Wydział Nauk Humanistycznych

Nasza szansa na K2

fot. M. Grębowska

Nigdy jeszcze nie wróciliśmy na Uniwersytet po przerwie świątecznej tak zmęczeni i pozbawieni entuzjazmu jak w tym roku. Dotyczy to zarówno Profesorów, jak i Studentów. Każda spotkana osoba, każda rozmowa, każda wiadomość – ten sam przekaz: „Nie mam już siły”, „Jestem bardzo zmęczona/y”. Niedługo minie rok od dnia, w którym wyszliśmy z uczelni i przenieśliśmy zajęcia w tryb online, by przeczekać najgorsze. Ten stan trwa już tak długo, że czujemy się wyprowadzeni w tymczasowość, która jednak uporczywie nie chce znaczyć tego, co zawsze znaczyła. Nawet słowa zaczęły poddawać się dyktaturze pandemii...

W tej rzeczywistości musimy jeszcze jakiś czas wytrwać. Rozpoczęły się szczepienia. Wiem, że wielu z nas już zadeklarowało wolę zaszczepienia się. Z każdym dniem jesteśmy bliżej końca tego czasu, wziętego w bolesny nawias, który rozciąga się tęsknotą i pragnieniem powrotu, odbierając nam siłę i energię. Czy możemy coś zmienić w tej sytuacji? Jesteśmy przecież sumienni: spotykamy się po dwóch stronach ekranu, uczymy (się), pracujemy naukowo, ale bez dawnej werwy. Jak ją odzyskać? Jak dodać siły komuś, kto potrzebuje jej jeszcze bardziej niż my, skoro sami jesteśmy jej pozbawieni?

Sobotnia wiadomość o zdobyciu K2 przez Szerpów wydała mi się wyraźną wskazówką. Szerpowie od zawsze stanowią wsparcie, bez którego żadna wyprawa nie miałaby szans. Nikt jednak nie podziwia ich osiągnięć. Programy informacyjne jedynie zdawkowo wzmiankują o ich udziale w osiągnięciach himalaistów; w panteonie sukcesów są niewidzialni. Tym razem Szerpowie postanowili zamienić swoją codzienną pracę w dokonanie. Nadali nowy wymiar swoim dotychczasowym działaniom i podjęli je z dumą, która nie tylko zdjęła z nich piętno niewidzialności, ale i wyzwoliła w nas refleksję oraz idącą w ślad za nią ogromną falę sympatii.

To właśnie zadanie dla nas na ten ostatni odcinek: przemieńmy codzienny trud w wyjątkowe zadanie. Cieszmy się z każdego spotkania, nosząc w sobie świadomość, że mamy szansę dać drugiej osobie uśmiech i że będzie on trwał, bo zostanie przekazany kolejnej osobie. Ujrzyjmy swoje codzienne zadania w nowym świetle: wszyscy jesteśmy dziś bohaterami naszej codzienności. Każdy z nas zdobywa swoje K2. Znajdźmy perspektywę, mądrość i spokój, by czuć z tego dumę. I zachowajmy ten czas w pamięci, bo będziemy się ogrzewać w tych wspomnieniach, kiedy słowa powrócą do swoich dawnych znaczeń.

Dziekan Wydziału Nauk Humanistycznych

dr hab. Magdalena Charzyńska-Wójcik, prof. KUL

Procedura udzielania zgody na dodatkowe zatrudnienie

W nawiązaniu do aktualności na e-kul z dnia 14 stycznia 2021 r. uprzejmie informujemy, że nadal obowiązują

załączone poniżej wzory oświadczeń

(jak również te zamieszczone na stronach instytutów)

dotyczące udzielania zgody na podjęcie lub kontynuowanie

dodatkowego zatrudnienia przez nauczycieli akademickich.

Oświadczenia prosimy składać u Sekretarzy Instytutów.

Zarządzenie Rektora

wzory oświadczeń

Studenci WNH Mocarzom!

Studenci pod egidą RWSS WNH, której przewodniczy Magdalena Majcher,

podjęli wyzwanie prodziekan WNH ds. studenckich

i przeprowadzili mikołajkową zbiórkę na rzecz podopiecznych

Domu Mocarzy w Mocarzewie.

I to z jakim skutkiem!

Będzie radość w Mocarzewie, a nie mniejsza już panuje wśród Studentów,

gdyż jak mówią,

to wielka radość wywołać uśmiech u innych w tak trudnym czasie ...

Serce w kasztanie

Wszystkim nam brakuje bezpośrednich kontaktów. Spowodowana pandemią nowa forma naszego codziennego funkcjonowania pozbawiła nas nie tylko możliwości rganizowania wspólnych wydarzeń, ale również okazji do przypadkowych spotkań: na korytarzu, w windzie, w katedrze czy przy okazji pobierania klucza.

Spotykamy się wprawdzie zdalnie - na posiedzeniach rad instytutów, komisji, na zajęciach ze Studentami - jednak ta forma nie sprzyja interakcji. Wywołuje raczej poczucie niedosytu, a często nawet osamotnienia.

Kolegium dziekańskie WNH od lat spotyka się na cotygodniowym posiedzeniu, podczas którego omawiamy sprawy Wydziału. To stała pora: środa 10:00-12:00. W czasie pandemii nie zaniechaliśmy tych spotkań. W jej początkowych miesiącach miały one formę zdalną. Od czerwca, kiedy z polecenia Rektora KUL rozpoczęliśmy dyżury stacjonarne, również kolegia przenieśliśmy ze świata wirtualnego do gabinetu dziekańskiego w CN-208, oczywiście z zachowaniem reżimu sanitarnego.

Od października, z uwagi na moje zakażenie koronawirusem, oboje Państwo Prodziekani zostali poddani kwarantannie, a spotkania kolegium musiały powrócić do formy zdalnej. Dalszy rozwój sytuacji epidemicznej w kraju spowodował, że musiały takie pozostać. Podobnie rzecz się ma w odniesien

iu do dyżurów dziekańskich: odbywamy je zdalnie, jednak przeważnie oznacza to, że siedzimy sami w pustym gabinecie i łączymy się z Państwem na platformie MS Teams, bo nasza obecność w siedzibie uczelni związana jest również z koniecznością podpisywania dokumentów.

Podczas dyżurów w gabinecie dziekańskim nieobecność Kolegów dotkliwie podkreślają puste krzesła przy okrągłym stole, przy którym zwyczajowo odbywamy nasze posiedzenia. Wiemy, że ten czas minie, że wrócimy do normalnego funkcjonowania, do czasu, kiedy naszych uśmiechów nie będą zakrywały maski, do spotkań, do serdecznych gestów towarzyszących powitaniu. Jednak mimo tej pewności w gabinecie dziekańskim jest po prostu smutno. W ostatnich dniach smutek ten stał się nieznośny, bo w jednym dniu odeszło od nas Dwoje naszych wieloletnich Współpracowników, Kolegów, Przyjaciół...

Tymczasem w piątek na okrągłym stoliku otoczonym pustymi krzesłami pojawił się rozbrajający gość: kasztankowy ludzik. Niezwykła jedenastoletnia dziewczynka chciała w ten sposób sprawić, by żadne z nas nie czuło się podczas dyżurów dziekańskich samotne. Dziękujemy! Teraz podczas dyżurów towarzyszy nam zaklęta w kasztanach świadomość, że poczucie osamotnienia jest złudne, że pandemia oddziela nas fizycznie, ale zbliża duchowo w takim stopniu, jakiego dotychczas nie doświadczaliśmy.

Dziekan Wydziału Nauk Humanistycznych

dr hab. Magdalena Charzyńska-Wójcik, prof. KUL

Kamera dla Profesora

Drodzy Studenci,

Uniwersytet jest społecznością, którą tworzą Profesorowie i Studenci. Nie istniejemy zatem bez siebie. Jednak o tym, jak bardzo się wzajemnie potrzebujemy, dowiedzieliśmy się boleśnie w minionym semestrze, kiedy musieliśmy zaniechać naszych zwyczajnych spotkań i przenieść je do świata cyfrowego. Wtedy poczuliśmy, jak bardzo niezwyczajne były te zwyczajne zajęcia i jak dotkliwie brakuje nam kontaktu z Wami.

Obecna sytuacja epidemiologiczna przywraca nas do tej samej rzeczywistości: wszystkie nasze spotkania znów obramowane są ekranem komputera. Znajdujemy się po dwóch jego stronach. Jesteśmy razem, choć oddzielnie.

Brakuje nam w tym trybie Państwa twarzy. Podobnie jak Wy, i my jesteśmy przejęci doniesieniami na temat rozwoju pandemii, sfrustrowani problemami technicznymi i osamotnieni: każdy z nas jest sam na wspólnych zajęciach.

Państwo macie szansę nas poznać – nasze twarze, głos, sposób bycia. My jesteśmy niejednokrotnie pozbawieni możliwości poznania choćby Waszych twarzy. Jeśli nie włączycie kamer, możemy nigdy Was nie poznać... Ukłonicie się nam kiedyś na ulicy, lecz my nie będziemy wiedzieli, kim jesteście. Taka sytuacja ma miejsce po raz pierwszy w dziejach akademii. Byłaby to ogromna strata. Możemy jednak jej uniknąć. Proszę Was o włączenie się w akcję Kamera dla Profesora. Pomóżcie nam budować naszą uniwersytecką społeczność w ten niezwykły sposób w niezwykle trudnym czasie. Nam – Prowadzącym bardzo Was – Studentów brakuje.

Proszę Was o to, zmagając się ze skutkami COVID-19, z którym walczę od końca września

Dziekan Wydziału Nauk Humanistycznych

dr hab. Magdalena Charzyńska-Wójcik, prof. KUL