Bp Czesław Sokołowski (1877-1951)

 REKTOR W LATACH 1924-1925

 

r_sokolo Po rezygnacji o. Jacka Woronieckiego z funkcji rektora z powodu złego stanu zdrowia Episkopat, który od początku stał się mecenasem Uniwersytetu wysunął kandydaturę ks. bp. Czesława Sokołowskiego. Nie był on wcześniej związany ze środowiskiem lubelskim. Urodził się 9 lipca 1877 r. w Warszawie. Tam uczęszczał do szkoły średniej i Archidiecezjalnego Seminarium Duchownego (1895-1899). Po studiach w Akademii Duchownej w Petersburgu i uzyskaniu stopnia doktora od Kongregacji Spraw Szkolnych w Rzymie (1915) za dorobek naukowy, wykładał w Archidiecezjalnym Seminarium Ducho­wnym w Warszawie i na Wydziale Teologii Katolickiej Uniwersytetu Warszawskiego. W Warszawie pełnił też wiele funkcji kościelnych (m.in. kapelana więziennego, kapelana ss. kanoniczek, wikarego, radcy kurialnego, cenzora książek, kierownika kancelarii konsystorza generalnego i wiele innych). Po otrzymaniu sakry biskupiej (1919) ks. bp Sokołowski zaangażował się bardzo w problemy diecezji siedleckiej, do której został skierowany na stanowisko biskupa-sufragana (1919-­1930), a następnie wikariusza generalnego (1930-1939). Obowiązki związane z pełnieniem tych funkcji oderwały go od pracy naukowej, którą się bardzo pasjonował. Uprawiał teologię fundamentalną. W Warszawie opublikował m.in.: Przysięga antymodernistyczna. Studium krytyczne (1916); Problem nawrócenia w najnowszej powieści Stefana Żeromskiego. Szkic krytyczny (1917); Alfred Loisy. Analiza psychologiczna (1918). Wiele jego prac dotyczących teologii i Kościoła Wschodu pozostało w rękopisach.

 

Rektorat ks. bp. Czesława Sokołowskiego był najkrótszy w dziejach naszego Uniwersytetu. Trwał tylko pół roku (od 19 października 1924 r. do 17 kwietnia 1925 r.). W tym samym czasie wykładał ks. bp Sokołowski na Wydziale Teologicznym KUL teologię fundamentalną jako profesor zwyczajny. Zanim wyraził zgodę na przyjęcie funkcji rektora przybył do Lublina, by na miejscu zapoznać się z sytuacją Uniwersytetu i jego najpilniejszymi potrzebami. Uniwersytet przeżywał kryzys finansowy, nie była uregulowana jego strona prawna. Wielka dyskusja na temat aktualnych problemów miała miejsce na zjeździe biskupów w Częstochowie (2-4 lipca 1924 r.). Wtedy to Episkopat zaakceptował uchwałę, w której ordynariusze diecezji zagwarantowali pomoc finansową Uniwersytetowi aż do chwili, kiedy będzie możliwe zorganizowanie środków materialnych z innych źródeł. To zapewnienie Episkopatu skłoniło ks. bp. Sokołowskiego do przyjęcia funkcji rektora. Ze zrozumieniem dla potrzeb Uniwersytetu odniosła się polska prowincja dominikańska, która podjęła decyzję wypłacania z własnej pensji profesorom należącym do zakonu dominikańskiego. Było ich wówczas trzech: o. Jacek Woroniecki, o. Zygmunt Ogarek i o. Czesław Lacrampe. Ci dwaj ostatni byli dogmatykami.

 

Strona 1 z 2 :: Idź do strony: [1] 2


WSPÓŁPRACA

ikona
ikona
ikona
ikona
ikona