Antropologia teologiczna jest młodą, ale niezwykle dynamiczną dyscypliną teologiczną. Sama nie ogranicza się do uprawianego w teologii klasycznej traktatu „o stworzeniu” (protologia), lecz stawia sobie bardzo szerokie zadanie mówienia o całym człowieku w perspektywie Boga. Panuje bowiem przekonanie, że tradycyjna teologia mówiła raczej o „duszy” człowieka, a nie o „ciele” czy też o osobie ludzkiej. Integralne ujęcie człowieka każe widzieć go także jako strukturę, historię, działanie, jako istotę dynamiczną, moralną i osobową.

K. Góźdź, ANTHROPOLOGY IN RELATION TO THEOLOGY

Summary

Theological anthropology is a young, yet extremely dynamic theological discipline. It is not limited to the treatise “On the Creation,” (protology) which is dealt with by classical theology, but has given itself a very extensive task of speaking about the whole human being in the perspective of God. It is believed that traditional theology spoke rather of the human “soul”, and not of the “body”, or of the person. An integral take on the human requires its perception as a structure, history, action, as a dynamic, moral and personal entity. It does not concern only the individual dimension, but also the social one. Thanks to this, theological anthropology is based on a positive reference both to philosophy and to natural sciences. It contains two major fields of study: preternatural and worldly. It, therefore, presents the human in the perspective of God’s grace, and also in the perspective of present-day existence. That is why, it is important to use the so-called “methodological efforts” (the category of apophatism and the category of analogy) in theological anthropology.