Określenie Dzieci z Pahiatua dotyczy 733 dzieci osieroconych przez zesłańców syberyjskich podczas II wojny światowej. Deportowane wraz z 1,7 mln mieszkańców Kresów Wschodnich II Rzeczypospolitej Polskiej, ocalały w sierocińcach mimo skrajnie trudnych warunków. Ich droga wiodła przez Związek Radziecki i Persję. 31 października 1944 r. na amerykańskim okręcie wojennym General Randall dotarły do portu w Wellington w Nowej Zelandii. Dzięki interwencji ówczesnego premiera Nowej Zelandii, 1 listopada 1944 r. otwarty został kampus w Pahiatua dla dzieci i ich opiekunów. Społeczność ta, pozostając w kampusie przez pięć lat, kultywowała pamięć o Ojczyźnie i polskich tradycjach.