W 2012 roku minęło siedemdziesiąt lat od śmierci Janusza Korczaka. Mimo upływu czasu, jego słowa i czyny ciągle nauczają rozumieć i kochać dziecko. Siła tej obecności Korczaka w dzisiejszej rzeczywistości tkwi - jak pisał A. Levina - w fakcie, „iż całym swoim życiem poświadczył on wierność zasadom, które głosił, że stał się wzorem moralnym, symbolem autentycznego przejęcia się losem istot najbardziej bezbronnych i najbardziej pokrzywdzonych, a takimi są najczęściej dzieci”[1]. Nasuwa się pytanie, jak rozpoznać tę obecność w przestrzeni życia, jaką dziś tworzą nowoczesne technologie komunikacyjne?

Komunikacja stoi u podstaw rozwoju człowieka, rodziny, społeczeństwa. Dzieje człowieka to dzieje komunikacji.

Doskonale odczytał tę prawdę u początku zeszłego wieku Janusz Korczak (1878-1942) – lekarz, pedagog, działacz społeczny, literat, dziennikarz, przyjaciel dzieci, w tym dzieci ulicy (powiedzielibyśmy pionier współczesnego streetworkingu). Jednym z jego pierwszych dzieł była książka: „Dzieci ulicy” (1901). W prezentacji przedstawimy Janusza Korczaka jako człowieka, który rozumiał rolę mass mediów w kształtowaniu życia człowieka jako jednostki i we wspólnocie z innymi. Piszę człowieka – zgodnie ze znanym hasłem Korczaka, iż dziecko to pełny człowiek. Dla Janusza Korczaka dziecko jest przejawem tajemnicy Boga. Z tej racji nieustannie apelował o przyznanie mu prawa godności, jakim cieszy się człowiek dorosły. W tym kontekście Korczak napisze o dziecku: „jest w nim coś co czuje, bada – cierpi, pragnie, realizuje się, kocha, ufa, nienawidzi – wierzy, wątpi, przygarnia i odtrąca. Ten pyłek ogarnie myślą wszystko: gwiazdy i oceany, góry i przepaście. A czym jest treść duszy, jeśli nie wszechświatem, jeno bez wymiarów? Oto sprzeczność w istocie człowieczej, powstał z prochu, w którym Bóg zamieszkał”[2].

[1] Cytat za: J. Tarnowski, Janusz Korczak dzisiaj, Warszawa 1990, s. 96.

[2]J. Korczak, Pisma wybrane, Warszawa 1978, t. 1, s. 84.