Punktem wyjścia w mojej pracy naukowo-badawczej, jak i dydaktycznej jest rozprawa doktorska, której przedmiotem jest człowiek szukający spełnienia siebie w tym, co robi; spełnienia siebie w odniesieniu do rzeczywistości ziemskiej i transcendentnej. Doświadczenie każdej rzeczy, jak pisał w swoim antropologicznym dziele Osoba i czyn Karol Wojtyła, która znajduje się poza człowiekiem, łączy się zawsze z jakimś doświadczeniem samego człowieka. Człowiek nigdy nie doświadcza czegoś poza sobą, nie doświadczając w jakiś sposób siebie w tym doświadczeniu[1]. Takim fundamentalnym doświadczeniem jest komunikacja interpersonalna: zarówno ta bezpośrednia, jak i za pomocą nowoczesnych technologii komunikacyjnych. W mojej pracy naukowo-badawczej postawiłem sobie cel: odpowiedzieć na pytanie: kim jest άνθρωπος w procesie szeroko rozumianej komunikacji? Jaki obraz człowieka jest i jaki powinien być we współczesnych przekazach medialnych? Co warunkuje fakt spełnienia się człowieka w procesach komunikacji interpersonalnej i medialnej? Kiedy komunikacja sprzyja uczestnictwu człowieka w życiu rodziny i społeczeństwa, a kiedy alienacji? Kiedy prowadzi do integracji, a kiedy do wykluczenia społecznego bądź zagrożenia wykluczeniem?

Na drogę poszukiwania naukowych odpowiedzi i rozwiązań naprowadziła mnie moja rozprawa doktorska: Persona e morale. Morale come il compimento della persona in Giovanni Paolo II. Koncepcja osoby i fakt, iż człowiek, wykonując czyny (w tym czyny komunikacyjne), nadaje im określoną wartość moralną, decydują o wyglądzie komunikacji i przestrzeni życia człowieka określanej dziś mianem przestrzeni medialnej. Komunikacja rozumiana jako czyn człowieka jest jego szczególnym momentem oglądu, stanowi niejako najwłaściwszy punkt wyjścia zrozumienia dynamicznej istoty osoby ludzkiej. Natomiast moralność jako wewnętrzna właściwość tychże czynów jeszcze bardziej pozwala zrozumieć człowieka jako osobę. Moje publikacje naukowe koncentrują się nie tyle na zagadnieniach z dziedziny etyki, co na samej osobie. Nie zakładam jej w punkcie wyjścia. Chcę jak najszerzej wydobyć tę rzeczywistość, jaką jest osoba z pomocą jej samej. Kontakt poznawczy człowieka z samym sobą razem z kontaktem poznawczym otaczającego go świata jest źródłem wiedzy o człowieku. Ów kontakt dokonuje się przez pryzmat czynu, a jeszcze bardziej przez pryzmat moralności w aspekcie egzystencjalnym: dynamicznego fieri. Doświadczenie człowieka z doświadczeniem moralności stoi u podstaw antropologii i etyki[2], które są mi bliskie ze względu na dotychczasowe osiągnięcia naukowe (praca magisterska, rozprawa doktorska) i pracę kapłana.

Wyjątkowo trudnym doświadczeniem człowieka jest wykluczenie społeczne lub zagrożenie tymże wykluczeniem. Jest ono także przedmiotem moich zainteresowań naukowo-badawczych i w jakimś sensie poszerza dotychczasową aktywność naukową o obszar nauk społecznych. Jest to związane z działalnością Instytutu, w którym pracuję.

Moje interdyscyplinarne zainteresowania nade wszystko z obszaru nauk humanistycznych połączone z wieloletnim doświadczeniem pracy w mass mediach motywują mnie do bieżącej pracy naukowo-dydaktycznej, jak i do spoglądania w przyszłość, której ukoronowaniem byłaby wyczerpująca monografia: Antropologia mass mediów.