Ks. Józef Kruszyński (1877-1953)

REKTOR (17.06.1925-16.11.1933)
PEŁNIĄCY OBOWIĄZKI REKTORA (22.07.1944-02.08.1944)

aukulp005_400 Urodził się 18 marca 1877 r. w kolonii Poraj k. Piotrkowa Trybunalskiego w biednej rodzinie rolników – Franciszka i Konstancji z Domańskich. Podstawową edukację rozpoczął w Bogdanowie, a kontynuował w Parzniewicach.
Studiował we włocławskim Seminarium Duchownym (1894-1899) oraz Akademii Duchownej w Petersburgu (1899-1902), którą ukończył z tytułem magistra teologii. Po Święcenia kapłańskie przyjął w 1903 r. Przez rok był wikariuszem w parafii Radomsko. Następnie rozpoczął aktywną pracę w Seminarium Duchownym we Włocławku jako profesor Pisma Świętego, archeologii biblijnej i języka hebrajskiego. Współredagował „Ateneum Kapłańskie”, Podręczną encyklopedię kościelną, „Kalendarz Rady Opiekuńczej”, „Słowo Kujawskie”, „Wiarę i Życie”. W seminarium pełnił funkcję prefekta, a następnie wiceregensa (1905-1922). W tym czasie odbył szereg podróży naukowych do Anglii, Francji, na Bliski Wschód i do Włoch. W 1924 r. habilitował się na Uniwersytecie Jagiellońskim w zakresie biblistyki. Cztery lata później Kongregacja Seminariów i Uniwersytetów w Rzymie nadała mu tytuł doktora teologii.
Pracę na Wydziale Teologii KUL rozpoczął w 1923 r. Rok później otrzymał tytuł profesora nadzwyczajnego biblistyki. Od 1925 r. był profesorem zwyczajnym. W latach 1925-1933 sprawował godność rektora KUL.
Po wybuchu wojny aresztowany przez Gestapo i więziony na Zamku Lubelskim. Po zwolnieniu krótko pracował w parafii św. Michała w Lublinie. Bp Fulman, internowany w Nowym Sączu, mianował ks. Kruszyńskiego wikariuszem generalnym diecezji lubelskiej. Funkcję tę pełnił między 20 listopada 1940 a 24 września 1945 r.
Po wojnie odmówił wznowienia pracy na KUL i wyjechał do Włocławka, gdzie został oficjałem Sądu Biskupiego, egzaminatorem prosynodalnym i proboszczem katedry włocławskiej. Ponadto wykładał biblistykę we włocławskim Seminarium Duchownym.
W swoich badaniach naukowych koncentrował się przede wszystkim na kwestiach związanych z Pismem Świętym, historią starożytną i archeologią biblijną. Spod jego pióra wyszedł szereg przekładów ksiąg Starego Testamentu oraz komentarzy. Wśród pozostałych publikacji wspomnieć należy następujące pozycje: Hettyci (Warszawa 1913), Wstęp ogólny historyczno-krytyczny do Pisma Świętego (Włocławek 1915), Pobyt izraelitów w Egipcie w świetle archeologii (Poznań 1925), Studia nad porównawczą historią religii (Poznań 1925).
Został uhonorowany godnością kanonika Kolegiaty Kaliskiej, kanonika Kapituły Katedralnej Włocławskiej, protonotariusza apostolskiego oraz Prałata Domowego Papieża Piusa XI. Był członkiem założycielem Towarzystwa Naukowego KUL, kuratorem Sodalicji Mariańskiej Akademiczek na KUL i Akademickiego Stowarzyszenia Charytatywnego „Pomoc Bliźniemu”. Przed wojną brał także czynny udział w życiu politycznym jako zwolennik endecji. Odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski.
Zmarł we Włocławku 10 sierpnia 1953 r.


WSPÓŁPRACA

ikona
ikona
ikona
ikona
ikona