Figura Matki Bożej Bolesnej ze zbiorów sztuki KUL należała pierwotnie do grupy Ukrzyżowania tęczowego z kościoła Podwyższenia Krzyża Świętego w Szymocinie (niem. Simbsen), opisanej w wizytacjach z lat 1687-1688 jako: "Crucifixus vetustissimus supra trabem inter dilectam matrem et discipulum ad cuius pedes flectit Magdalena poenitens".

Biorąc pod uwagę sposób modelowania płaszcza, zwłaszcza ostro łamiące się formy poniżej prawego przedramienia oraz fałdy sukni o obłych, rurkowatych grzbietach, trzeba wskazać na wyraźne związki z dziełami rzeźby i malarstwa z lat sześćdziesiątych i siedemdziesiątych XV w. (np. kwatery retabulum legnickiego z 1466 r., ob. w Muzeum Narodowym w Warszawie, skrzydła Poliptyku Chrystusa Boleściwego, św.św. Piotra i Pawła zw. Poliptykiem Złotników Wrocławskich z 1473 r. z przedstawieniami św. dziewic, ob. w zbiorach Muzeum Narodowego we Wrocławiu).

Warto też wspomnieć, że w szymocińskim kościele przechowywane jest do dziś kobiece popiersie o podobnym do naszej figury typie fizjonomii. Wiele przemawia za tym, że mamy tu do czynienia z fragmentem rzeźby Marii Magdaleny spod krucyfiksu tęczowego. W zbiorach Muzeum Archidiecezjalnego we Wrocławiu znajduje się natomiast Chrystus Ukrzyżowany ze sztucznymi włosami, "ze strychu kościoła w Szymocinie", także bliski stylowo omawianym tu przykładom.

Przywrócenie tożsamości "lubelskiej" figurze i powiązanie jej z innymi elementami grupy Ukrzyżowania tęczowego zaowocowało zatem niemal pełnym rozpoznaniem zabytku, który w kościele pw. Podwyższenia Krzyża Świętego nie był tylko typowym elementem wyposażenia wnętrza, lecz także obrazem jego patrocinium.