Solidarnościowa rewolucja zmieniła klimat społeczny i pośrednio przyczyniła się do lepszych relacji Uczelni z władzą państwową. Na fali ogólnokrajowego ruchu społecznego i wołania o wolność, na KUL-u odżyły dążenia do przywrócenia utraconych w latach pięćdziesiątych praw. Podniesiono wówczas sprawę WPiNSE i próbę jego reaktywacji.

 

    

 

 

Próba zakończyła się sukcesem, choć do reaktywacji właściwie nie doszło. Władze państwowe umożliwiły jednak stworzenie nowych struktur instytucjonalnych. W związku z tym najpierw przywrócone zostały studia prawnicze, a w roku akademickim 1981/1982 reaktywowany został Wydział Nauk Społecznych jako kontynuacja Wydziału Prawa i Nauk Społeczno-Ekonomicznych, zamkniętego w 1952 roku. Ustanowienie Wydziału nastąpiło uchwałą Senatu Akademickiego 8 listopada 1980 roku – od tej pory w statucie KUL, zamiast WPiNSE, widniał już WNS. Zarządzenie ministra szkolnictwa upoważniło rektora KUL do utworzenia sekcji w ramach Wydziału: od 1981 roku można już było studiować socjologię, psychologię oraz pedagogikę, a od 1983 roku także ekonomię. Pierwszym dziekanem wydziału zostaje Jan Turowski. 

 

 

W nowoutworzonym Wydziale Nauk Społecznych socjologia (w ramach Sekcji Społecznej) znalazła pierwszorzędne miejsce już jako samodzielny kierunek studiów magisterskich i doktoranckich. Rdzeń strukturalną Sekcji, poza katedrami filozoficznymi stanowiły wówczas: Katedra Socjologii kierowana przez Jana Turowskiego, później przez Elżbietę Hałas; Katedra Socjologii Rodziny i Wychowania pod kierownictwem Piotra Kryczki, Katedra Socjologii Kultury kierowana przez o. Leona Dyczewskiego, Katedra Socjologii Religii prowadzona przez ks. Władysława Piwowarskiego, Katedra Socjologii Moralności, którą prowadził ks. Janusz Mariański, Katedra Socjologii Grup Etnicznych, kierowana przez ks. Romana Dzwonkowskiego oraz Katedra Katolickiej Nauki Społecznej prowadzona przez ks. Joachima Kondzielę. Wkrótce powstały też Katedra Historii Myśli Społecznej i Politycznej przemianowana później na Katedrę Politologii, których kierownikiem był Jerzy Rebeta oraz Katedra Makrostruktur Społecznych, kierowana przez Stanisława Cieślę.

 

Prace badawcze poszczególnych katedr, jak i ich program nauczania oparte zostały na zasadach personalizmu społecznego, a ujmując szczegółowo na:

-  podstawach filozoficznych, głębokim rozumieniu świata i człowieka oraz jego działań – historia filozofii, podstawy światopoglądu chrześcijańskiego, filozofia kultury, filozofia prawa, filozofia społeczna, logika i metodologia,

- ale też na dyscyplinach normatywnych, takich jak katolicka nauka społeczna, etyka ogólna i zawodowa, teoria praw człowieka,

- w szerokim zakresie wykładane były nauki społeczno-polityczne, na przykład: podstawy nauk politycznych, doktryny społeczne i polityczne, stosunki międzynarodowe, problematyka badań nad pokojem, historia związków zawodowych i spółdzielczości

- rozszerzył się obszar dyscyplin empirycznych z zakresu socjologii ogólnej i szczegółowej – socjologia rodziny, kultury, religii, moralności, wychowania, wsi i miasta, pracy i przemysłu, migracji ludzkich i grup etnicznych.

Zarówno prace badawcze poszczególnych katedr, jak i program nauczania oparte zostały na zasadach personalizmu społecznego, a ujmując szczegółowo na:

-  podstawach filozoficznych, głębokim rozumieniu świata i człowieka oraz jego działań – historia filozofii, podstawy światopoglądu chrześcijańskiego, filozofia kultury, filozofia prawa, filozofia społeczna, logika i metodologia,

- ale też na dyscyplinach normatywnych, takich jak katolicka nauka społeczna, etyka ogólna i zawodowa, teoria praw człowieka,

- w szerokim zakresie wykładane były nauki społeczno-polityczne, na przykład: podstawy nauk politycznych, doktryny społeczne i polityczne, stosunki międzynarodowe, problematyka badań nad pokojem, historia związków zawodowych i spółdzielczości

- rozszerzył się obszar dyscyplin empirycznych z zakresu socjologii ogólnej i szczegółowej – socjologia rodziny, kultury, religii, moralności, wychowania, wsi i miasta, pracy i przemysłu, migracji ludzkich i grup etnicznych.

 

Ze zmianami w strukturze Uczelni poszły w parze także podziały w ramach rocznikowych wydawnictw. Od 1983 roku (tom 11) „Roczniki Nauk Społecznych” podzielone zostały na dwa zeszyty: 1. „Nauki społeczno-ekonomiczne” i 2. „Pedagogika”. Taki podział funkcjonował aż do 2003 roku.