Ks. Edward Kopeć
(1973-1975, 1976-1981)

---

 

 

Ksiądz prof. dr hab. Edward Kopeć, dziekan Wydziału Teologicznego KUL w latach 1972-1981. Dziekaństwo ks. E. Kopcia ukaże się w szerszym kontekście, a mianowicie jego pracy naukowej i dydaktycznej, gdyż między innymi i stąd wypływał jego wysoki autorytet jako dziekana.

 

 

SZKIC BIOGRAFICZNY

Ks. Edward Kopeć urodził się 22 maja 1918 r. w Passaic w Stanach Zjednoczonych Ameryki Północnej. Studia gimnazjalne typu staroklasycznego i teologiczne odbył we Lwowie, dokąd powrócili jego rodzice po kilkuletnim pobycie w USA. Święcenia kapłańskie przyjął w czasie trwającej II wojny światowej (1942). Po czym pracował w Tłumaczu na stanowisku wikariusza. Po zakończeniu wojny w związku z przyłączeniem terenów wschodnich do ZSRR i przesunięcia granic Polski, przybył do Poznania, gdzie do roku 1948 pracował jako kapłan Szpitala Miejskiego. W tym czasie przygotował rozprawę magisterką, którą obronił w tymże roku na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego i po dwóch latach napisał rozprawę doktorska „Zagadnienie poznawalności Boga u apologetów chrześcijańskich II wieku” pod kierunkiem ks. K. Michalskiego. Przez kilka lat wykładał apologetykę, historie dogmatów i teologię dogmatów w Krakowie (1951), Wrocławiu (1950-1953) i Nysie (1953-1956).

W 1956 r. został zaangażowany na stanowisko adiunkta w Katolickim Uniwersytecie Lubelskiem na Wydziale Teologicznym, z którym był związany do końca życia (11 czerwca 1999). Po dwóch latach pracy otrzymał tytuł naukowy zastępcy profesora, a w 1961 r. uzyskał stopień naukowy doktora habilitowanego na podstawie dorobku naukowego i rozprawy „Świadectwa św. Pawła o zmartwychwstaniu Chrystusa”. Jednakże na zatwierdzenie stanowiska docenta nadanego mu przez Senat Akademicki KUL na wniosek Rady Wydziału musiał czekać do 1968 r. Tytuł Profesora nadzwyczajnego uzyskał w 1971 r. Na emeryturę poszedł w roku 1983, po 27 latach pracy czynnej na Sekcji Teologii Fundamentalnej. Od tego czasu przez kilka lat prowadził jeszcze zajęcia na tejże Sekcji na pół etatu służąc studentom swym ogromnym doświadczeniem naukowym.

 

Działalność naukowa

Podstawowymi wyznacznikami charakteryzującymi pracę każdego badacza są: dorobek naukowy i zakres problematyki badawczej, oryginalność tego dorobku wyróżniającym się między innymi w rzeczywistym wkładzie w uprawianą przez siebie dyscyplinę.

Dorobek naukowym można mierzyć na dwa sposoby: ilościowy i jakościowy, przy czym ten drugi jest zasadniczy. Gdy idzie o dorobek ilościowy ks. Kopcia to może nie jest on zbyt imponujący – ale jak zobaczymy dalej – podstawowy dla teologii fundamentalnej w Polsce. W sumie wynosi on ponad 50 publikacji. Składają się nań: podręczniki Apologetyki i Teologii Fundamentalnej, 3 pozycje książkowe pod jego redakcją, 33 rozpraw i artykułów naukowych, 4 hasła encyklopedyczne oraz recenzje prac naukowych i artykułów popularnonaukowych.

Ks. Kopeć w swych badaniach naukowych koncentrował się na centralnych problemach teologii fundamentalnej, które można sprowadzić do następujących: pojęcia objawienia, jego wiarygodności, cudu jako podstawowego motywu wiarygodności objawiania i chrześcijaństwa, zmartwychwstania Chrystusa i wiary, nie oznacza to, że na tej problematyce wyczerpywała się naukowa twórczość ks. E. Kopcia, jednakże jej były podporządkowane inne publikacje.

Wyżej wymienione zagadnienia będące przedmiotem naukowej refleksji ks. Kopcia nie były przypadkowe, czy wyrazem mody teologicznej, lecz świadomie podejmowanymi z naczelnym dążeniem do ujednolicenia przedmiotu materialnego i formalnego, co umożliwiałoby stosowanie jednolitych metod badawczych.

Przedmiot materialny ujmował chrystocentrycznie, jako że Chrystus stanowi centrum objawiania Bożego w całej historii zbawiania. Co więcej, uważał że ta chrystologiczna zasada winna stać się zasadą koncentracji całej teologii. Chrystocentryczne ujmowanie przedmiotu teologii fundamentalnej swe ujednolicenie znajduje w personalistycznej jego interpretacji, o czym później.

Obok zagadnień chrystologicznych stanowiących ścisły przedmiot teologii fundamentalnej Autor przyporządkował również do tego zagadnienia religioznawcze, które traktował jako metodyczne wprowadzenie do chrześcijaństwa jako religii objawionej w świetle przyjmowanego poglądu o absolutnym charakterze chrześcijaństwa omawiał także stosunek chrześcijaństwa do religii niechrześcijańskich.

Wkład ks. Profesora w polską fundamentalistykę należy widzieć w dwóch płaszczyznach: merytorycznej i metodologicznej, które są ze sobą ściśle związane. W tym sensie można mówić o dwojakiego rodzaju wkładzie ks. Kopcia w polską teologię fundamentalną.

Pierwszy dotyczy więc zagadnień merytorycznych. Tu należy przede wszystkim uwypuklić fakt, że ks. Kopeć odchodził od tradycyjnych ujęć poszczególnych zagadnień apologetycznych i systematycznie dążył do opracowania ich w aspekcie personalistycznym i historiozbawczym. Przy czym zwracał uwagę na przyczyny powodujące ten dwojakiego rodzaju skutek, chodziło mu bowiem o to, by ukazać wszystkie twierdzenia w powiązaniu genetycznym, by nie były sądami arbitralnymi i dowolnymi, lecz uzasadnionymi i krytycznymi, czyli naukowymi.

Pod wpływem myśli filozoficznej, zwłaszcza egzystencjalnej i fenomenologicznej, najnowszych osiągnięć teologii współczesnej, biblijnej, patrystycznej zajmował stanowisko krytyczne wobec tradycyjnego pojmowania klasycznych tematów teologicznofundamentalncych, a mianowicie objawiania, wiarygodności, cudu, zmartwychwstania i wiary.

W apologetyce tradycyjnej objawienie pojmowano noetycznie, jako pierwszy w Polsce zaczął je ujmować jako osobowe ujawnienie się Boga człowiekowi w ramach historii i wezwanie go do dialogu ze sobą, celem którego jest doprowadzenie go do uczestnictwa w Jego życiu. Osobowy wymiar objawienia Bożego zrealizowanego w  pełni w Jezusie Chrystusie, widoczny jest zarówno w podmiocie objawienia (Bóg osobowy jest autorem), przedmiocie (Bóg jest tym, który się objawia), jak i w osobowych formach jego realizacji (słowa, dzieła i teofanie – rozumiane personalistycznie).

W związku z tak pojmowanym objawieniem zmodyfikował także pojęcie wiarygodności. O ile dawniej, stosowanie do intelektualistycznego rozumienia objawienia i całej apologetyki, sądzono, że jest ona cechą zdania lub sądu, ze względu na którą należy afirmować jego treść, o tyle dzisiaj należy ją ujmować jako cecha osoby czy świadectwa Bożego, jakie daje Bóg o sobie samym. Dlatego wierzymy ze względu na osobowe świadectwo Boga o sobie.

Znakiem par excellence wiarygodności objawienia Bożego jest świadectwo Boże dawane w cudzie, który jest jego podstawowym motywem. W tej problematyce dokonał rewizji tradycyjnego rozumienia pojęcia cudu. W apologetyce tradycyjnej przyjęło się jego redukcyjne ujęcie jako faktu nadzwyczajnego o transcendencji fizykalnej. Tymczasem ks. Kopeć zaczął cud rozumieć jako znak Bożego działania w świecie, zwłaszcza ludzkim, dla zbawienia człowieka. Cud jako znak posiada dwa podstawowe elementy strukturalne: element widzialny (stanowi go fakt empiryczny o charakterze nadzwyczajnym i transcendentnym pochodzeniu) i niewidzialny (treść znaku, którą obwieszcza Bóg osobiście lub przez swych legatów albo, która należy odczytać z kontekstu w jakim się dokonuje). Znak ten, dany w kontekście religijnym, jest adresowany przede wszystkim do człowieka religijnego.

Odpowiedzią człowieka na Boże wezwanie zawarte w objawianiu, potwierdzonym i ponawianym w znakach cudownych, jest wiara. I na tym odcinku wiedzy teologicznofundamentalnej ks. Kopeć przyczynia się do zmian poglądów. Dawniej akt wiary rozumiano zwykle intelektualistycznie, jako akt rozumu przyjmującego prawdę objawioną pod wpływem woli i działania łaski. Wprawdzie o tych ostatnich czynnikach nigdy nie zapominano, ale podkreślano w nim głównie funkcję władzy pierwszej. Tymczasem akt wiary w nowszej interpretacji ks. Kopcia jest rozumiany jako odpowiedź człowieka na Boże wezwanie. w nim następuje osobowe spotkanie człowieka z Bogiem, które angażuje całą osobę ludzką.

Zmartwychwstanie Chrystusa, które jest uwieńczeniem objawienia i zbawienia, ostateczną podstawą wiary i powstania chrześcijaństwa, było szczególnym przedmiotem badań ks. Kopcia. I na tym odcinku badań jego wkład w rozwój problematyki jest znaczny. Odszedł od tradycyjnego rozumienia zmartwychwstania jako reanimacji somatycznej i ujmował je jako gloryfikację somatyczną (eschatyczna koncepcja) oraz jako wydarzenie historiozbawcze.

Należy jeszcze dodać, że od połowy lat siedemdziesiątych przedmiot teologii fundamentalnej ujmował także historiozbawczo.

Z krótkich rozważań można już wnioskować, że merytoryczny wkład w polską teologię fundamentalną jest naprawdę duży. Od jego czasów zaczynają się w Polsce liczne przeobrażenia w tejże dyscyplinie. Idą one w kierunku ujmowania istotnych zagadnień teologii fundamentalnej w duchu personalistycznym i historiozbawczym, co zgodne jest z myśleniem biblijnym i teologia soborową.

Drugi sektor wkładu ks. Kopcia w polską teologię fundamentalną stanowią zagadnienia metodologiczne. Częściowo juz o nich wspomniano. Wkład ten wyraża się w dążeniu do ujednolicenia przedmiotu materialnego teologii fundamentalnej na zasadzie chrystocentrycznej oraz nadaniu mu wymiaru personalistycznego. Od niego zaczyna się w zasadzie przejście od apologetyki do teologii fundamentalnej.  Nadto autor zaczął stosować metodę personalistyczną w uprawianej przez siebie dyscyplinie, której postawę stanowi poznanie interpersonalne.

Wyżej omówione merytoryczne i metodologiczne aspekty twórczości ks. Kopcia stanowią niezaprzeczalny wkład w polską fundamentalistykę.

 

Aktywność organizacyjna

Obok niewątpliwego dorobku naukowego ks. Profesora należy także wspomnieć o innych formach jego działalności naukowej. Przez 25 lat sprawował funkcję Przewodniczącego Sekcji Teologii Fundamentalnej z ramienia Komisji Studiów Episkopatu Polski. W tym czasie zorganizował 11 naukowych seminariów dla profesorów Seminariów Duchownych, na których wygłosił 12 referatów. Wiele prelekcji wygłosił w różnych środowiskach akademickich, Wyższych Seminariach Duchownych, na posiedzeniach Towarzystwa Naukowego KUL., w ośrodkach duszpasterskich. Był czynnym członkiem Towarzystwa Naukowego KUL, w latach 1967-1968 sekretarzem generalnym tegoż Towarzystwa. Przez 16 lat był redaktorem działu teologii fundamentalnej w Encyklopedii Katolickiej. Od 1958 r. pełnił funkcję Przewodniczącego Sekcji Teologii Fundamentalnej, którą z małymi przerwami – kiedy to ją sprawował ks. prof. S. Nagy – pełnił do czasu przejścia na emeryturę. Był też właściwie organizatorem studiów w zakresie teologii fundamentalnej na tejże Sekcji. Z jego inicjatywy w 1958 r. Senat Akademicki powołał Sekcję Teologii Fundamentalnej w skład której wchodziły 3 Katedry: I Katedra Teologii Fundamentalnej (chrystologia), II Katedra (eklezjologia katolicka), III Katedra (historii i etnologii religii). Były to znaczące osiągnięcia organizacyjne, warunkujące dalszy rozwój teologii.

 

Działalność dydaktyczna

Ks. E. Kopeć prowadził wykłady kursoryczne z teologii fundamentalnej na kursie licencjacko-doktoranckim oraz w Wyższym Seminarium Duchownym (kurs „A”), w Instytucie Wyższej Kultury Religijnej. Przedmiot wykładów ks. Profesora był wielce zróżnicowany. Obok wykładów kursorycznych z chrystologii fundamentalnej (czasowo też i z eklezjologii fundamentalnej), prowadził wykłady z filozofii religii. Wiele uwagi poświęcał wykładom monograficznym, w których koncentrował się na takich zagadnieniach jak: metodologia teologii fundamentalnej, typy apologetyki w XX wieku, historyczność Jezusa Chrystusa, wiarygodność boskiego posłannictwa Jezusa Chrystusa, wiarygodność objawienia, współczesne pojęcie cudu i jego rozpoznania, problematyka zmartwychwstania. Wykłady prowadzone przez niego odznaczały się jasnością wywodu, zwięzłością myśli, ładnym i żywym stylem literackim. Nic dziwnego, ze jego słuchacze byli zauroczeni jego wykładami, prelekcjami, konferencjami, referatami.

Na prowadzonych seminariach naukowych (magisterskie i doktoranckie) ks. Kopeć wprowadzał seminarzystów w arkana pracy naukowej. Uczył zarówno metodyki pisania prac dyplomowych, jak i myślenia naukowego. W pracach magisterskich i częściowo licencjackich jego dyplomanci zajmowali się głównie krytyką poglądów religioznawców marksistowskich (i laickich), kwestionujących chrześcijaństwo jako religię objawieniową i zbawczą en bloc czy też niektóre tezy związane z genezą i rozwojem chrześcijaństwa. Powstawały też prace z historii polskiej myśli apologijno-apologetycznej, dzięki czemu możemy się przekonać, że i w naszym kraju mieliśmy myślicieli twórczych w zakresie uzasadniania wiarygodności Kościoła katolickiego.

W pracach licencjackich, a zwłaszcza doktorskich podejmowane były problemy metodologiczne związane z klasycznymi przedstawicielami apologetyki i teologii fundamentalnej. Chodziło w nich o poznanie myśli zachodniej i jej wpływu na kształtowanie się poglądów merytorycznych i metodologicznych w tejże dyscyplinie w Polsce, którego najwyraźniejszym przykładem był on sam.

Podejmowane problemy w tych pracach były zazwyczaj bardzo trudne Uważał, że praca naukowa wymaga dużego wysiłku, krytycznego myślenia, co więcej, wymaga wielu wyrzeczeń i poświęcenia. W prowadzonych pracach był bardzo wymagający, ale dzięki temu dobrze przygotowywał swoich dyplomantów do dalszej pracy naukowej, jeśli ją potem podejmowali.

W ramach prowadzonego przez niego seminarium naukowego, cieszącego się dużym uznaniem uczestników, powstało 16 rozpraw doktorskich, 47 prac licencjackich i ponad 30 magisteriów. Mimo, że stawiał wysokie wymogi merytorycznoformalne jego seminaria miały wielu uczestników. Prace pisane pod jego kierunkiem szły zwykle po linii osobistych zainteresowań piszących, ale zawsze mieściły się w profilu katedry i obejmowały zasadnicze problemy teoretyczne i praktyczne, związane z wiarygodnością chrześcijaństwa jako religii przez Boga objawionej.

 

Działalność dziekana

Obok, z konieczności wspomnianych wyżej funkcji jakie pełnił w ramach Sekcji Teologii Fundamentalnej trzeba jeszcze wymienić, że w latach 1972-1974 i 1976-1981 był dziekanem Wydziału Teologicznego. Kadencja dziekana według Statutu KUL trwała 2 lata. Był więc pięciokrotnie wybierany na „szefa” Wydziału, co świadczy o tym, że cieszył się wysokim uznaniem i dużym autorytetem wśród członków Rady Wydziału.

Prodziekanami za jego dziakanowania byli[1]: w roku akad. 1972-1973 ks. prof. dr hab. Władysław Poplatek[2]; 1973-1974 – ks. doc. dr hab. Stanisław Nagy[3]; 1974-1975 ks. doc. dr hab. Stanisław Bartnik[4]; 1975-1977 – o. doc. dr hab. H. Langkammer; 1977-1979 – ks. doc. dr hab. H. Wojtyska[5]; 1979-1981 – ks. doc. dr hab. J. Szlaga; 1980-1981 – doc. dr hab. M. Majewski[6].

Ks. Kopeć uchodził za dziekana bardzo sprawnego organizacyjnie. Do posiedzeń Rady Wydziały był dobrze przygotowany dzięki czemu przebiegały sprawnie a dyskusje były rzeczowe. Był dziekanem sprawiedliwym. Obce były mu tzw. układy, podchody. Zwalczał wszelkiego rodzaju układy, był bezstronny wobec profesorów, młodszych pracowników naukowych i studentów, a równocześnie życzliwy dla wszystkich. Dbał o dobro wydziału i wysoki poziom prac dyplomowych i naukowych.

Podczas sprawowania przez niego funkcji dziekana powstało 1424 prac magisterskich, obroniono 168 dysertacji doktorskich, zostało przeprowadzonych 25 przewodów habilitacyjnych i 18 profesorskich (wówczas na KUL studiowało około 3000 studentów).

Co więcej, przez 7 lat był Zastępcą Dyrektora Konwiktu Ks. Studentów, a następnie 10 lat jego Dyrektorem. Był także członkiem licznych komisji m. in. d.s. budżetu KUL, członkiem Komisji Rewizyjnej, Studenckiej.

Ze wszystkich pełnionych funkcji wywiązywał się zawsze wzorowo, z dużym poczuciem obowiązkowości i odpowiedzialności (np. przygotowując się do wykładów kursorycznych uzupełniając je ciągle nowymi przemyśleniami, lekturami przedmiotu). Do wszystkich swoich zajęć przygotowywał się zawsze solidnie, traktował zawsze poważnie problemy, sprawy, ludzi. Rzeczowość i obiektywizm w podchodzeniu do nich zjednały mu szacunek i uznanie w całej wspólnocie akademickiej.

Personalizm, który w nauce uprawiał teoretycznie przenikał jego codzienne życie; sprawy i rzeczy nigdy nie przesłaniały mu konkretnych ludzi z ich problemami, stąd obok olbrzymiego obiektywizmu i sprawiedliwości, cechowała go głęboka troska, życzliwość i na wskroś humanistyczny stosunek do każdego. Do końca życia chętnie służy życzliwością i mądrą radą, dojrzałym sądem, będącym wynikiem bogatego doświadczenia życiowego, osobistych przemyśleń i afirmacji treści religijnych, jakie dało mu chrześcijaństwo.

 

Chyba największe piętno na jego osobowość wywierało właśnie chrześcijaństwo, które było zasadniczym ośrodkiem zainteresowań i życia ks. Profesora. On uzasadniał jego prawdziwość i absolutną wiarygodność w stosunku do innych religii oraz bronił go przed błędnymi interpretacjami, uznawał jego zbawczą wartość, która dla niego samego była absolutnie nadrzędna i angażowała go personalnie. Ono stanowiło źródło jego optymizmu, nadziei i wiary w człowieka. Ono inspirowało do twórczych odniesień do całej rzeczywistości, a zarazem do postawy służebnej wobec niej. Kontemplacja stwórczego dzieła Bożego czyniła go wrażliwym na piękno natury, człowieka i jego dolę, przepajając prawdą ad magnum Dei gloriam.

 

Bibliografia

Bliżej zainteresowanych osobą i twórczością ks. prof. E. Kopcia odsyłamy do Roczników Teologiczno-Kanonicznych nr 2 z 1985 r., który to numer został mu poświęcony i dedykowany. Warto jeszcze nadmienić, że z naukowego dorobku ks. Kopcia zostały już napisane 3 prace magisterskie: 2 na Wydziale Teologicznym KUL i 1 na Papieskim Wydziale Teologicznym w Poznaniu.

Mandziuk J., Kopeć Edward, w: Słownik Polskich Teologów Katolickich, t. 9, Warszawa 2006, s. 296-298.

Rusecki M., Kopeć Edward, w: Encyklopedia Katolicka, t. 9, Lublin 2002, kol. 794-795.

 

Oprac. Ks. Marian Rusecki

 

---

 

[1] Kadencja prodziekana trwała początkowo 1 rok, później 2 lata, w niektórych latach było dwóch prodziekanów.

[2] Dziekan Wydziału Teologii w latach 1965-1972, zob. biogram.

[3] Kard. prof. Stanisław Nagy urodził się 27 sierpnia 1921 r. w Bieruniu śląskim. Święcenia kapłańskie przyjął w 1945 r. w Zgromadzeniu Najświętszego Serca Jezusowego. Doktorat uzyskał w KUL 1 952 r., pracę naukową w KUL rozpoczął 1958 r., z którym był związany do czasu odejścia na emeryturę. Eklezjologię fundamentalną wykładał także na Papieskim Wydziale Teologicznym we Wrocławiu i Papieskiej Akademii Teologicznej w Krakowie. Jan Paweł II mianował go członkiem Międzynarodowej Komisji Teologicznej (był jej członkiem przez dwie kadencje) i dwukrotnie zaprosił go do udziału w obradach synodu biskupów, a w 2003 r. powołał go do kolegium kardynalskiego. W 2009 r. otrzymał doktorat honoris causa Papieskiego Wydziału Teologicznego we Wrocławiu. Opublikował ponad 250 artykułów naukowych, popularnonaukowych i publicystycznych z ważniejszych publikacji trzeba wymienić Chrystus w Kościele. Zarys eklezjologii fundamentalnej (1982); Kościół na drogach jedności (1985); Ty jesteś Piotr, czyli skała i na tej skale zbuduję Kościół mój. Studium o widzialnym Kościele (2009).

[4] Ks. prof. Stanisław Bartnik urodził się 1 1929 r. w Źrebcach k. Szczebrzeszyna. święcenia kapłańskie otrzymał 1 953 r. Studia w zakresie filozofii, historii i teologii odbył w KUL, ale pogłębiał je i zagranicą. Pracownikiem naukowym KUL jest od 1956 r. i był do czasu przejścia na emeryturę, ale nie przestaje współpracować z nim. Był przez wiele lat przewodniczącym Sekcji Teologii Dogmatycznej KUL, Członkiem wielu komitetów naukowych PAN. Wykształcił ponad 400 magistrów, 60 doktorów. Opublikował blisko 50 książek i blisko 3000 artykułów naukowych, popularnonaukowych i publicystycznych. Jest twórcą personalizmu chrześcijańskiego, rozwija hermeneutykę teologiczną. Otrzymał medal za zasługi KUL (2009).

[5] O. Prof. Henryk Damian Wojtyska CP ur. 13.05.1933 roku w Regiminie (Ciechanów), członek Zgromadzenia Pasjonistów od 1950 roku, święcenia kapłańskie w 1957 r. W latach 1958-62 studiował historię Kościoła na Papieskim Uniwersytecie Gregoriańskim w Rzymie, gdzie doktoryzował się na podstawie pracy Card. Hosius, Legate to the Council of Trent (Rome 1967). Od 1969 r. pracownik naukowy i dydaktyczny Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego. Habilitacja w 1975 r. na podstawie rozprawy Papiestwo Polska 1548-1563. Dyplomacja, Lublin 1977. Prodziekan Wydziału Teologii w latach 1977-1979, prorektor ds. Młodzieży KUL w latach 1981-83. Od 1984 do 1994 kierownik ds. edytorskich Polskiego Instytutu Historycznego w Rzymie, gdzie zapoczątkował wydawanie serii Acta Nuntiaturae Polonae. Członek Papieskiego Komitetu Nauk Historycznych (1984-2004), Lubelskiego Towarzystwa Naukowego i Towarzystwa Naukowego KUL, Akademii św. Karola w Mediolanie i Komisji Dziejów Odrodzenia i Reformacji przy Komitecie Nauk Historycznych PAN. Do roku 2004 konsultor Komisji Nauki Wiary (Sekcja Historyczna) przy Episkopacie Polski. Zmarł w Łodzi, 24.03.2009.

[6] Ks. prof. Mieczysław Majewski (1928-1999), teolog, katechetyk; w 1958 przyjął świecenia kapłańskie; w 1964 uzyskał doktorat na Wydziale Filozofii KUL; w 1969 został zaangażowany w Katedrze Katechetyki KUL; w 1973 hab. na Wydziale Teologii KUL; w 1986 prof. zwyczajny; 1975-98 Kierownik Katedry Katechetyki (od 1991 Katedra Katechetyki Integralnej); 1979-82 kierownik Instytutu Teologii Pastoralnej; 1980-81 prodziekan Wydziały Teologii KUL; twórca koncepcji integralnej katechezy; promotor 210 prac magisterskich i ponad 60 rozpraw doktorskich; jego dorobek naukowy obejmuje kilkanaście pozycji książkowych i ponad 100 artykułów i haseł encyklopedycznych, a także materiały dla katechetów w szkołach zawodowych i średnich, zob. W. Żurek, Majewski Mieczysław, w: Słownik Polskich Teologów Katolickich, t. 9, Warszawa 2006, s. 396-401.

 

Początek strony