Pierwszy Kierownik Katedry Kościelnego Prawa Procesowego - Ksiądz Profesor dr hab. Jerzy Grzywacz

 

Stefan Jerzy Grzywacz, używający imienia Jerzy, urodził się 25 lipca 1923 roku w Siedlcach, w rodzinie kupieckiej, z rodziców Zygmunta i Leokadii z domu Nojek. Ojciec jego prowadził zakład i sklep fotograficzny. Jego rodzice w 1926 roku przenieśli się do Lublina, gdzie Jerzy ukończył Szkołę Powszechną. Następnie po ukończeniu Gimnazjum im. Hetmana Jana Zamojskiego w Lublinie, rozpoczął naukę w Liceum Biskupim Lubelskim. Maturę uzyskał w ramach tajnego nauczania w 1943 roku. W czasie wojny, w charakterze ekspedienta, pracował najpierw w sklepie ojca, a następnie w laboratoriach należących do sklepu. Dnia 31 maja 1943 roku wstąpił do Wyższego Seminarium Duchownego w Lublinie. W 1946 roku otrzymał tonsurę i świecenia niższe, następnie święcenia subdiakonatu i diakonatu, wreszcie święcenia kapłańskie 29 kwietnia 1948 roku. Był wikariuszem w parafiach: Lubartów od 21 lipca 1948 roku, Krężnicy Jarej od 11 lipca 1949 roku i w Parafii Mariackiej w Chełmie od 8 października 1949 roku do 26 czerwca 1950 roku.

Studia na Wydziale Prawa Kanonicznego KUL rozpoczął 1 października 1950 roku. Zwieńczył je 25 czerwca 1952 roku uzyskując licencjat z zakresu prawa kanonicznego. W tym samym roku otrzymał stanowisko notariusza w Sądzie Biskupim w Lublinie. Doktorat na KUL uzyskał 18 czerwca 1953 roku na podstawie rozprawy „Powstanie i rozwój prawa nominacji biskupów w Polsce”. Od 1 października 1953 roku do 1 października 1956 roku był sekretarzem Instytutu Wyższej Kultury Religijnej przy KUL. W październiku 1957 roku został dyrektorem tego Instytutu, funkcję tę pełnił nieprzerwanie do 1975 roku. Wykładał tam jednocześnie prawo kanoniczne. W roku 1956 został członkiem współpracownikiem a w roku 1957 członkiem korespondentem Towarzystwa Naukowego KUL. W latach 1953 - 1957 i 1958 - 1961 był wykładowcą Prymasowskiego Kursu Prawno - Społecznego w Lublinie, gdzie prowadził zajęcia z prawa kanonicznego w wymiarze 4 godzin tygodniowo. W Wyższym Seminarium Duchownym oo. Kapucynów w Lublinie w latach 1957 – 1958 wykładał kanoniczne prawo procesowe i kanoniczne prawo karne a w latach 1958 – 1959 prawo kanoniczne na tzw. tirocinium dla neoprezbiterów.

W październiku 1958 roku został profesorem w Wyższym Seminarium Duchownym w Lublinie. Nadto pełnił w diecezji szereg funkcji. W 1956 roku został mianowany cenzorem ksiąg religijnych oraz członkiem Komisji Liturgicznej. W 1971 roku otrzymał godność kanonika gremialnego Kapituły Katedralnej Lubelskiej. Od 17 czerwca 1973 roku do 17 lipca 1974 roku był też członkiem Rady Kapłańskiej. Powtórnie wszedł do Rady Kapłańskiej w następnej kadencji.

Ważnym obszarem jego aktywności diecezjalnej stał się na długie lata trybunał kościelny. W Sądzie Biskupim w Lublinie pracę rozpoczął w 1950 roku. Pełnił funkcje notariusza (1950 - 1955) i sędziego audytora (1955 - 1963). Promotorem sprawiedliwości przy Sądzie Biskupim w Lublinie był od 8 marca 1956 roku aż do swojej śmierci 30 października 1995 roku. 

10 listopada 1958 roku Rada Wydziału Teologicznego zawiadomiła Rektora KUL, że na posiedzeniu w dniu 27 października 1958 roku zwolniła ks. doc. dr Pawła Pałkę z 2 godzin tygodniowo wykładu z prawa kanonicznego na kursie zwyczajnym, powierzając te zajęcia ks. dr Jerzemu Grzywaczowi, jako zajęcia zlecone. Od dnia 1 listopada 1958 roku Prorektor KUL powierzył mu prowadzenie tych zajęć w roku akademickim 1958 – 1959. Te same zajęcia zostały zlecone ks. Grzywaczowi w roku akademickim 1959 – 1960. Podobnie było w roku akademickim 1960 – 1961 i 1961 – 1962. Z kolei 4 października 1962 roku w drodze kurendy Senat Akademicki KUL uchwalił, na wniosek kierownika Międzywydziałowego Zakładu Ustroju i Prawa PRL, powołanie ks. dr Jerzego Grzywacza na stanowisko adiunkta tego zakładu. Uchwałę tę powzięto większością głosów, przy jednym wstrzymującym się. Dnia 30 października 1965 roku Rektor KUL mianował go adiunktem przy tym zakładzie na rok akademicki 1965 – 1966. Ks. Grzywacz prowadził w tym czasie 2 godziny tygodniowo wykładu „De cultu divino et magisterio ecclesiastico” na Wydziale Prawa Kanonicznego; 2 godziny tygodniowo wykładu „Prawo kanoniczne” na Wydziale Teologicznym; 10 godzin tygodniowo zajęć zakładowych.

W roku akademickim 1966 – 1967 został przeniesiony na Wydział Prawa Kanonicznego KUL, jako adiunkt przy Pierwszej Katedrze Tekstu Prawa Kanonicznego. Dnia 14 marca 1966 roku Rada Wydziału Prawa Kanonicznego zleciła ks. dr Jerzemu Grzywaczowi prowadzenie wykładu z administracji wyznaniowej i prawa rzymskiego dla III roku w wymiarze 2 godzin tygodniowo od 15 marca do końca roku akademickiego 1965 – 1966. Były to zajęcia ponadetatowe zlecone, przedłużone na następne cztery lata. Na rok akademicki 1967 – 1968 Rektor KUL powierzył ks. dr Jerzemu Grzywaczowi zajęcia w ciągu 30 tygodni wykładowych: 2 godziny tygodniowo wykładu „De cultu divino et magisterio ecclesiastico”; 2 godziny tygodniowo wykładu „Normae generale”; na Wydziale Teologicznym 2 godziny tygodniowo wykładu „Prawo kanoniczne”. W ciągu pozostałych 12 tygodni pracy wymiar był następujący: 30 godzin tygodniowo do dyspozycji kierownika katedry i 6 godzin tygodniowo własna praca naukowa.

Dnia 13 grudnia 1969 roku odbyło się kolokwium habilitacyjne ks. Grzywacza, na podstawie rozprawy „Promotor sprawiedliwości i jego udział w sprawach małżeńskich”. Zostało ono ocenione pozytywnie z podkreśleniem wysokiego poziomu odpowiedzi habilitanta i z zaznaczeniem dobrego przygotowania na wykładowcę. W tajnym głosowaniu Rada Wydziału jednogłośnie nadała ks. dr Stefanowi Jerzemu Grzywaczowi stopień naukowy doktora habilitowanego w zakresie prawa kanonicznego, zatwierdzony przez właściwe Ministerstwo pismem z dnia 19 września 1970 roku. Po kolokwium habilitacyjnym ks. Grzywacz wyjechał na 9 miesięcy za granicę. Podczas pobytu w Rzymie uczęszczał na studium adwokackie prowadzone przez Rotę Rzymską. Interesował się też pracą wydziałów kanonicznych w Rzymie, Wiedniu i Salzburgu. Uchwała Senatu Akademickiego KUL z dnia 4 listopada 1970 roku powołująca ks. Grzywacza na stanowisko docenta, została zatwierdzona przez Ministra Oświaty i Szkolnictwa Wyższego pismem z dnia 12 lutego 1971 roku. Jednocześnie powołano go na kierownika Drugiej Katedry Tekstu Prawa Kanonicznego na Wydziale Prawa Kanonicznego KUL, kuratora Katedry Prawa Wyznaniowego na tymże wydziale oraz kierownika Zakładu Prawa Kanonicznego, Zakładu Prawa Wyznaniowego, Zakładu Prawa Polskiego i Zakładu Prawa Rzymskiego.

Dnia 5 czerwca 1970 roku Rada Wydziału Teologicznego zleciła Ks. Dr Jerzemu Grzywaczowi na rok akademicki 1970 – 1971 prowadzenie wykładu z prawa kanonicznego dla III roku kursu zwyczajnego 2 godziny tygodniowo. Pełnił też szereg funkcji społecznych. W latach 1970 - 1976 ks. Grzywacz był rzecznikiem dyscyplinarnym w Komisji Dyscyplinarnej do spraw studentów. W latach 1972 – 1976 był członkiem Senackiej Podkomisji KUL do spraw wydawnictw oraz sekretarzem Sekcji Kanonistów Polskich. Był też członkiem Senackiej Komisji KUL do spraw nauki oraz członkiem redakcji Roczników Teologiczno – Kanonicznych KUL. Poza tym został powołany na członka Komisji Episkopatu Polski do spraw rewizji Kodeksu Prawa Kanonicznego.

Tytuł naukowy profesora nadzwyczajnego w II Katedrze Tekstu Prawa Kanonicznego nadany mu został uchwałą Senatu KUL z 10 czerwca 1976 roku, a zatwierdzony przez Ministra Nauki Szkolnictwa Wyższego i Techniki 6 listopada 1978 roku. W roku akademickim 1987 – 1988 ks. Grzywacz zaczął prowadzić wykład z norm generalnych w zwiększonym wymiarze: 3 godziny tygodniowo. W roku akademickim 1990 – 1991 na Wydziale Prawa Kanonicznego i Świeckiego miał następujące zajęcia: 3 godziny tygodniowo wykładu „Proces zwyczajny i administracyjny”; 2 godziny tygodniowo wykładu „Prawo kanoniczne” – Wydział Teologiczny Kurs A; 2 godziny tygodniowo „Seminarium magisterskie”; 1 godzina tygodniowo „Seminarium magisterskie” (studium zaoczne). W roku 1992 otrzymał nominację na profesora zwyczajnego KUL.

W czasie swojej działalności naukowo – dydaktycznej w Katolickim Uniwersytecie Lubelskim, ks. Grzywacz był promotorem 10 prac doktorskich: Z. Komosiński: Przybycie kapucynów na Śląsk – założenie klasztoru w Prudniku i Nysie (1629 - 1660). Lublin 1974; J. Cygnar: Przestępstwo przekupstwa urzędnika w prawie karnym i świeckim (opracowanie dogmatyczno - prawne). Lublin 1975; E. Kleinert: Status prawny diecezji gdańskiej 1945 – 1964. Lublin 1975; J. Chmiel: Interstycje w prawodawstwie Kościoła Zachodniego. Studium historyczno – prawne. Lublin 1976; A. Kozakowski: Formacja intelektualna kandydatów do kapłaństwa w świetle prawa kanonicznego. Lublin 1978; S. Paździor: Postawa przełożonego kościelnego wobec łamania prawa (tolerancja, dysymulacja, milczenie ekonomiczne). Lublin 1979; K. Skubała: Oficjalat okręgowy w Wieluniu w wiekach XV – XVI. Lublin 1981; A. Dzięga: Recepcja myśli Giuseppe Chiovendy w kościelnym procesie ustnym. Lublin 1989; G. Okołotowicz: Zawiązanie sporu w prawie procesowym rzymskim i w Kodeksie Prawa Kanonicznego. Lublin 1992; S. Dubiel: Projekt drugiego Synodu Diecezji Lubelskiej z 1939 roku. Lublin 1993.

W roku 1993 w wieku 70 lat ks. Grzywacz przeszedł w KUL na emeryturę, w tym samym roku został również zwolniony ze wszystkich urzędów pełnionych w Archidiecezji Lubelskiej, podjął jednak na innych obszarach aktywność naukową i społeczną. W latach 1991 – 1995 ks. Jerzy Grzywacz był profesorem Wydziału Prawa Uniwersytetu Łódzkiego, gdzie został powołany na Kierownika Zakładu Prawa Kanonicznego. Decyzją Biskupa Polowego zaangażował się też w duszpasterstwo wojskowe, otrzymując stopień podpułkownika rezerwy Wojska Polskiego. Podjął także wykłady z etyki i katolickiej nauki społecznej w Wyższej Szkole Lotniczej w Dęblinie. Poproszony przez Biskupa Drohiczyńskiego pomagał w organizowaniu tamtejszego Sądu Biskupiego. Chętnie wyjeżdżał też na Wschód z licznymi odczytami. Wielokrotnie brał udział w zjazdach i konferencjach naukowych z zakresu prawa kanonicznego, organizowanych zarówno w kraju, jak i zagranicą. Zmarł 30 października 1995 roku w Lublinie, przeżył 72 lata, w tym 47 lat w kapłaństwie.

Zainteresowania naukowe ks. prof. Jerzego Grzywacza dotyczyły zarówno historii instytucji prawnych jak i prawa kanonicznego aktualnie obowiązującego. Pracą ściśle historyczną jest praca doktorska oraz część pracy habilitacyjnej. W pracy doktorskiej autor uwzględnił całość problematyki dotyczącej przywileju królów polskich odnoszących się do nominacji biskupów. Nie ograniczył się jedynie do samego ustalenia daty powstania przywileju, lecz także obszernie omówił wszystkie czynniki, które spowodowały powstanie prawa nominacji biskupów.

Znacznie więcej osiągnięć zawiera rozprawa habilitacyjna. Autor klarownie przedstawia w niej dosyć zawikłany problem powstania urzędu promotora sprawiedliwości w sprawach małżeńskich. Ponadto, w niespotykany w literaturze światowej na owe czasy sposób, przedstawia kompetencje promotora sprawiedliwości w dobie największego rozwoju tego urzędu zarówno w sprawach małżeńskich jak i pozostałych dziedzinach życia kościelnego. Po raz pierwszy w nauce ukazuje urząd promotora fiskalnego, jako jeden z najważniejszych urzędów kurii biskupiej i stawia go obok urzędu archidiakona i wikariusza generalnego. Te badania historyczne, oparte na rzetelnych i obszernych badaniach źródłowych, wpisały się w klasykę polskich opracowań z zakresu kościelnego prawa procesowego, czego dowodem jest ich przywoływanie praktycznie we wszystkich liczących się opracowaniach z tego zakresu.

Ks. prof. Jerzy Grzywacz, zajmując się naukowo prawem obowiązującym, wydawał również prace popularno – naukowe, opracowania podręcznikowe, artykuły i recenzje. W polemikach ze współczesnymi mu kanonistami potrafił zachować umiar w krytyce poglądów, z którymi się nie zgadzał i bynajmniej nie pomijał zalet i osiągnięć naukowych autorów. W swoich komentarzach nie pomijał zagadnień trudnych a jego rozwiązania dyskutowanych problemów były oparte na szeroko uwzględnianej literaturze europejskiej. Przy omawianiu obowiązujących przepisów nie zadawalał się ich powierzchowną parafrazą, lecz dokonywał głębokich analiz naukowych. Prace autora świadczą o jego wszechstronnej znajomości nie tylko polskiej literatury kanonicznej, ale także literatury z języka łacińskiego, niemieckiego, francuskiego, włoskiego i angielskiego, nieco mniej hiszpańskiego. Biegle, w mowie i piśmie, posługiwał się językiem łacińskim i niemieckim.

Wieloletnie badania tego naukowca nakazują przypuszczać, że zasadniczym kierunkiem jego pracy i zainteresowań było kanoniczne prawo procesowe, zarówno aktualnie obowiązujące jak też rozwiązania prawa procesowego w opracowywanym (promulgowanym w 1983 roku) nowym Kodeksie Prawa Kanonicznego. W artykułach z tej dziedziny zajmował się m.in. wprowadzaniem nowej organizacji sądownictwa kościelnego. Jego poglądy na system kanonicznego prawa procesowego powodowały zainteresowanie nie tylko naukowe, lecz nawet prowokowały nowatorskie rozwiązania administracyjne. Nie bał się zgłaszać takich koncepcji, nawet wbrew utartym i powszechnie przyjętym poglądom. W obszarze norm ogólnych prawa kanonicznego interesował się szczególnie zagadnieniem udzielania dyspens. W pracach nad redakcją nowych ustaw kościelnych podkreślał wartość ścisłości i precyzji używanej terminologii dla uzyskania możliwie jasnego tekstu prawa. W zakresie prawa wyznaniowego zajmował się działaniem norm prawnych w prawie małżeńskim zarówno świeckim jak i kanonicznym.

Kanoniczny proces zwyczajny dla Księdza Profesora Grzywacza był systemem kanonicznego prawa procesowego. Przedstawiając poszczególne zagadnienia czy instytucje z zakresu kanonicznego procesu zwyczajnego, bardzo często zastanawiał się on nad tym, czy poszczególne rozwiązania prawne mieszczą się w systemie kanonicznego prawa procesowego. Jego zdaniem, pewne żądania, interpretacje pewnych cyklów prawnych, o tyle są interpretacją słuszną i prawdziwą, o ile nie są w sprzeczności z innymi przepisami prawa.

Bardzo często w swoich wywodach na temat kanonicznego procesu sądowego Ksiądz Profesor Grzywacz zwracał uwagę na prawa człowieka, które powinny być respektowane podczas toczącego się procesu, zwłaszcza w Kościele. Normy prawa służą udzieleniu pomocy konkretnemu człowiekowi. W procesie chodzi, więc przede wszystkim o to, by pomóc człowiekowi poprzez sprawiedliwy wyrok.

Charakterystyczne było u Księdza Profesora Grzywacza powoływanie się na określoną rozumność samej normy procesowej, a jeszcze bardziej na rozumność jej stosowania. O ile, co do treści samych norm, Profesor miał do nich wielki szacunek, i tylko czasem wyrażał pewien żal, że jakaś kwestia byłaby przydatna, a nie została dodana w normach prawa (a na przykład była dookreślona w starym Kodeksie Prawa Kanonicznego), o tyle, co do sposobu rozumienia i stosowania prawa przez pracowników trybunałów, Profesor miał swoje zdanie, wielokrotnie podkreślając potrzebę mądrego czytania normy prawa.

Wielokrotnie Ksiądz Profesor podkreślał w swoich wykładach konieczność zachowania ekonomii procesu. Ekonomia ta miała dotyczyć zarówno czasu trwania wszystkich czynności sądowych, jak też ilości pracy sędziego oraz innych urzędników trybunału a także wszystkich uczestników postępowania, ze stronami i świadkami na czele. Ekonomia ta miała dotyczyć także, co wydaje się oczywiste, samych kosztów postępowania. Profesor jednoznacznie stawał na stanowisku, że czynności niekoniecznych nie należy dokonywać, byleby nie naruszać zasady prawdy i sprawiedliwości.

Na szczególną uwagę zasługują trzy sztandarowe monografie autorstwa ks. prof. Jerzego Grzywacza: „Nominacja biskupów w Polsce przedrozbiorowej” (Lublin 1960), „Problem zaskarżenia nieważności małżeństwa” (Lublin 1966) oraz „Promotor sprawiedliwości i jego udział w sprawach małżeńskich” (Lublin 1974). Następne pozycje pióra ks. Grzywacza zaliczyć należy do kategorii wykładów uniwersyteckich lub ujęć popularno – naukowych: „Sakramentologia. Zagadnienia wybrane” (Lublin 1965); „O sakramentach świętych” (ATK 1968); „Kult Boży. Urząd nauczycielski Kościoła” (ATK 1968); „Wprowadzenie do Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego” (Lublin 1974). Poza obszerniejszymi rozprawami napisał on również szereg artykułów monograficznych: „Normy prawne zarządzeń kościelnych zawarte w kan. 24” Roczniki Teologiczno – Kanoniczne 12 (1965) z. 5 s. 57 – 73; „Das neue polnische Familienrecht” Zeitschrift für das gesamte Familienrecht 1965 z. 11 s. 529 - 532; „Problem zaskarżenia nieważności małżeństwa” Roczniki Teologiczno – Kanoniczne 13 (1966) z. 5 s. 57 – 85; „Promotor sprawiedliwości, jego mianowanie i przymioty” Roczniki Teologiczno – Kanoniczne 14 (1967) z. 5 s. 41 – 59; „Zmiany w procesie małżeńskim wprowadzone przez motu proprio Causas Matrimoniales” Roczniki Teologiczno – Kanoniczne 19 (1972) z. 5 s. 39 – 51; „Niektóre problemy dotyczące działania sądów biskupich” Kościół i Prawo 1 (1981) s. 253 – 259; „Wartość dowodowa oświadczeń stron w nowym Kodeksie Prawa Kanonicznego” Roczniki Teologiczno – Kanoniczne 5 (1984) s. 31 – 41; „Wykluczenie boni fidei” Kościół i Prawo 3 (1984) s. 213 – 225; „Moc dowodowa zeznań świadków według nowego Kodeksu Prawa Kanonicznego” Roczniki Teologiczno – Kanoniczne 5 (1985) s. 19 – 53; „Instancja sądowa” w: Encyklopedia Katolicka. T. 7. Lublin 1997 k. 276-277. Warto też przywołać fakt, iż ks. prof. Jerzy Grzywacz wygłosił pionierski w owym czasie referat „Adwokaci, pełnomocnicy procesowi, instytucja stałych obrońców (kan. 1490)” w czasie Międzynarodowego Sympozjum dla pracowników Trybunałów Kościelnych w Europie Środkowowschodniej, które zorganizował w Lublinie w dniach 19 – 21 września 1991 roku, ss. 15.

 

Bibliografia:

• Archiwum Uniwersyteckie Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, Referat Personalny, Akta Osobowe Pracowników. Grzywacz Jerzy, ks., A 683.
• Dębiński A.: Prawo w Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. Historia i współczesność. Lublin 1999.
• Dębiński A.: Prawo rzymskie w Katolickim Uniwersytecie Lubelskim (1918 - 1983). W: Historia et Ius. Księga Pamiątkowa ku czci Księdza Profesora Henryka Karbownika. Red. A. Dębiński, G. Górski. Lublin 1998 s. 121 – 135.
• Greszata M.: Kanoniczny proces zwyczajny w ujęciu Księdza Profesora Jerzego Grzywacza. Lublin 2007.
• Greszata M., Mandziuk J.: Grzywacz. W: Słownik Polskich Teologów Katolickich 1994 – 2003. T. 9 az. Red. J. Mandziuk. Warszawa 2006 s. 209 – 210.
• Idziakowski E.: Sądownictwo kościelne na terenie diecezji lubelskiej (1790 - 1985) (mps). Lublin 1985.
• Księga pamiątkowa w 75 – lecie Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego. Wkład w kulturę polską w latach 1968 - 1993. Red. M. Rusecki. Lublin 1994.
• Maj T.: Zadanie procesowe promotora sprawiedliwości w sprawach o nieważność małżeństwa. Na przykładzie akt Sądu Biskupiego w Lublinie z lat 1940 – 1992. Lublin 2004 (mps Archiwum Uniwersyteckie).
• Petrani A.: Wydział Prawa Kanonicznego Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego i jego działalność dydaktyczno – naukowa w ciągu ubiegłego pięćdziesięciolecia. „Roczniki Teologiczno – Kanoniczne KUL” 15 (1968) z.5 s. 5 – 66.
• Pietrusiński D.: Ksiądz prof. Stefan Jerzy Grzywacz (1923 - 1995). Wiadomości Archidicezji Lubelskiej 6 (1996) s. 185 – 187.

 

Drugi Kierownik Katedry Kościelnego Prawa Procesowego - Abp prof. dr hab. Andrzej Dzięga

 

Bp dr hab. Andrzej Dzięga, prof. KUL, urodził się 14 grudnia 1952 roku w Radzyniu Podlaskim (Diecezja Siedlecka). W latach 1971-1977 studiował w Wyższym Seminarium Duchownym w Siedlcach. Po święceniach pracował w jako wikariusz parafialny. W tym czasie ukończył dwuletnie Studium Pastoralne w KUL. W roku 1982 został skierowany na studia z zakresu prawa kanonicznego w KUL. Licencjat z prawa kanonicznego uzyskał w roku 1985 na podstawie rozprawy „Proces ustny w prawie kanonicznym Katolickich Kościołów Wschodnich”, napisanej pod kierunkiem Ks. prof. dra hab. Edmunda Przekopa. W 1987 roku został notariuszem Sądu Biskupiego Siedleckiego. W roku 1988 uzyskał doktorat nauk prawnych w zakresie prawa kanonicznego na podstawie rozprawy „Recepcja myśli Giuseppe Chiovendy w kościelnym procesie ustnym”. W 1989 roku został skierowany do pracy naukowo-dydaktycznej na Wydziale Prawa i Nauk Prawnych KUL. W tym samym czasie został sędzią Sądu Biskupiego Siedleckiego. Oprócz pracy w KUL, w latach 1989-1991 był wicepostulatorem w procesie beatyfikacyjnym Męczenników Podlaskich, w latach 1992-1995 był Kanclerzem Kurii Biskupiej Ordynariatu Polowego, w latach 1993-2002 był wikariuszem sądowym Biskupa Drohiczyńskiego, w latach 1994-1997 był ponadto promotorem I Synodu Diecezji Drohiczyńskiej.

W 1995 roku na podstawie rozprawy habilitacyjnej „Strony sporu w kanonicznym procesie o nieważność małżeństwa” uzyskał stopień naukowy doktora habilitowanego nauk prawnych w zakresie prawa kanonicznego (zatwierdzony w 1996 roku). W roku 1996 został kierownikiem Katedry Kościelnego Prawa Procesowego. Ponadto w latach 1996-2001 pełnił funkcję kuratora Katedry Kościelnego Prawa Małżeńskiego i Rodzinnego, zaś w latach 2001-2009 pełnił funkcję kuratora Katedry Kościelnego Prawa Karnego.

W 1998 roku otrzymał stanowisko profesora nadzwyczajnego KUL.

W latach 1996-1999 pełnił funkcję prodziekana Wydziału Prawa Kanonicznego i Świeckiego KUL, a w 1999 roku został wybrany Dziekanem Wydziału Prawa, Prawa Kanonicznego i Administracji KUL.

Dnia 7 października 2002 roku został mianowany Biskupem Sandomierskim. Święcenia biskupie przyjął 24 listopada 2002 roku. Dnia 21 lutego został mianowany Arcybiskupem Metropolitą Szczecińsko - Kamieńskim, ingres do Katedry Szczecińsko - Kamieńskiej odbył się w dniu 4 kwietnia 2009 roku. Obecnie jest Kierownikiem Katedry Prawa Rodzinnego i Praw Rodziny na Wydziale Prawa, Kanonicznego i Administracji KUL.

 

Trzeci Kierownik Katedry Kościelnego Prawa Procesowego - Dr hab. Marta Greszata - Telusiewicz, prof. KUL