Teologia chrześcijańska od początku interpretuje objawienie o istnieniu Bożym w Wj 3,14: „Jam Jest, Który Jest” (Ehjeh aszer Ehjeh, Ego eimi ho oon, Ego sum qui sum), ujmując je przede wszystkim systemowo i metafizycznie jako Istnienie lub Istniejący w sposób absolutny, a dopiero wtórnie proegzystencjalnie jako „Będący pomocą i zbawcą”. Rozumienie metafizyczne zostało genialnie ujęte przez św. Tomasza z Akwinu jako „Samoistnie Istnienie” – Ipsum Esse Subsistens. Dopiero niedawno zwrócono uwagę, że Jezus Chrystus przypisywał sobie otwarcie atrybut Jahwe, mówiąc Ego eimi, „Jam Jest”. Wobec tego trzeba dziś dopowiedzieć, że istotą Boga jest Istnienie nieskończone, ale nie jakieś anonimowe, lecz osobowe. Jest ono bowiem wyrażone przez „Ja Jestem”. A zatem najwyższą racją istnienia jest Osoba Boża.

K. Góźdź, GOD AS PERSONAL EXISTENCE

Summary

Since its beginnings, Christian theology has interpreted the revelation of God’s existence in Exodus 3:14: “I am he who is” (Ehjeh aszer Ehjeh, Egoeimi ho oon, Ego sum qui sum), presenting it, above all, systematically and metaphysically as Existence or Existent in an absolute way, and secondarily proexistentially as “Being aid and saviour.” The metaphysical understanding  was captured in a brilliant way by St. Thomas Aquinas as “Subsistent Being Itself” (Ipsum Esse Subsistens). Not until recently have we paid attention to the fact that Jesus Christ credited himself with Yahweh’s attribute by saying Ego eimi (“I am”). In view of this fact, it now needs to be added that infinite Existence is God’s essence – and it is not anonymous, but personal, expressed by “I am.” Thus, the most significant reason for  existence is the Divine Person.