Religijne malarstwo weneckie XVI w. reprezentowane jest w zbiorach sztuki KUL niewielkich rozmiarów obrazem tablicowym w typie Sacra Conversazione - Święta rozmowa. Terminem tym określa się wizerunki Matki Bożej z Dzieciątkiem ukazanej w asyście świętych. Genezy tego rodzaju przedstawień upatruje się w hierarchicznych kompozycjach tronujących Madonn z Dzieciątkiem pomiędzy świętymi i aniołami, rozpowszechnionych we włoskim malarstwie tablicowym 2. poł. XIV i początku XV w.

W Sacre Conversazioni, nazwanych tak nota bene dopiero w XVIII w., mamy do czynienia nie tyle z faktyczną rozmową świętych, co raczej z wyobrażeniem "świata świętego, niezmiennie egzystującego". Na chęć ukazania obcowania świętych, a nie ich dialogu, wskazuje często brak kontaktu, chociażby wzrokowego, pomiędzy przedstawionymi postaciami.

Obraz należy do najbardziej zredukowanego wariantu przedstawień, złożonego z ujętych półfiguralnie postaci – usytuowanej centralnie Madonny z Dzieciątkiem w otoczeniu dwojga świętych.

Pierwowzoru dla naszej realizacji można doszukiwać się w dziełach wielkich mistrzów weneckich, m.in. w Nunc dimittis Giovanniego Belliniego (około 1430-1516) z madryckiej kolekcji Thyssen-Bornemisza, a także w poznańskiej Sacra Conversazione Vincenzo di Biagio, zw. Catena (około 1470/80-1531), niemniej zastosowane tutaj rozwiązania kompozycyjne i stylistyczne, m.in. mało zindywidualizowane typy twarzy, sztywne pozy i twardo modelowane szaty, pozwalają łączyć obraz z warsztatem Francesco Rizzo da Santacroce, malarza czynnego w Wenecji w 1. poł. XVI w., ucznia Francesco di Simone da Santacroce (1440/45-1508).