Motywy "europejskie" obecne były już na wczesnych wyrobach porcelanowych Johanna Gregoriusa Höroldta (1696-1775). Za życia króla Augusta II Mocnego (1670-1733), rozmiłowanego w dekoracjach azjatyckich, nie cieszyły się one jednak popularnością. Mały wyjątek stanowiły minatury rodzajowe z "wypraw handlowych", malowane podług holenderskich sztychów z cumującymi w portach statkami oraz krzątającymi się tu i ówdzie marynarzami i kupcami, które już od roku 1722 zaczęły regularnie gościć na delikatnych ściankach naczyć z serwisów do picia kawy i herbaty.

Dworskie towarzystwo, popijając kawę lub herbatę, mogło na podstawie miniatur prześledzić kulisy sprowadzania luksusowych towarów z zamorskich krain, do których w owym czasie zaliczały się także spożywane trunki. Dopiero po śmierci monarchy w 1733 r., obok scen portowych, na stałe do repertuaru malarstwa na porcelanie weszły scenki w typie fête galante, inspirowane twórczością Antoine’a Watteau (1684-1721), a później także Nicolasa Lancreta (1690-1743) i François’a Bouchera (1703-1770), czy też rodzajowe scenki chłopskie – według Davida Teniersa Młodszego (1610-1690). Niezwykle popularne stały się także dworskie polowania i panoramy Drezna i Miśni.

Przytoczone tu motywy na ogół umieszczane były w wielobocznych kartuszach, często obwiedzionych złotą, koronkową bordiurą. Pomiędzy nimi, na niezamalowanych partiach naczyń pojawiać się zaczęły kwiaty i owoce, a nawet szkaradne owady i gryzonie, rzucające na ogół delikatny cień.

Prezentowana tu miśnieńska czarka ze spodkiem należy do wybitnych przykładów miniatorskiego malarstwa na porcelanie, inspirowanego holenderskimi scenami rodzajowymi.