

W tajemnicy wniebowzięcia wyraża się ta wiara Kościoła, że Maryja jest zjednoczona z Chrystusem „węzłem ścisłym i nierozerwalnym” ponieważ jeśli jako dziewicza Matka była szczególnie z Nim zjednoczona w Jego pierwszym przyjściu, to poprzez stałą z Nim współpracę będzie tak samo zjednoczona w oczekiwaniu drugiego przyjścia. Redemptoris Mater, 41

14 VIII

Ciągłe zgłębianie teologiczne tajemnicy Maryi Niepokalanej stało się dla Maksymiliana Kolbe źródłem i motywem bezgranicznego oddania i niezwykłego dynamizmu; umiał on naprawdę wcielać prawdę w życie, również dla-tego, że czerpał znajomość Maryi, jak wszyscy święci, nie tylko z refleksji w świetle wiary, ale szczególnie z modlitwy. Homilia, Bazylika Santa Maria Maggiore, Rzym, 8 XII 1982

13 VIII

Wielu młodych odczuwa i wyraża potrzebę religii oraz życia duchowego. Rodzi się w ten sposób pragnienie doświadczenia pustyni i modlitwy, powrotu do bardziej osobistej i stałej lektury Słowa Bożego oraz do pogłębienia wiedzy teologicznej. Pastores dabo vobis, nr 9

12 VIII

 We wspólnocie modlitwy Chrystus jest rzeczywiście obecny: modli się „w nas”, „z nami” i „za nas”. Ut unum sint, nr 22 

11 VIII

Dziedzictwo życia kontemplacyjnego i mistycznego Kościoła jest wyjątkowo bogate i głębokie. Jest jednakże rzeczą konieczną czuwać, aby wszystkie klasztory starały się to dziedzictwo poznać, rozwijać je i przekazywać innym.

 Przemówienie do Kongregacji ds. Instytutów Życia Konsekrowanego i Stowarzyszeń Życia Apostolskiego, 7 III 1980, nr 2

10 VIII

Chrystus żąda obecnie od swego Kościoła wielkiego dzieła duchowej odnowy.

 Paryż, Kaplica Cudownego Medalika, 31 V 1980

9 VIII

Miłość do Chrystusa była ogniem, który zapalił życie siostry Teresy Benedykty od Krzyża na długo przedtem, zanim uświadomiła sobie, że została całkowicie nim ogarnięta. Na początku jej ideałem była wolność. Przez długi czas Edyta Stein przeżywała doświadczenie poszukiwania. Jej umysł nie ustawał w kontynuowaniu badań, a jej serce żywiło nadzieję. Przeszła trudną drogę filozofii i u jej kresu została nagrodzona: odnalazła prawdę, a raczej została zdobyta przez prawdę. Odkryła bowiem w końcu nowe imię prawdy, którym był Jezus Chrystus.

Homilia podczas kanonizacji Edyty Stein, Rzym, 11 X 1998, nr 4 

8 VIII

A czyż nie jest to «znakiem czasu», że mimo rozległych procesów laicyzacji obserwujemy dziś w świecie powszechną potrzebę duchowości, która w znacznej mierze ujawnia się właśnie jako nowy głód modlitwy?

 Novo millennio ineunte, nr 33

7 VIII

Jeśli teologia korzystała zawsze z pomocy filozofii, to dziś filozofia ta musi stać się antropologiczna, to znaczy musi szukać w zasadniczych strukturach ludzkiej egzystencji wymiarów transcendentalnych, które składają się na podstawową zdolność człowieka do bycia wezwanym przez chrześcijańskie orędzie, aby podjąć je jako zbawcze, to znaczy jako odpowiedź całkowitej bezinteresowności na zasadnicze pytania ludzkiego życia.

Spotkanie z teologami, Salamanka (Hiszpania), 1 XI 1982, nr 3

6 VIII

Poważnie uchybiłby ścisłemu obowiązkowi etycznemu naród, który uległby mniej lub bardziej świadomie pokusie zamknięcia się w sobie, uchylając się w ten sposób od odpowiedzialności płynącej z jego przewagi wśród innych narodów.

Sollicitudo rei socialis, 23

5 VIII

Dziedzictwo maryjnej wiary tylu pokoleń powinno stać się nie tylko wspomnieniem przeszłości, ale również punktem wyjścia ku Bogu. Zanoszone modlitwy i ofiary, tętno życia narodu, który przed Maryją wyraża swe wiekowe radości, smutki i nadzieje, są nowymi kamieniami, które budują święty wymiar maryjnej wiary.

 Saragossa, 6 XI 1982, nr 2

4 VIII

[My, kapłani] pozostańmy skromni i pokorni, ponieważ chodzi tu o łaskę Pana otrzymaną dla służenia innym; łaskę, której nigdy nie jesteśmy naprawdę godni. Święty Proboszcz z Ars mówił: „Kapłan nie jest dla siebie, jest dla was”. Ale jak on, nie przestawajmy podziwiać wielkości naszego kapłaństwa i w każdej chwili za nie dziękować.

Przemówienie do kapłanów, diakonów, seminarzystów i ich rodzin, Ars, 6 X 1986 r., nr 4

3 VIII

Wiek XX często próbował obyć się bez tego kamienia węgielnego [tj. Chrystusa] i usiłował zbudować miasto człowieka, pomijając całkowicie Boga. Skutkiem tego było wzniesienie miasta wrogiego człowiekowi! Chrześcijanie wiedzą, że nie można odrzucić czy zlekceważyć Boga, nie umniejszając jednocześnie człowieka.

XXVII Światowy Dzień Młodzieży, Toronto, 27 VII 2002 

2 VIII

W pewnym sensie Maryja wyraziła swoją „wiarę eucharystyczną”, jeszcze zanim Eucharystia została ustanowiona, przez sam fakt „ofiarowania swojego dziewiczego łona, aby mogło się dokonać Wcielenie Słowa Bożego”. Eucharystia odsyłając do męki i zmartwychwstania, wyraża jednocześnie ciągłość z tajemnicą Wcielenia.

 Ecclesia de Eucharistia, nr 55

1 VIII

Modlitwa jednoczy nas z Bogiem, czyli nas uczestnikami Jego miłości, daje siłę i odwagę do działania.

Utrecht, 12 V 1985 r., nr 2

 

LIPIEC 2015

31 VII

Gdy mówimy o świętym Ignacym tutaj, w Loyoli, jego kolebce i miejscu jego nawrócenia, przypominają się ćwiczenia duchowe, tak sprawdzona metoda skutecznego zbliżenia się do Boga, oraz Towarzystwo Jezusowe rozpowszechnione po całym świecie, które zebrało i nadal zbiera tak wielki plon dla sprawy Ewangelii.

Homilia we Mszy św., Loyola (Hiszpania), 6 XI 1982 r., nr 

30 VII

Żaden chrześcijanin nie jest zwolniony ze swojej ewangelizacyjnej odpowiedzialności. Żaden nie może być zastąpiony w obowiązkach swego osobistego apostolstwa. Każdy świecki ma swój obszar apostolstwa w życiu osobistym.

 Homilia we Mszy św., Toledo (Hiszpania), 4 XI 1982 r., nr 8

29 VII

Biorąc przykład z Maryi, wiele kobiet pełniło i nadal pełni w Kościele pokorną, bardzo wartościową służbę na rzecz szerzenia Królestwa Chrystusowego.

 Katecheza środowa, 6 XII 1995 r., nr 2

28 VII

Od zarania dziejów góry stanowią dla ludzkości uprzywilejowane miejsce spotkania z Bogiem i Jego nieskończoną wielkością. Byt człowieka jest przemijający i zmienny, góry istnieją w sposób pewny i trwały, są wymownym obrazem niezmiennej wieczności Boga.

 Spotkanie z mieszkańcami Doliny Aosty, 7 IX 1986

27 VII

Działalność świeckiego chrześcijanina charakteryzuje to, że jest ona związana z Bogiem jako swym źródłem, że wypełniana jest wedle Jego myśli, w duchu błogosławieństw. Jest odważnym i mądrym dziełem człowieka a jednocześnie dziełem Ducha Świętego obecnego w człowieku.

Przemówienie do Papieskiej Rady ds. Świeckich, 5 VI 1986, nr 4 

26 VII

Wiemy dobrze z Ewangelii świętego Mateusza i świętego Łukasza, że Syn Boży, stając się za sprawą Ducha Świętego człowiekiem w łonie Dziewicy z Nazaretu, ma równocześnie swoją ludzką genealogię. Genealogie ewangelistów wymieniają przede wszystkim męskich przodków Jezusa Chrystusa. W postaci świętej Anny uwydatnione jest przede wszystkim macierzyństwo: Matka — i matka Matki. Syn Boży stał się człowiekiem dlatego, że Maryja stała się Jego Matką. Ona sama zaś nauczyła się być matką od swojej matki.

 Homilia w czasie nieszporów maryjnych, Góra Świętej Anny, 21 VI 1983 r., nr 4

25 VII

Młodzi ludzie, Chrystus liczy na was! On was potrzebuje, aby wypełnić swój plan zbawienia! Chrystus potrzebuje waszej młodości i waszego szczerego entuzjazmu, aby Jego orędzie radości mogło rozbrzmiewać w nowym tysiącleciu. Odpowiedzcie na Jego wezwanie, oddając swoje życie na służbę waszym braciom i siostrom! Zaufajcie Chrystusowi, ponieważ On ufa wam.

XXVII Światowy Dzień Młodzieży, Toronto, 25 VII 2002 

24 VII

Św. Kinga i wszyscy święci oraz błogosławieni XIII w. dają odpowiedź: potrzeba świadectwa. Potrzeba odwagi, aby nie stawiać pod korcem światła swej wiary. Potrzeba wreszcie, aby w sercach ludzi wierzących zagościło to pragnienie świętości, które kształtuje nie tylko prywatne życie, ale wpływa na kształt całych społeczności.

Homilia podczas kanonizacji bł. Kingi, Stary Sącz, 16 VI 1999 r.

23 VII

Duchowość św. Brygidy jest wielowymiarowa. Może zatem stanowić interesującą propozycję dla wszystkich. Podziwiamy jej chrześcijaństwo, oparte na bezwarunkowym naśladowaniu Chrystusa i ożywiane przez wybory zgodne z Ewangelią. Była nauczycielką w przyjmowaniu krzyża jako najważniejszego doświadczenia wiary; była przykładną uczennicą Kościoła, wyznającą pełny katolicyzm; była wzorem życia zarazem kontemplacyjnego i czynnego oraz apostołką niestrudzenie zabiegającą o jedność chrześcijan; była również obdarzona profetycznym darem odczytywania dziejów w Ewangelii oraz Ewangelii w dziejach.

 Przesłanie na 700. rocznicę urodzin św. Brygidy Szwedzkiej (21 IX 2002), nr 4

22 VII

Historia Marii z Magdali ukazuje, jak decydujące znaczenie ma dla każdego człowieka osobiste spotkanie z Chrystusem. To Chrystus rozumie serce człowieka. To On może spełnić jego nadzieje i oczekiwania, a także wskazać drogę wyjścia z problemów i trudności, jakie współczesna ludzkość napotyka na swojej codziennej drodze.

 Anioł Pański, 22 VII 2001

21 VII

Pragnienie Absolutu oraz żywego i głębokiego z Nim kontaktu jest dziś tak silne, że sprzyja szerzeniu się pewnych form religijności bez Boga oraz sekt wszędzie tam, gdzie brak autentycznego przepowiadania całej Ewangelii.

Pastores dabo vobis, nr 6

20 VII

Wypoczynek oznacza odejście od zajęć powszednich, oderwanie się od zwyczajnych trudów dnia, tygodnia i roku. […] Chodzi o to, ażeby wypoczynek nie był odejściem w próżnię, aby nie był tylko pustką. Wtedy nie będzie naprawdę wypoczynkiem. Chodzi o to, aby był wypełniony spotkaniem […] z przyrodą, z górami, morzem i lasem. Człowiek w umiejętnym obcowaniu z przyrodą odzyskuje spokój, ucisza się wewnętrznie.

Anioł Pański, 20 VII 1980

19 VII

Niestety, gdy niedziela zatraca pierwotny sens i staje się jedynie „zakończeniem tygodnia”, zdarza się czasem, że horyzont człowieka stał się tak ciasny, że nie pozwala mu dojrzeć nieba. Nawet odświętnie ubrany nie potrafi już świętować. Od uczniów Chrystusa oczekuje się jednak, by nie mylili świętowania niedzieli, które powinno być prawdziwym uświęceniem dnia Pańskiego, z zakończeniem tygodnia, rozumianym zasadniczo jako czas odpoczynku i rozrywki. Bardzo potrzebna jest tutaj autentyczna dojrzałość duchowa…

Dies Domini, nr 4

18 VII

Złota trzeba szukać w ziemi, która jest pod naszymi stopami, to znaczy doceniać ten rodzaj życia, który przyznał nam Pan.

Haga, 13 V 1985 r., nr 4

17 VII

Żadna grupa społeczna, na przykład partia, nie ma prawa uzurpować sobie roli jedynego przewodnika, niesie to bowiem ze sobą, podobnie jak w przypadku każdego totalizmu, niszczenie prawdziwej podmiotowości społeczeństwa oraz ludzi — obywateli.

Sollicitudo rei socialis, 15

16 VII

W znaku Szkaplerza zawiera się sugestywna synteza maryjnej duchowości, która ożywia pobożność ludzi wierzących, pobudzając ich wrażliwość na pełną miłości obecność Maryi Panny Matki w ich życiu

Providentialis gratiae eventus — List apostolski z okazji 750-lecia szkaplerza świętego, nr 7 

15 VII

[Teologowie] niech pamiętają zawsze o zaleceniu wielkiego mistrza myśli i duchowości, św. Bonawentury, który we wstępie do swego „Itinerarium mentis in Deum” wzywał czytelnika do uświadomienia sobie, że nie wystarczy mu lektura, której nie towarzyszy skrucha, poznanie bez pobożności, poszukiwanie bez porywów zachwytu, roztropność, która nie pozwala cieszyć się niczym do końca, działanie oderwane od religijności, wiedza oddzielona od miłości, inteligencja pozbawiona pokory, nauka, której nie wspomaga łaska Boża, i refleksja nie oparta na wiedzy natchnionej przez Boga.

 

Fides et ratio, nr 105

14 VII

Pogodzony z kosmosem chrześcijanin nauczył się także szanować bezcenną wartość każdej osoby stworzonej na podobieństwo Boga i odkupionej przez Chrystusa.

Przemówienie do Zgromadzenia Parlamentarnego Rady Europy, Strasburg, 8 X 1988 r., nr 3

13 VII

Trzeba zmienić obecny stan rzeczy. Przede wszystkim trzeba zmienić czyste serce człowieka. Od serca zależy uważne, życzliwe spojrzenie, z serca wypływa gest wzajemnej pomocy.

Przemówienie do młodzieży w Lyonie, 5 X 1986 r., nr 25

12 VII

Jest także młodzież, otwarta na Ewangelię, na wartości duchowe, z całym ładunkiem entuzjazmu, z pragnieniem autentyczności i prawdy, ze swoim przymierzaniem się do podstawowych problemów własnego życia duchowego i moralnego.

Przemówienie do Kolegium Kardynałów, 28 VI 1980, nr 25

11 VII

Życie zakonne nie ma tu, na tej ziemi, mety; ono jest darem, który pozostaje w ciągłym rozwoju, jest zawsze w drodze, zmierzając do coraz wyższych celów. W tym to sensie św. Benedykt twierdził, że życie zakonne mnicha jest nieustanną szkołą, uczącą dobrego służenia Panu — „Pańska szkoła służby”. Szkołą, w której Nauczycielem jest sam Duch Święty.

Przemówienie do Kongregacji ds. Instytutów Życia Konsekrowanego i Stowarzyszeń Życia Apostolskiego, 7 III 1980, nr 5

10 VII

Słynne hasło [św. Benedykta — przyp. M. Ch.] „ora et labora” (módl się i pracuj) stało się ważną po dziś dzień regułą równowagi osobowej i społecznej, zagrożonej przewagą „mieć” nad „być”.

Tzw. Akt Europejski, Santiago de Compostella, 9 XI 1982, nr 6

9 VII

[…] również w naszej epoce nie brak tych, którym nie oszczędzono i nadal nie oszczędza się doświadczenia więzienia, cierpień, upokorzenia dla Chrystusa.

Przemówienie do Kolegium Kardynałów, 18 X 1978 r.

8 VII

Oblicze Chrystusa! Jeśli obejmiemy kontemplacyjnym spoj-rzeniem otaczającą nas rzeczywistość, nietrudno będzie nam dostrzec odbicie jego światła w pięknie stworzenia. A jednocześnie będziemy musieli z bólem stwierdzić, że ludz-ka niefrasobliwość potrafi niszczyć środowisko, codziennie zadając naturze rany, których następstwa przynoszą szkody człowiekowi.

Przemówienie do Kolegium Kardynałów i Kurii Rzymskiej, 27 XII 2002, nr 4

7 VII

Niebezpieczeństwo jest zawsze to samo: człowiek odłączony od miłości! Człowiek wykorzeniony z najgłębszego gruntu swej duchowej egzystencji; człowiek znowu skazany na „kamienne serce” — pozbawiony owego „serca z ciała”, które zdolne jest prawidłowo reagować na dobro i na zło.

Homilia w Paray-le-Monial (Francja), 5 X 1986 r., nr 6

6 VII

Św. Maria Goretti jest przykładem dla nowych pokoleń, którym zagraża brak poczucia odpowiedzialności i niezdolność zrozumienia znaczenia wartości, co do których nie wolno nigdy iść na kompromis. […] Jej męczeństwo przypomina, że człowieczeństwa nie realizuje się w pogoni za przyjemnościami, lecz idąc przez życie z miłością i odpowiedzialnością.

Anioł Pański, 7 VII 2002

5 VII

Ważne jest, aby nasi współcześni otrzymywali autentyczne wykształcenie oparte na istotnych wartościach duchowych, moralnych i obywatelskich. Dzięki temu każdy człowiek uświadomi sobie swoje szczególne powołanie i wyjątkowe miejsce w ludzkiej wspólnocie i służbie braciom.

Do uczestników posynodalnego sympozjum poświęconego Europie, 14 I 1999 r., nr 4

4 VII

Podstawowym warunkiem owocności życia zakonnego jest właściwa jakość braterskiego życia we wspólnocie.

Przemówienie do Kongregacji do spraw Instytutów Życia Konsekrowanego, 20 XI 1992 r., nr 3

3 VII

Kościół słusznie przedstawiał zawsze św. Tomasza jako mistrza sztuki myślenia i wzór właściwego uprawiania teologii. […] Bez wątpienia Tomasz odznaczał się w najwyższym stopniu odwagą prawdy, wolnością ducha w podejmowaniu nowych problemów oraz intelektualną uczciwością, która nie dopuszcza do zarażenia chrześcijaństwa świecką filozofią, ale też jej z góry nie odrzuca. Dlatego przeszedł do historii myśli chrześcijańskiej jako pionier wytyczający nową drogę filozofii i kultury powszechnej.

Fides et ratio, nr 43

2 VII

Trzeba mądrze korzystać z wakacji i ferii, aby służyły dobru jednostki i rodziny przez to, że umożliwiają kontakt z przyrodą, zapewniają spokój, dają czas na kultywowanie zgodnego życia rodzinnego, na wartościową lekturę i na zdrowe rozrywki, nade wszystko zaś pozwalają poświęcić się w większej mierze modlitwie, kontemplacji i słuchaniu głosu Bożego.

Anioł Pański, 23 VII 2000

1 VII

Życzę wam, aby wasze „wzrastanie” w latach i w mądrości dokonywało się przez obcowanie z przyrodą. Miejcie na to czas! Nie żałujcie go!

Parati semper, nr 14

 

CZERWIEC 2015

30 VI

Wszyscy wpatrywali się w to przebite na krzyżu Serce — i znajdowali nadludzką moc, ażeby dawać Mu świadectwo życia i śmierci. Serce, które jest źródłem życia i świętości.

Włocławek, 7 VI 1991, nr 2

29 VI

Misją Piotra — oraz każdego jego następcy i głowy Kościoła — jest wzywanie wiernych, by całą swą nadzieję pokładali w Chrystusie i w mocy Jego łaski, której Piotr sam doświadczył.

Katecheza środowa, 2 XII 1992, nr 6

28 VI

Chrześcijaństwo stara się przeniknąć pracę jakby nowym życiem poprzez to tajemnicze przymierze ludzkiego działania z opatrznościowym działaniem Bożym, które realizuje się w doskonaleniu natury przez pracę. Sprawia ono, że praca staje się środkiem uświęcenia i wyrazem modlitwy, uczestniczeniem w dziele stwórczym i zbawczym Słowa, w cierpieniu-radości pracy, realizując w ten sposób „paschalną mistykę pracy”.

Anioł Pański, 13 IX 1981

27 VI

Tylko ludzie święci mogą budować trwałe pomosty między narodami, bo tylko święci opierają swoje działanie na miłości, na umiłowaniu człowieka, bo budują swoje życie i przyszłość na Bogu.

Spotkanie z Polonią w Niemczech, Moguncja 16 XI 1980

26 VI

Pierwszą przysługą, jaką Kościół powinien oddać sprawie sprawiedliwości i pokoju, jest zachęcanie ludzi do otwarcia się na Chrystusa.

Przemówienie do Papieskiej Rady „Iustitia et Pax”, 11 XI 1978

25 VI

Chrystus znajduje się w centrum nie tylko historii Kościoła, lecz także historii świata.

Mane nobiscum Domine, nr 6

24 VI

Potrzebujemy przewodnika, który wskaże nam drogę. Wychodzi nam naprzeciw Jan Chrzciciel, głos wołającego na pustyni (por. Łk 3, 4). To on wprowadzi nas na drogę, którą musimy przemierzyć, jeśli nasze oczy mają „ujrzeć zbawienie Boże” (por. Łk 3, 6).

Homilia we Mszy św. na stadionie sportowym, nr 1, Amman (Jordania), 20 III 2000

23 VI

Miłość do małżonki, która stała się matką, i miłość do dzieci są dla mężczyzny naturalną drogą do zrozumienia i urzeczywistnienia swego ojcostwa.

Familiaris consortio, nr 25

22 VI

Mężczyzna — mimo całego współudziału w rodzicielstwie — znajduje się jednak „na zewnątrz” procesu brzemienności i rodzenia dziecka i musi pod wielu względami od matki uczyć się swego własnego ojcostwa.

Mulieris dignitatem, 18

21 VI

Ewangelia nadziei, przekazana Kościołowi i przezeń przyswojona, musi być głoszona na co dzień i każdego dnia trzeba dawać o niej świadectwo. Takie jest powołanie Kościoła we wszystkich czasach i we wszystkich miejscach.

Ecclesia de Eucharistia, nr 45

20 VI

Cierpienie, choć samo w sobie pozostaje złem i próbą, zawsze może się stać źródłem dobra. Staje się nim, jeśli jest przeżywane dla miłości i z miłością i jeśli jest uczestnictwem — na mocy niezasłużonego daru Bożego i dobrowolnego wyboru człowieka — w cierpieniach samego ukrzyżowanego Chrystusa.

Evangelium vitae, nr 67

19 VI

Doświadczenie Boga jest tą cudowną z Nim wspólnotą, w której duch ludzki w pełni otwiera się na Jego działanie, a Duch Święty napełnia go wyborną mądrością, w której dusza i serce lgną do Wcielonego Słowa.

List apostolski Virtutis exemplum et magistra z okazji Czterechsetlecia śmierci św. Teresy z Avila, 14 X 1981, nr 1

18 VI

Starość jest darem, za który trzeba dziękować: darem dla samego człowieka starszego oraz darem dla społeczeństwa i Kościoła. Życie jest zawsze wielkim darem.

Katecheza środowa, 7 IX 1994, nr 7

17 VI

Św. Brat Albert, krakowski biedaczyna, który swoje życie poświęcił służbie najuboższym, mawiał często: „Trzeba być dobrym jak chleb, trzeba być dobrym jak chleb, który dla wszystkich leży na stole, z którego każdy może dla siebie kęs ukroić i nakarmić się, jeśli jest głodny”.

Wrocław, 1 VI 1997, nr 4

16 VI

Jeśli środków społecznego przekazu używa się w sposób właściwy, ludzie mogą poznać prawdę i mogą się wyzwolić od niewiedzy, od uprzedzeń i wyjść z izolacji, mogą uniknąć gwałcenia swej godności, słowem tego wszystkiego, co ma miejsce wówczas, gdy manipuluje się środkami masowego przekazu, by kontrolować i ograniczać ludzką myśl.

Przemówienie do Papieskiej Rady ds. Środków Społecznego Przekazu, 7 III 1985

15 VI

Nie można wydawać ocen moralnych, jeśli nie bierze się pod uwagę zgodności lub niezgodności świadomego wyboru określonego czynu z godnością i integralnym powołaniem osoby ludzkiej.

Veritatis splendor, nr 67

14 VI

Serce — to człowiek w samym swoim duchowym wnętrzu, w samym niejako centrum swego podobieństwa do Boga. Człowiek wewnętrzny. Człowiek sumienia.

Anioł Pański, 15 III 1981

13 VI

Z tęsknoty za Bogiem, z pragnienia Chrystusa rodzi się teologia, która dla św. Antoniego była promieniowaniem miłości Chrystusa: nieocenioną mądrością i nauką poznawczą

Przesłanie z okazji 800-lecia narodzin św. Antoniego Padewskiego (13 VI 1994), nr 2

12 VI

Czciciele Serca Bożego stają się ludźmi wrażliwego sumienia. A kiedy dane im jest trwale obcować z Sercem naszego Pana i Mistrza, rozbudza się w nich także potrzeba wynagradzania za grzechy świata, za obojętność tylu serc, za swoje własne zaniedbania.

Anioł Pański, 24 VI 1979

11 VI

Racjonalna refleksja i codzienne doświadczenie obnażają słabość, jaka znamionuje wolność człowieka.

Veritatis splendor, nr 86

10 VI

Kościół stara się tak prowadzić ludzi, aby — także z pomocą refleksji rozumowej oraz nauk o człowieku — mogli realizować swoje powołanie odpowiedzialnych budowniczych ziemskiej społeczności.

Sollicitudo rei socialis, nr 1

9 VI

Ewangelia ukazuje nam Jezusa zawsze w drodze. Wydaje się, że Jezus pragnie jak najszybciej przenosić się z miejsca do miejsca, aby obwieszczać bliskie nadejście Królestwa Bożego. Głosi i powołuje. Jego «Pójdź za Mną!» zostało bez wahania przyjęte przez Apostołów (por. Mk 1, 16-20). Niech do każdego z nas dotrze Jego głos, Jego zaproszenie, Jego wezwanie do nowego życia.

List o pielgrzymowaniu do miejsc związanych z historią zbawienia, nr 12

8 VI

Jadwiga poznała, jaką władzę ma Ukrzyżowany „na niebie i na ziemi”. Poznała wiarą. Poznała sercem. Objawiła jej się tutaj Miłość, która jest większa niż jakakolwiek ludzka miłość.

Katedra na Wawelu, 10 VI 1987, nr 2

7 VI

Kompromis w sprawach wiary sprzeciwia się Bogu, który jest Prawdą.

Ut unum sint, nr 18

6 VI

W dzisiejszych czasach, kiedy przed uczelniami katolickimi w Polsce piętrzą się trudności — zwłaszcza w sferze materialnej — Kościół musi je otoczyć szczególną troską i opieką. Jestem przekonany, iż Naród katolicki znajdzie w sobie dość mocy i ofiarności, aby to wielkie dobro, jakim są uczelnie katolickie, obronić wobec zagrożeń i bez uszczerbku zachować dla następnych pokoleń.

Przemówienie do biskupów polskich, 15 I 1993, nr 4

5 VI

Życie duchowe kapłana czerpie szczególne treści z różnych sakramentów, a zwłaszcza z łaski charakterystycznej i właściwej dla każdego z nich. Jest w ten sposób kształtowane i ubogacane przez wielorakie cechy i wymagania sakramentów, które kapłan sprawuje i przeżywa.

Pastores dabo vobis, nr 26

4 VI

Wiara wymaga od nas, żebyśmy stojąc przed Eucharystią byli świadomi tego, że stoimy przed samym Chrystusem.

Mane nobiscum Domine, nr 16

3 VI

[…] życie duchowe kapłana zostaje naznaczone, ukształtowane i określone przez postawy i wzory postępowania znamionujące Jezusa Chrystusa Głowę i Pasterza Kościoła, które objawiają się w Jego pasterskiej miłości.

Pastores dabo vobis, nr 21

2 VI

Godność dziecka wymaga ze strony rodziców i społeczeństwa najdelikatniejszej wrażliwości sumienia, ponieważ dziecko jest tym punktem newralgicznym, wokół którego kształtuje się lub rozbija moralność rodzin, a w następstwie całych narodów i społeczeństw.

Orędzie na Boże Narodzenie, 1979

1 VI

Być dzieckiem, stać się jako dziecko — to znaczy wejść w samo centrum największej misji, do jakiej powołany został człowiek w Chrystusie, misji, która przebiega przez samo serce człowieka. […] Ta misja ma swój początek w odwiecznej miłości Ojca.

Lisieux, 2 VI 1980

 

MAJ 2015

31 V

W katolickiej filozofii i teologii oraz w Magisterium pojęcie natury ma istotne znaczenie, które warto uwypuklić. Wskazuje ono przede wszystkim na rzeczywistość Boga w samej Jego istocie, wyrażając w ten sposób Boską jedność „świętej i niewysłowionej Trójcy — Ojca, Syna i Ducha Świętego — która z natury jest jednym Bogiem, o jednej substancji, jednej naturze, jednym także majestacie i mocy”.

Przemówienie do Papieskiej Akademii Nauk, 27 X 1998, nr 4

30 V

Ludzie przybywają do sanktuariów z różnym nastawieniem wewnętrznym. Wielu wiernych udaje się tam, aby przeżyć chwile intensywnej modlitwy i kontemplacji oraz głębokiej odnowy duchowej.

Przemówienie do Papieskiej Rady ds. Duszpasterstwa Migrantów i Podróżnych, 25 VI 1999, nr 3

29 V

Wy jesteście młodym obliczem Europy. Przyszłość kontynentu, podobnie jak całego świata, będzie należeć do was, jeśli będziecie umieli iść drogą, którą wskazuje wam Chrystus.

Spotkanie z młodzieżą Europy w Loreto, 9-10 IX 1995

28 V

[…] celem życia i działania kapłanów jest głoszenie Ewangelii światu i budowanie Kościoła w imieniu i w zastępstwie Chrystusa (in persona Christi), Głowy i Pasterza.

Pastores dabo vobis, nr 15

27 V

Kościół jest dla świata znakiem i narzędziem Królestwa, które urzeczywistnia się przede wszystkim w sercach.

Ecclesia de Eucharistia, nr 107

26 V

Człowiek współczesny musi podnieść wzrok, musi stale podnosić wzrok ku górze. Coraz bardziej, coraz powszechniej czuje niebezpieczeństwo wyłącznego związania z ziemią. Najprościej dźwiga się wzrok ku górze wówczas, gdy oczy nasze napotykają tę Matkę, która jest samą prostotą i miłością…

Anioł Pański, 26 VIII 1979

25 V

Wszyscy razem nieustannie wpatrujemy się w rozmodloną Pannę Maryję, posłuszną animatorkę pierwszej wspólnoty chrześcijan, która miała promieniować światłem Ewangelii aż po najdalsze krańce ziemi i ostateczne wypełnienie się dziejów. Wraz z Nią trwamy na modlitwie w duchu solidarnej służby współczesnej ludzkości, przeświadczeni, że naszej trudnej epoce szczególnie potrzebna jest modlitwa.

Anioł Pański, 31 V 1987

24 V

Ja, Syn Polskiej Ziemi, a zarazem ja: Jan Paweł II, papież, wołam z całej głębi tego tysiąclecia, wołam w przeddzień Święta Zesłania, wołam wraz z wami wszystkimi: Niech zstąpi Duch Twój! Niech zstąpi Duch Twój! I odnowi oblicze ziemi. Tej Ziemi!

Warszawa, Plac Zwycięstwa, 2 VI 1979

23 V

Wewnętrzną zasadą, cnotą ożywiającą i kierującą życiem duchowym kapłana, który wzoruje się na Chrystusie Głowie i pasterzu, jest miłość pasterska.

Pastores dabo vobis, nr 23

22 V

Teologia, która się nie modli, skazana jest na wyjałowienie, a nawet — co jest bardziej szkodliwe — wyjaławia serca wiernych i przyszłych księży, rzucając na nie cień wątpliwości, niepewności i powierzchowności.

Przemówienie do Kardynałów i Kurii Rzymskiej, 28 VI 1980, nr 19

21 V

Seminarium [duchowne] jest swoistym sprawdzianem duchowej dojrzałości Kościoła, to jest ludu Bożego, obecnego w Kościele diecezjalnym, tak jak powołania są sprawdzianem chrześcijańskiej żywotności każdej parafii, a nawet poszczególnych rodzin. 

Anioł Pański, 14 I 1979

20 V

Celibat kościelny jest dla Kościoła darem, którego należy troskliwie strzec i ukazywać go — zwłaszcza dzisiaj — jako znak sprzeciwu wobec społeczeństwa, które musi zostać na powrót skierowane ku wyższym i istotnym wartościom.

Przemówienie do Kongregacji do spraw Duchowieństwa, 22 X 1993, nr 7

19 V

Tylko Bóg może odpowiedzieć na pytanie o dobro, ponieważ On sam jest Dobrem.

Veritatis splendor, nr 9

18 V

Nadszedł czas, by mówić odważnie o życiu kapłańskim jako o bezcennej wartości, wspaniałej i uprzywilejowanej formie życia chrześcijańskiego.

Pastores dabo vobis, nr 39

17 V

Chrystus, który „wstąpił na niebiosa i siedzi po prawicy Ojca” (Credo) — jest Panem życia wiecznego, wywyższony nad światem i nad dziejami jako Znak nieskończonej miłości, otoczony chwałą, a jednocześnie pragnący otrzymać odpowiedź miłości, aby dać każdemu człowiekowi życie wieczne.

Katecheza środowa, 19 IV 1989

16 V

Święty Andrzej Bobola jest nie tylko szczególnym, jakby powiedzieć, syntetycznym znakiem naszej historii, przede wszystkim w wieku XVII, w trudnym wieku XVIII; święty Andrzej jest równocześnie jakimś znakiem prorockim.

Audiencja dla polskich pielgrzymów, 29 V 1988

15 V

Maryja jest niedoścignionym wzorem kontemplacji Chrystusa

Rosarium Virginis Mariae, nr 10

14 V

Chrześcijanie z ufnością wznosząc oczy ku Maryi w całym swoim ziemskim pielgrzymowaniu, starają się usilnie o to, aby wzrastać w świętości.

Redemptoris Mater, nr 47

13 V

Fatimskie orędzie Maryi można streścić za pomocą prostych słów, które Chrystus wypowiedział na początku swojej działalności: "Bliskie jest królestwo Boże. Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię" (Mk 1, 15).

Audiencja generalna, 15 V 1991

12 V

Stale grożącym niebezpieczeństwem dla zakonników pracujących w duszpasterstwie jest tak całkowite zaangażowanie się w działalność dla Pana Boga, że aż zapominają o Bogu, Panu wszelkiego działania.

Przemówienie do Kongregacji ds. Instytutów Życia Konsekrowanego i Stowarzyszeń Życia Apostolskiego, 7 III 1980, nr 2

11 V

Do was mówię, młodzi! Chrystus oczekuje was z otwartymi ramionami. Chrystus liczy na was w budowaniu sprawiedliwości i pokoju, w rozpowszechnianiu miłości.

Przemówienie do Kardynałów i Kurii Rzymskiej, 22 XII 1980, nr 14

10 V

W polityce konieczna jest uczciwość i przejrzystość. Trzeba czynić wszystko, aby naród czuł się rozumiany i chroniony. Musi on być przekonany, że jego przywódcy pracują na to, by zapewnić mu lepsze jutro. Oby nie doszło do tego, że ludzie, wobec sytuacji narastającej niesprawiedliwości społecznej, zaczną odczuwać niebezpieczną tęsknotę za przeszłością. 

Przemówienie do świata polityki, kultury i sztuki, nr 6, Baku (Azerbejżan), 22 V 2002 r. 

9 V

Św. Stanisław świadczy wymownie, że w Jezusie Chrystusie człowiek powołany jest do zwycięstwa. Niech to zwycięstwo dobra nad złem, miłości nad nienawiścią, jedności nad podziałami stanie się udziałem wszystkich Polaków.

List Jana Pawła II z okazji 750-lecia kanonizacji św. Stanisława Biskupa

8 V

U początku naszych dziejów Bóg, Ojciec ludów i narodów, ukazał nam przez tego świętego Patrona [Stanisława], że ład moralny, poszanowanie Bożego Prawa oraz słusznych praw każdego człowieka, jest podstawowym warunkiem bytu i rozwoju każdego społeczeństwa.

List Jana Pawła II z okazji 750-lecia kanonizacji św. Stanisława Biskupa

 

7 V

Działalność misjonarza nie jest „walką” skierowaną przeciw osobom, prowadzoną po to, aby je ujarzmić. Jest raczej walką o osoby, a zatem walką kierowaną przez miłość do tego, kto jest jeszcze więźniem błędu, nędzy, zła.

Jubileusz misjonarzy w Roku Odkupienia, 23 X 1983

6 V

Jeśli wszelkie badania uniwersyteckie wymagają prawdziwej wolności, bez której nie mogą istnieć, to wymagają również od ludzi uniwersytetu przywiązania do pracy i takich zalet, jak obiektywność, metoda i dyscyplina, krótko mówiąc: wymagają kompetencji.

Spotkanie ze środowiskiem uniwersyteckim, nr 7, Kinszasa (Zair), 4 V 1980

5 V

Maryja nie musiała, w odróżnieniu od nas, zwalczać w sobie skłonności do zła. Tego uczymy się od innych świętych. Ona zaś wskazuje nam drogę rozwoju od dobrego ku lep-szemu, przezwyciężania prób i pokus, dążenia do coraz większej doskonałości. Maryja uczy nas, jak postępować drogą wiary, nadziei i miłości.

Przemówienie do biskupów z Ruchu Focolari, 11 II 1988

4 V

Maryjny wymiar życia ucznia Chrystusowego wypowiada się w sposób szczególny poprzez synowskie zawierzenie względem Bogarodzicy.

Redemptoris Mater, nr 45

3 V

Można na różne sposoby pisać dzieje Polski, zwłaszcza ostatnich stuleci, można je interpretować wedle wielorakiego klucza. Jeśli jednakże chcemy dowiedzieć się, jak płyną te dzieje w sercach Polaków, trzeba przyjść tutaj [na Jasną Górę — przyp. M. Ch.]. Trzeba przyłożyć ucho do tego miejsca. Trzeba usłyszeć echo całego życia Narodu w Sercu Jego Matki i Królowej!

Jasna Góra, 4 VI 1979

2 V

Jest w Maryi świat, który czeka na swojego Boga. Jest w Niej stworzenie do głębi otwarte wobec swego Stwórcy. Są w niej dzieje człowieka na wszystkich miejscach ziemi […]. Dzieje człowieka w macierzyństwie tej jednej Matki osiągają zenit Bożej tajemnicy, przedwiecznie związanej ze Słowem, które stało się ciałem: synem Maryi.

Orędzie na Boże Narodzenie, 1987

1 V

Przez pracę człowiek nie tylko przekształca przyrodę, dostosowując ją do swoich potrzeb, ale także urzeczywistnia siebie jako człowiek, a także poniekąd bardziej „staje się człowiekiem”.

Laborem exercens, nr 9