Rozprawa jest propozycją całościowego odczytania dzieła Tadeusza Micińskiego. Daje wgląd w główne problemy tego pisarstwa, wskazuje kluczowe figury stojącej za nim wyobraźni. Na nowo je porządkuje i oświetla. Autor stara się przenieść akcent z problematyki ideowej - która dotąd często stanowiła klucz do twórczości Micińskiego - na architektonikę dzieła i na jego wewnętrzne zdynamizowanie. Dlatego punktem wyjścia wywodu czyni młodzieńczą Nauczycielkę, zaś punktem dojścia rozważań jest Nietota wieńcząca jeden z najważniejszych wątków pisarstwa Micińskiego. Dzięki takiej konstrukcji udaje się uchwycić najważniejsze momenty oraz wyrazisty kierunek artystycznej drogi autora W mroku gwiazd, a pośrednio ujęcie takie rzuca światło na przemiany zachodzące w obrębie wczesnej fazy polskiego modernizmu.
Zasadniczą część Pękniętego płomienia poświęca analizom tekstów (a są to eseje zebrane w książkach Do źródeł duszy polskiej i Walka o Chrystusa, poemat Niedokonany, pojedyncze liryki, tom W mroku gwiazd, dramat Kniaź Patiomkin), w których wyjątkowo dobrze widać fundamentalną nieoczywistość pisarskiego projektu poety, zmącenie wyobraźni, dążenie do zbudowania formy labilnej. Optyka taka umożliwia przyjrzenie się źródłom nowoczesnej świadomości artystycznej i fundamentom nowoczesnego sposobu uprawiania literatury. Pozwala też - za sprawą wyakcentowania motywów skoncentrowanych wokół Chrystusa - dojrzeć w ciemnym, wielowątkowym dziele autora Xiędza Fausta doniosłą próbę odnowienia wyobraźni religijnej.