Wspomnienie
Katarzyna Bojko - PU 1(135)
Karol Mrowiec urodził się 24 października 1919 r. w Rudzie Śląskiej jako najmłodsze z pięciorga dzieci Teodora i Józefy. W 1930 r. opuścił dom rodzinny i wyjechał do Krakowa do gimnazjum Księży Misjonarzy na Nowej Wsi, a następnie do Małego Seminarium Księży Misjonarzy w Wilnie. Równolegle rozpoczął naukę gry na skrzypcach i na fortepianie – w Krakowie u ks. Leona Świerczka, a w Wilnie pod kierunkiem ks. Wendelina Świerczka rozszerzył zakres zajęć o zasady muzyki i harmonię. W 1934 r. wstąpił do Zgromadzenia Misji, a w 1937 r. złożył śluby zakonne. Po maturze, w 1938 r. opuścił Wilno i rozpoczął studia filozoficzno-teologiczne w Instytucie Teologicznym Księży Misjonarzy w Krakowie. W 1943 r. przyjął święcenia kapłańskie i rozpoczął pracę na Krakowskim Kleparzu jednocześnie studiując prywatnie muzykologię pod kierunkiem Zdzisława Jachimeckiego (studia te przerwał po I semestrze, z powodu choroby) i przygotowując pracę magisterską, którą obronił w maju 1945 na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego.
W latach 1947-56 kontynuował edukację muzyczną, najpierw w Państwowej Średniej Szkole Muzycznej w Krakowie, uzyskując w 1950 roku dyplom jej ukończenia, a od 1948 w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Krakowie, gdzie zdobył trzy dyplomy: w roku 1952 – artysty muzyka w zakresie gry na organach, w klasie Józefa Chwedczuka (z wyróżnieniem), w 1954 – artysty muzyka w zakresie teorii u Stefanii Łobaczewskiej i Aleksandra Frączkiewicza (z wyróżnieniem), w 1956 r. – artysty muzyka w zakresie kompozycji w klasie Stanisława Wiechowicza.
W 1956 r. związał się z Katolickim Uniwersytetem Lubelskim zaangażowany przez ks. Hieronima Feichta na stanowisko adiunkta w powstającej Katedrze Muzyki Kościelnej KUL. Pod kierunkiem ks. Feichta kontynuował rozpoczęte w 1944 r., w tajnym nauczaniu, studia muzykologiczne, które zwieńczył pracą doktorską „Polska pieśń kościelna w opracowaniu kompozytorów polskich XIX wieku”, obronioną w 1959 r. W 1968 roku uzyskał stopień doktora habilitowanego na podstawie pracy „Pasje wielogłosowe w muzyce polskiej XVIII wieku”, w 1979 r. tytuł profesora nadzwyczajnego, a w 1987 r. – profesora zwyczajnego. W roku 1986 otrzymał tytuł doktora honoris causa Papieskiego Instytutu Muzyki Kościelnej.
W latach 1968-1982 kierował Instytutem Muzykologii Kościelnej KUL, w tym czasie doprowadził do znacznego rozszerzenia programu studiów w Instytucie, zbudował jego strukturę formalną, rozszerzył zasób biblioteki o literaturę muzykologiczną i zainicjował badania terenowe nad muzycznym folklorem religijnym w Polsce. Pracę naukową uznawał za priorytet. Był człowiekiem wielkiego etosu. Swoim przykładem kształtował postawy badawcze i życiowe pracowników i studentów. Zawsze wysoko cenił dążenie do prawdy, każde zapisane słowo ważył wielokrotnie, jego postawa badawcza była wzorem rzetelności naukowej.
Zasiadał w Zarządzie Sekcji Muzykologów Związku Kompozytorów Polskich, Radzie Naukowej Instytutu Muzykologii Uniwersytetu Warszawskiego (w latach 1979-81 oraz 1996-2001), Zarządzie Internationale Arbeitsgemeinschaft für Hymnologie (1975-77), Zarządzie Consociatio Internationalis Musiae Sacrae, Radzie Naukowej periodyku Nasza Przeszłość (od 1984), Konsultacji Naukowej kwartalnika Liturgia Serca (od 1995), Komisji Muzyki Kościelnej Archidiecezji Krakowskiej (1965-75) oraz Podkomisji Muzyki Sakralnej przy Komisji Liturgicznej Episkopatu Polski (1967-94). Należał do wielu towarzystw naukowych.
Za swe osiągnięcia muzykologiczne oraz kompozytorskie został wyróżniony licznymi nagrodami i wyróżnieniami, m.in. I Nagrodą w Ogólnopolskim Konkursie Kompozytorskim w Poznaniu za utwór Wóz, Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem Zasłużonego Działacza Kultury, a także doroczną Nagrodą Związku Kompozytorów Polskich „za fundamentalne badania polskiej muzyki religijnej”.
Był pionierem odnowy liturgii pod względem muzycznym, po Soborze Watykańskim II – napisał części stałe mszy św., wiele pieśni liturgicznych. Był redaktorem naczelnym wydań XXXVI-XL „Śpiewnika Kościelnego – ks. Jana Siedleckiego”. Był także naczelnym redaktorem zatwierdzonego przez Episkopat Polski jako wzorcowy pod względem tekstu i melodii „Śpiewnika liturgicznego”. Obydwa są najważniejszymi pozycjami z polską pieśnią kościelną i liturgiczną w Polsce.
W 1991 r., po 35 latach pracy na KUL, przeszedł na emeryturę i zamieszkał w domu Księży Misjonarzy przy kościele św. Krzyża w Warszawie, poświęcając się w miarę możliwości duszpasterstwu i dalszej pracy naukowej. Zmarł 9 grudnia 2011 r. w 93. roku życia, 78. roku powołania i 69. roku kapłaństwa. Został pochowany w grobowcu Księży Misjonarzy na Powązkach.
