Młodzież ta miała swoich literackich patronów (romantycy i największy ówczesny autorytet moralny, Żeromski) i własny krąg samodzielnie dobieranych lektur.
W czerwcu 1913 roku Araszkiewicz otrzymał świadectwo dojrzałości i w tym samym roku rozpoczął studia polonistyczne na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie. Tu aktywnie działał w studenckiej komórce „Zetu" (Związku Młodzieży Polskiej). Wkrótce jednak losy rzuciły go na teren Rosji. By uzyskać możliwość kontynuowania studiów, musiał zdać rosyjską maturę. Świadectwo dojrzałości otrzymał w Tyflisie w czerwcu 1914 roku. Dalsze studia odbywał na Uniwersytecie w Moskwie. Tu również działał w polskich organizacjach niepodległościowych i współpracował z prasą polonijną.

W 1918 roku powrócił do Lublina, by zapoczątkować niezwykle prężną działalność na niwie pedagogicznej. Rozpoczął pracę jako nauczyciel w lubelskim gimnazjum, do którego wcześniej uczęszczał. Pracował też w Seminarium Nauczycielskim w Lublinie. Od początku zyskał miano twórczego pedagoga. Postanowił bowiem unowocześnić szkolnictwo polskie i zająć się kształceniem nie tylko młodzieży, ale i nauczycieli. Jak pisał prof. Fita, z tą myślą już od roku 1919 założył „wraz z prof. Henrykiem Gaertnerem i gronem szkolnych pedagogów - polonistów oddział Towarzystwa Miłośników Języka Polskiego, a przy nim sekcję metodyczną (przez pewien czas był jej prezesem), skupiającą większość lubelskich polonistów, pracujących w niej nad pogłębianiem naukowych podstaw dydaktyki szkolnej"(3). Należał do grona tych, którzy inspirowali, wspierali i współtworzyli ruch samodzielnej twórczości naukowej nauczycieli.

W czasie II wojny światowej przebywał w Ludwikowie k. Lubartowa, gdzie zajmował się tajnym nauczaniem okolicznej młodzieży. W 1944 roku powrócił do Lublina i od razu poświęcił się pracy nauczycielskiej oraz odbudowie polskiego szkolnictwa, nauki i kultury, zdewastowanych podczas wojennej zawieruchy. Przez pewien czas kierował nawet metodycznym ośrodkiem języka polskiego w Lublinie. Brał też czynny udział w reaktywowaniu miejscowych wydawnictw, opracowywał i wydawał wraz z innymi lubelskimi naukowcami i pedagogami pomoce szkolne dla uczniów i nauczycieli języka ojczystego.

Po wojnie na krótki czas powrócił do pracy w szkolnictwie średnim. Stopniowo jednak na pierwszy plan działalności prof. Araszkiewicza zaczęła wysuwać się praca naukowo - badawcza i dydaktyka uniwersytecka. W 1947 roku, po wyjeździe prof. Juliusza Kleinera do Krakowa, objął I Katedrę Historii Literatury Polskiej na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim (przez 20 lat był profesorem KUL). Prowadził badania nad literaturą 2. poł. XIX i XX wieku, zwłaszcza twórczością Bolesława Prusa i Stefana Żeromskiego, ale także autorów młodopolskich: Stanisława Wyspiańskiego, Władysława Reymonta czy Andrzeja Struga. Parał się również krytyką literacką. Znane są jego szkice - omówienia powieści Zofii Kossak-Szczuckiej, Ewy Szelburg-Zarembiny, Jana Parandowskiego czy Juliusza Kadena-Bandrowskiego. Publikował ponadto rozprawy dotyczące kultury dawnej i współczesnej Lubelszczyzny (4) , a także artykuły o charakterze dydaktycznym, poruszające kwestie nauczania i wychowania młodzieży (W sprawie lektury młodzieży gimnazjalnej klas wyższych, „Ziemia Lubelska" 1927; Kształcenie nauczycieli w Okręgu Szkolnym Lubelskim, „Ziemia Lubelska" 1929; Z literatury pięknej i książek dla dzieci, „Dziennik Urzędowy Kuratorium OSL" 1932). Swoje zainteresowania i zamiłowania naukowe zatem - jak wspominał prof. Fita - „łączył ściśle z pasją pedagoga" (5). Przez całe życie był nauczycielem. Kierowało nim przekonanie o społecznej i etycznej godności zawodu pedagoga, które zdobył już w latach szkolnych, „gdy życie na każdym kroku uczyło go i jego rówieśników, jak trudna i odpowiedzialna jest praca polskiego nauczyciela"(6).

Powołanie nauczycielskie starał się wypełniać z godnością i wielkim poczuciem obowiązku, troszcząc się o rozwój intelektualny i moralny swoich uczniów i dbając o udoskonalenie trudnej sztuki nauczania i wychowania wśród nauczycieli. Wyrazem tej troski były m.in. podejmowane przez niego inicjatywy na rzecz rozwoju edukacji:
- założenie oddziału Towarzystwa Miłośników Języka Polskiego,
- wskrzeszenie Towarzystwa Przyjaciół Nauk Lublinie,
- działalność w Lubelskim Towarzystwie Miłośników Książki,
- redakcja dwutygodniowego dodatku „Literatura i Nauka" przy dzienniku „Ziemia Lubelska",
- przewodniczenie Lubelskiemu Związkowi Pracy Kulturalnej - organizacji skupiającej i koordynującej działalność kilkunastu stowarzyszeń kulturalnych ówczesnego województwa lubelskiego.

Prof. Feliks Araszkiewicz był przekonany o ważnej roli społecznej zawodu nauczyciela, w związku z czym podejmował szereg działań dodatkowych, takich jak: prowadzenie uczniowskich kółek polonistycznych w gimnazjum, redagowanie „Dziennika Urzędowego Kuratorium Oddziału Szkolnictwa Lubelskiego", który wzbogacił o dział naukowo - metodyczny, mobilizując tym samym do samodzielnej twórczości naukowej kolegów - nauczycieli (warto dodać, że przez szereg lat Araszkiewicz był pracownikiem kuratorium - najpierw wizytatorem, a potem naczelnikiem wydziału szkół średnich) czy też odpowiedzialne sprawowanie funkcji kierownika sekcji polonistycznej i dziekana Wydziału Nauk Humanistycznych KUL. Nie był zatem - jak zaznaczał w swoich wspomnieniach prof. Fita - typem naukowca „gabinetowego", skupionego wyłącznie na prowadzeniu badań, ale dbał o utylitarny charakter swej pracy, przyczyniając się w znacznym stopniu do rozwoju edukacji na obszarze Lubelszczyzny.

Feliks Araszkiewicz zmarł 30 maja 1966 roku w Lublinie.