wyróżnienie naukowe przyznawane od 1981 r., za publikacje powstałe w środowisku pracowników i współpracowników KUL z zakresu problematyki polonijnej i religijnej, obejmującej zwłaszcza zagadnienia wkładu Kościoła i duchowieństwa w rozwój kultury narodowej, walk o wolność i niepodległość Polski oraz sprawiedliwość społeczną i praw człowieka, a także historii najnowszej, w szczególności dziejów polskiej myśli politycznej, ruchów ludowych i walk niepodległościowych. Nagroda została ufundowana w 1980 r. w Stanach Zjednoczonych przez Franciszka Skowyrę i jego żonę Irenę, zatwierdzona 2 III 1981 r. przez Senat KUL.

Od 1981 r. do 2018 r. Nagrodę Naukową Skowyrów otrzymało 93 Laureatów - osób i instytucji. Przez szereg lat Nagroda przyznawana była ex aequo, zaś w roku 1985, 2007, 2011-2013 nie została przyznana.

Franciszek Skowyra (28 X 1902-23 VIII 1978)

katolicki działacz społeczny i polonijny. Prezes oddziału Towarzystwa Gimnastycznego "Sokół" w Szarleju (1934-1936), Polskiego Związku Zachodniego w Piekarach Sląskich oraz Związku Nauczycielstwa Polskiego oddział w Piekarach Sląskich. W czasie II wojny światowej przebywał w łagrach sowieckich, w 1942 r. dołączył do II Korpusu Polskiego. W 1946 r. wyjechał do Wielkiej Brytanii, gdzie był prezesem Stowarzyszenia Kombatantów Polskich. Od 1951 r. mieszkał w Stanach Zjednoczonych, w 1957 r. zawarł związek małżeński z Ireną Heppner, późniejszą prezes Katolickiego Klubu Dyskusyjnego w Nowym Jorku. Z inicjatywy jego małżonki oraz ówczesnego dyrektora Instytutu Badań nad Polonią, prof. Czesława Blocha, w 1981 r. ufundowana została Nagroda Naukowa im. Franciszka Skowyry (od 1994 r. - Ireny i Franciszka Skowyrów).