Śp. Prof. Jerzy Lileyko
2 grudnia 2009 r.
zmarł wybitny historyk sztuki śp. prof. Jerzy Lileyko.
Urodził się w 1932 r. w Brześciu nad Bugiem. Powojenne losy związały Go najpierw z Brzegiem na Śląsku, a kolejne lata z Warszawą, gdzie podjął studia na Uniwersytecie Warszawskim. Pracę naukową rozpoczął pod opieką profesorów Władysława Tomkiewicza i Stanisława Lorenza. W latach 1960-1963 pracował w Muzeum w Łazienkach, w latach 1963-1974 w Muzeum Historycznym m. Warszawy, od 1974 do 1979 roku w Zamku Królewskim w Warszawie. Od roku 1980 został zatrudniony w Instytucie Sztuki PAN w Warszawie, gdzie pracował aż do przejścia na emeryturę. Od roku 1988 związany był z Katolickim Uniwersytetem Lubelskim, gdzie w roku 1989 został mianowany kierownikiem Katedry Historii Sztuki Nowożytnej po profesorze Antonim Maślińskim. W roku 1992 otrzymał stanowisko profesora KUL, w roku 1996 tytuł naukowy profesora w Instytucie Sztuki PAN, a w roku 1999 etat profesora zwyczajnego KUL.
Profesor Jerzy Lileyko uznawany był za jednego z najwybitniejszych badaczy dziejów mecenatu królewskiego i polskiego sejmu doby nowożytnej oraz znawców historii dawnej Warszawy. W kręgu Jego zainteresowań badawczych znalazły się również relacje polsko-saskie za czasów Augusta II i Augusta III. Profesor był autorem licznych prac naukowych, w tym monumentalnych dzieł, m.in. „Zamek Warszawski. Rezydencja królewska i siedziba władz Rzeczypospolitej (1569-1763)”, „Życie codzienne w Warszawie za Wazów”, „Regalia polskie”, „Sejm Polski. Tradycja-ikonografia-sztuka”.
Profesor Jerzy Lileyko był bardzo lubiany i szanowany przez studentów, pozostanie w naszej pamięci jako znakomity wychowawca kilku pokoleń historyków sztuki, promotor wielu doktoratów ze sztuki nowożytnej. Cytując opinię profesora Zdzisława Żygulskiego, Profesora cechowała „skromność, postawa moralna i niestrudzona pracowitość”, poza którą wyczuwało się wielką kulturę charakterystyczną dla polskich elit.
Uroczystości pogrzebowe odbyły się 8 grudnia na warszawskim Wawrzyszewie.
WSPÓŁPRACA
