Heidegger challenges the understanding of hermeneutics as the theory and practice of interpretation. The main task of interpretation is to understand ourselves by understanding the texts of tradition, which help us to grasp the meaning of our belonging to the world. Claiming for itself a universal scope and validity, philosophical hermeneutics elucidates the basic structures of human understanding. Heidegger challenges the claim to a presuppositionless access to the text. As historical beings we always understand in reference to our fore‑understanding of the world. Prejudices shape the horizon of understanding, which is always situated and determined by historical, lingual, and cultural horizons of meaning. The task of interpretation is based on the presupposition that each time a text is read it is read differently; there is no definitive or final interpretation of the text. By opening up new horizons of meaning, we open ourselves to the truth of the text, which challenges us to participate in the ongoing dialogue that constitutes the tradition that we are. By illuminating the hermeneutic experience as the experience of human finitude, we discover that our task is to thematize the conditions of our understanding, not to overcome them, to develop consciousness of the effects of history (wirkungsgeschichtliches Bewusstsein).




Rozumienie siebie jako cel interpretacji: Podważenie postulatu bezprzed-sądowego dostępu do tekstu

Heidegger rewolucjonizuje rozumienie hermeneutyki jako teorii i praktyki interpretacji. Zasadniczym celem interpretacji jest rozumienie siebie, które dokonuje się przez rozumienie tesktów tradycji. Pomagają one w rozumieniu naszego bycia w świecie (In-der-Welt-sein). Postulując uniwersalny charakter hermeneutyki (Universalitätsanspruch der Hermeneutik), hermeneutyka filozoficzna rozjaśnia podstawowe struktury rozumienia. Heidegger jednoznacznie obala tezę o bezprzed-sądowym dotarciu do tekstu (vorurteilsfreier Zugang zum Text). Jako istoty historyczne rozumiemy zawsze w odniesieniu do naszego przed-rozumienia świata. Nasze przed-sądy kształtują horyzont rozumienia, który jest uwarunkowany przez historyczne, językowe i kulturowe horyzonty rozumienia. Interpretacja opiera się na założeniu, że za każdym razem tekst jest czytany inaczej. Nie ma jednoznacznej ani ostatecznej interpretacji tekstu. Odkrywając nowe horyzonty rozumienia, otwieramy się wciąż na nowo na prawdę tekstu, która wzywa i wyzywa nas do dialogu. Ten właśnie nieustanny dialog tworzy tradycję, którą jesteśmy (die Tradition, die wir sind). Ukazując doświadczenie hermeneutyczne jako doświadczenie ludzkiej skończoności (Bewusstsein der menschlichen Endlichkeit), rozumiemy cel interpretacji jako rozjaśnianie struktur i warunków rozumienia, a nie przezwyciężanie ich (Überwindung der Vorurteile). W ten sposób rozwijamy świadomość dziejów efektywnych (wirkungsgeschichtliches Bewusstsein).