Powitanie Ojca Świętego Jana Pawła II w imieniu studentów

Ukochany Ojcze Święty! Nasz Profesorze!

Słowa te wymawiam z wielką radością i ze szczególnym wzruszeniem. Wymawiam je przecież do Polaka, który po raz pierwszy w ponadtysiąclet¬niej historii naszego Narodu stanął u steru Kościoła powszechnego, został Namiestnikiem Chrystusa na ziemi. Wymawiam je zarazem do naszego niedawnego Profesora, kierownika Katedry Etyki w Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. Moje wzruszenie bierze się po części stąd, że wymawiam te słowa w imieniu wszystkich studentów naszego Uniwersytetu, również i tych, dla których nie starczyło już miejsc w wagonach.

Ojcze Święty! Wszyscy serdeczną pamięcią wspominamy ten błogosławiony dzień - 16 października 1978 r. Trudno wręcz słowami wyrazić ową niezmierzoną falę uniesienia i radości, jaka przeszła wówczas przez nasz kraj, stając się udziałem bodaj każdego Polaka. Dzień ten przeszedł już do historii, pierwsze uniesienia minęły, ale w sercach naszych pozostała dla Ciebie, Ojcze Święty, radosna miłość, miłość dziecięca, synowska.

Telegram gratulacyjny, jaki otrzymałeś, Ojcze Święty, od uczestników seminarium etyki był podpisany: „Szczęśliwa, choć osierocona Katedra Etyki”. Jednakowoż wiemy dobrze, że opuszczając swój kraj, swoją stolicę arcybiskupią oraz swoją Katedrę Etyki, tak naprawdę wcale nas nie osierociłeś i nie opuściłeś. Nie uczyniłeś tego, bo zostawiłeś nam przecież dorobek swojej wieloletniej pracy naukowej, swoje zasadnicze, filozoficzne przemyślenia dotyczące każdego z nas, bo dotyczące człowieka jako osoby; nie opuściłeś nas, bo przecież nadal żywo interesujesz się rozwojem swojej Katedry Etyki (o czym wiemy z najlepiej poinformowanych źródeł). Nadal doświadczamy Twej obecności wśród nas, bo nadal z Katedry Etyki emanuje moc Twej myśli i Twej osobowości.

Ojcze Święty! Nie musimy Cię chyba zapewniać, jak bardzo cieszymy się z tego, że zechciałeś się z nami spotkać; że w tak napiętym programie swej wizyty znalazłeś chwilę czasu również dla nas. Wyrażamy swą wdzięczność, jednocześnie zaś - tak po cichutku - żywimy skrytą nadzieję, że może następnym razem okoliczności pozwolą Ci zawitać również do Lublina, że może będzie nam jeszcze dane widzieć Cię w murach naszej katolickiej Alma Mater, a może i na seminarium etyki?

Przybyliśmy tu do Ciebie, Ojcze Święty, z wielką radością w sercach i na obliczach. Rzeczywistość jednakże sprawia, iż nasz uśmiech dość często przymglony jest smutkiem. Aby żyć w naszym kraju otwartym i zaangażowanym życiem chrześcijanina, potrzeba nieraz zakosztować smaku goryczy, a nawet cierpienia; potrzeba wiele odwagi osobistej i siły charakteru. O tym wszystkim dobrze wiemy, my, studenci i absolwenci Uniwersytetu Katolickiego, ludzie, którzy pragną otwarcie realizować swoją chrześcijańską wizję życia na każdym odcinku swej działalności, którzy nie chcą przyjmować postaw nieautentycznych: konformizmu lub niezaangażowania. Chcemy pokoju i narodowej jedności, zarazem jednak chcemy szukać drogi do realizacji tych wartości w tej rzeczywistości, jaką jest ludzkie sumienie. Oczekujemy, aby poprzez wychowanie młodych pokoleń w duchu miłości bliźniego pomagano sumieniu ludzkiemu, a w każdym razie, by mu nie przeszkadzano. Kierowani sumieniem pragniemy urzeczywistniać narodowe cele, ale przede wszystkim pragniemy, abyśmy mogli w tym wspólnym działaniu urzeczywistniać samych siebie; abyśmy mogli spełniać się w nim jako osoby. A spełniać siebie w Prawdzie i Wolności nie jesteśmy w stanie - jak to zarazem w naszym imieniu powiedziałeś, Ojcze Święty, tam, pod wielkim krzyżem na placu Zwycięstwa - bez Chrystusa. I za pomoc w głębszym uświadomieniu sobie tych wszystkich prawd, jak również za nieustającą o nas pamięć i błogosławione tej pamięci skutki - składamy Ci, Ojcze Święty, z serca płynące słowa podzięki oraz przyrzekamy dalszą swą synowską miłość i wierność. Niech tę naszą miłość i wierność symbolizuje ten puchar (nie zakupiony, lecz wykonany bezinteresownie), o którego przyjęcie prosimy Cię, nasz Ojcze.

Jacek Borzęcki

Strona 1 z 4 :: Idź do strony: [1] 2 3 4

*

Kochany Ojcze Święty!

Szukamy „klucza do rozumienia wielkiej i podstawowej rzeczywistości, jaką jest człowiek” - i dlatego my, młodzież studiująca na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim, chcemy Chrystusa!

Pragniemy stać się żywymi ogniwami w łańcuchu dziejów naszego Narodu - i dlatego chcemy Chrystusa!
Chcemy nieść nasz chrześcijański wkład w tworzenie i zachowanie kultury ludzkiej - i dlatego chcemy Chrystusa!
Jesteśmy świadomi naszej odpowiedzialności za katolickie oblicze naszego Uniwersytetu przed Bogiem i społeczeństwem, które nas żywi - dlatego chcemy Chrystusa, niezależnie od tego, czy nam ktoś będzie to ułatwiał czy utrudniał.

Chcemy Chrystusa - i dlatego z radością wyciągamy dziś ręce do Jego Zastępcy i Zwiastuna i przyrzekamy pielęgnować „ziarno Jego pracy twórczej w (naszej) Uczelni”, aż wyda owoc stokrotny: mądrości, dobra, piękna, sprawiedliwości i pokoju - owoc zbawienia.

Bożena Dwojak

Strona 2 z 4 :: Idź do strony: 1 [2] 3 4

Przemówienie rektora KUL o. prof. Mieczysława A. Krąpca

Ojcze Święty!

Prosząc o Apostolskie Błogosławieństwo, Katolicki Uniwersytet Lubelski staje przed Tobą na Jasnej Górze, w duchowej stolicy wierzącego Narodu, aby wyrazić Ci publicznie i społecznie swoje oddanie, hołd, posłuszeństwo i miłość do Ojca Świętego jako Głowy Chrystusowego Kościoła, w którym najpełniej realizuje się człowiek - dziedzic i uczestnik życia samego Boga, który Jest.

I chociaż żałujemy, że Wasza Świątobliwość tym razem nie może stanąć w murach naszej Alma Mater, to przepełnia nas radość, że możemy tutaj, w obliczu Bogarodzicy Królowej Polski, dać świadectwo społecznego wysiłku w poszukiwaniu i odkrywaniu prawdy o człowieku w duchu chrześcijańskiej kultury, która przez lat z górą tysiąc żywiła i ożywiała nasz Naród. I z konieczności, i z wyboru Uniwersytet Katolicki stał się uniwersytetem o humanistycznym profilu.

To człowiek ogniskuje zainteresowania naukowe wszystkich naszych wydziałów, instytutów, sekcji i specjalizacji.
Człowiek w aspekcie zbawienia koncentruje prace dydaktyczne i naukowe Wydziału Teologicznego; człowiek nachylony ku wieczności w wolnej wspólnocie wierzących stanowi przedmiot studiów Wydziału Prawa Kanonicznego; człowiek w swej bytowej strukturze, jako dramat natury i osoby jawiącej się w splocie działań osobowych, zespala prace Wydziału Filozoficznego; a wreszcie człowiek w swym twórczym działaniu osobowym zarówno w diachronii, jak i synchronii stanowi dla prac Wydziału Nauk Humanistycznych zawsze pasjonujący przedmiot dociekań, właściwych dla różnych gałęzi wiedzy humanistycznej. Zainteresowania naukowe Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego sprawą człowieka są - w świadomości społecznej uniwersytetu - uczestnictwem w posłannictwie Kościoła: euntes docete. Zdajemy bowiem sobie sprawę z tego, że Kościół w warunkach kultury naukowej nie mógłby spełnić dzisiaj swego zadania, gdyby nie był na uniwersytetach - ośrodkach tworzenia kultury - i gdyby na poziomie zreflektowanym, metodycznym i uzasadnionym nie pracował społecznie w odnajdywaniu i uzasadnianiu prawdy najgłębszej o człowieku, jego formach życia i działania, jego sensie bycia człowiekiem.

Społeczność uniwersytecka tworząca poszerzoną rodzinę, która jest tak blisko związana z Waszą Świątobliwością, stara się nie tylko docierać teoretycznie do prawdy o człowieku, ale ją realizować w codziennym życiu w du¬chu encykliki Redemptor hominis.

Jesteśmy bowiem, zgodnie z odwieczną tradycją prac uniwersyteckich, przekonani, że każde pokolenie musi na poziomie naukowym swojego czasu wyrazić obiektywnie uzasadnioną myśl o sprawach istotnie ludzkich i wcielać je „tu i teraz”.

Katolicki Uniwersytet Lubelski świadom swego posłannictwa pracuje dzisiaj w warunkach trudnych, by sprawy człowieka były trwale związane z Bogiem i Ojczyzną.

Strona 3 z 4 :: Idź do strony: 1 2 [3] 4

Przemówienie Ojca Świętego

Moi Drodzy!

Spotykamy się nie w Lublinie, ale na Jasnej Górze. Połączone to było z wielkim wysiłkiem natury ideowej, natury administracyjnej, natury turystycznej. Przeżyliście wiele emocji związanych z koleją państwową, a inni nie przeżyli tych emocji kolejowych, ale za to mają obrzęki na nogach.

Moi Drodzy, ja jestem Wam bardzo za to wdzięczny: i za te emocje natury kolejowej, i za te obrzęki na nogach, i za to, żeście tutaj tak licznie przybyli, i za to, żeście się do mnie tak dość zasadniczo przyznali.
Zadaniem uniwersytetu jest także uczyć, ale w gruncie rzeczy jest on po to, żeby człowiek, który do niego przychodzi, który ma swój własny rozum już co nieco rozwinięty i pewien zasób doświadczenia życiowego, nauczył się sam myśleć. Uniwersytet jest po to, żeby wyzwolił ten potencjał umysłowy i potencjał duchowy człowieka, żeby pomógł w jego wyzwoleniu się - ale to wyzwolenie jest aktem własnym, aktem osobowym tego człowieka. Oczywiście we wspólnocie, uznaję to, nie jestem żadnym indywidualistą (nawet w Osobie i czynie zwalczam zarówno indywidualizm, jak i totalizm; totalizm ten, ażeby ułatwić sprawę nie tyle sobie, co innym, nazwałem tam antyindywidualizmem). Otóż w tym wszystkim, co dotychczas powiedziałem, staje się jasne, że uniwersytet wtedy spełnia swój własny cel, gdy w określonej wspólnocie ludzi, za pomocą środków o charakterze naukowo-twórczym, naukowo-badawczym, prowadzi do tego, że się rozwija człowiek, że się wyzwala jego wszechstronny potencjał duchowy. Potencjał umysłu, woli i serca; formacja całego człowieka. Krótko mówiąc, ja tego Uniwersytetowi Katolickiemu życzę, żeby tę swoją największą kartę wygrał.

Uniwersytet to jest jakiś odcinek walki o człowieczeństwo człowieka. Z tego, że się nazywa uniwersytetem albo wyższą uczelnią, jeszcze nic nie wynika dla sprawy człowieka. Owszem, można nawet wyprodukować - złe wyrażenie, brutalne wyrażenie - można wytworzyć serię ludzi wyuczonych, wykształconych, ale problem jest nie w tym; chodzi o to, czy się wyzwoliło ten olbrzymi potencjał duchowy człowieka, przez który człowiek urzeczywistnia swoje człowieczeństwo. To jest decydujące. Tego KUL-owi życzę. Jeżeli on tę sprawę wygra w Polsce w stosunku do stu, dwustu, tysiąca, dwóch tysięcy, pięciu tysięcy ludzi w proporcji do stu tysięcy, stu pięćdziesięciu, dwustu tysięcy, to już będzie wielkie osiągnięcie z punktu widzenia naszej chrześcijańskiej, ewangelicznej wizji świata i człowieka.

Myślę, że coraz bardziej w świecie współczesnym, w różnych tego świata systemach wytworzonych na gruncie różnych ideologii, które zresztą mają dość wspólny korzeń, coraz bardziej będzie oczywiste, że sama tylko produkcja wykształconych, wysoko wyszkolonych, wyspecjalizowanych jed¬nostek nie rozwiązuje zagadnienia. Nie rozwiązuje zagadnienia człowieka. Droga uniwersytetu, droga społeczeństwa ludzkiego, droga narodu i ludzkości to droga do wyzwalania człowieczeństwa, tego wielkiego potencjału możliwości ducha ludzkiego, umysłu, woli i serca - kształtowanie wielkiego człowieczeństwa, dojrzałego człowieczeństwa. Oczywiście, że uniwersytet też tego nie zrobi sam. On ma w tym pomóc. Bardzo dobrze, jeżeli w tym nie przeszkadza.

Uniwersytet jest wspaniałym środkiem do celu, instytucja uniwersytetu jest jednym z arcydzieł kultury. Zachodzi tylko obawa, czy to arcydzieło nie ulega w dzisiejszej epoce odkształceniu, i to w wymiarze globu... Nie wiem, już się na tym nie znam, ale boję się.

Otóż jeżeli taką wizję sprawy mamy przed oczyma, to wówczas rozumiemy, dlaczego uniwersytet, przynajmniej uniwersytet europejski, uniwersytet w pewnym sensie nowożytny, ma swoją genealogię wspólną z Kościołem, bo w pewnym sensie o to samo chodzi Kościołowi i uniwersytetowi. W pewnym sensie. Chciałbym, żeby mnie dobrze zrozumiano. Jestem jak najdalszy od konfesjonalizacji uniwersytetu. Celem uniwersytetu jest wiedza, jest mądrość. Celem Kościoła jest zbawienie, jest Ewangelia, jest porządek miłości, porządek nadprzyrodzony. Te dwa porządki św. Tomasz doskonale rozróżnił. One się nie utożsamiają, one się dopełniają.

Myślę, że złożyłem te życzenia Uniwersytetowi Katolickiemu w Lublinie w sposób dość uniwersytecki. Chciałbym jeszcze tylko, moi Drodzy, dociągnąć do tego poziomu, który nadaliście Waszą wypowiedzią, zwłaszcza przez słowa studentów, które były prawdziwe, głęboko prawdziwe, i doskonale czuliśmy, jaką to prawdę te słowa wyrażają. Cóż mogę Wam na to powiedzieć? Byłoby za mało powiedzieć, że jestem w tej sprawie najgłębiej z Wami solidarny, że to jest właśnie ta sprawa, którą ja nie tylko reprezentuję, ale której daję moje życie. Po to w ogóle istnieję jako taki, na tym miejscu, na tej Stolicy... Chcę Wam jeszcze coś więcej powiedzieć, co może jest namiastką vademecum. Ja myślę, że to pragnienie prawa do Chrystusa, które się budzi, które bardzo już się obudziło, musi przejść przez swoją wielką próbę, przez próbę społeczną, ażeby mogło uczynić zadość jakimś opatrznościowym zamiarom samego Boga, samego Chrystusa. Pamiętajmy o tym, że Chrystus nigdy swoim Apostołom i uczniom nie mówił, że będą mieli lekkie życie. Można powiedzieć nawet, że ich w pewnym sensie odstraszał... Chrystus mówił rzeczy bardzo twarde, proste, jasne i twarde. Między innymi mówił to: „Będziecie mieć ucisk i wyłączą was z bożnic, i każdy, kto was zabije, będzie myślał, że czyni przysługę Bogu” (por. J 16, 3). Nie ma w tym jakiegoś martyrologizmu, jakiegoś cierpiętnictwa; jest w tym ta czysta, krystaliczna (jak ten kryształ, który mi ofiarowaliście), ewangeliczna prawda. Myślę, że każdy chrześcijanin w Polsce, każdy młody chrześcijanin w Polsce, który wie o tym, jak jest - wyście dali temu wyraz - podejmuje właśnie to pewne ryzyko, dokładnie to samo, które Chrystus założył w Ewangelii. Im więcej będzie ludzi zdolnych do podejmowania tego ryzyka, ludzi młodych, tym silniejszy będzie Chrystus. Silniejszy będzie Chrystus, jeśli można się tak w przenośni wyrazić: potężniejsza będzie Jego sprawa tutaj, w tej naszej rzeczywistości.

Odwiedziny w Polsce są już drugimi, pierwsze były odwiedziny w Meksyku, gdzie Kościół jest w ogóle poza prawem i gdzie ten Kościół postawiony poza prawem stał się Kościołem niezwykle mocnym, właśnie dlatego, że ludzie tego kraju, ci Bracia i Siostry, przyjęli tam ryzyko bycia chrześcijaninem wedle tych prostych, ewangelicznych słów Chrystusa. Można sprawę Chrystusa osłabić, można jej zaszkodzić, niekoniecznie przez wybór światopoglądu, ideologii diametralnie przeciwnej. Każdy człowiek, który wybiera światopogląd uczciwie, według własnego przekonania, zasługuje na szacunek. Natomiast niebezpieczny, powiedziałbym, dla jednej i drugiej strony, i dla Kościoła, i dla tej drugiej strony - nazwijcie ją, jak chcecie - jest człowiek, który nie wybiera ryzyka, nie wybiera wedle najgłębszych przekonań, wedle swojej wewnętrznej prawdy, tylko chce się zmieścić w jakiejś koniunkturze, chce płynąć, kierując się jakimś konformizmem, przesuwając się raz na lewo, raz na prawo, wedle tego, jak zawieje wiatr. Ja bym powiedział, że i dla sprawy chrześcijaństwa, i dla sprawy marksizmu w Polsce jest najlepiej wówczas, kiedy są ludzie zdolni przyjmować to ryzyko, ewangeliczne ryzyko życia, przyznawania się do swojej wewnętrznej prawdy ze wszystkimi konsekwencjami. I tutaj może życzenie pod adresem KUL-u jako instytucji już się rozkłada na każdego z Was. Instytucja powinna Wam w tym dopomagać, ale ostatecznie to życzenie powinno się wypełnić przez każdego z Was i gorąco Wam tego życzę, abyście to życzenie przyjęli, abyście się go nie bali przyjąć, tak jak przyjęli je ostatecznie Apostołowie Chrystusa, chociaż mieli bardzo dużo wewnętrznych oporów. Wiemy doskonale, czytamy Ewangelię i widzimy, jak to w nich się kształtowało, na jakie opory natrafiało, na jakie niezrozu¬mienie, na jakie mielizny naszego, ich człowieczeństwa było narażone. Ostatecznie chodzi o to, żeby to przyjąć, przyjąć ze wszystkimi konsekwencjami, nie bać się tego przyjąć. Przyszłość Polski zależy od tego, ilu będzie ludzi w ten sposób dojrzałych.

Tego Wam z całej duszy życzę. Nie chcę już mnożyć słów, bo czasu nie ma za dużo, a poza tym lepiej zakończyć w takim miejscu, w którym wszyscy słuchacze są przekonani.

Jeszcze jedno Wam powiem. Powiem Wam, że ta droga ma swój urok. I Wy wszyscy jesteście świadomi tego, że ta droga ma swój urok i swoje piękno. Ewangelia to jest droga pięknego życia człowieka, albo też droga trudnego piękna życia ludzkiego. Życzę Wam właśnie tej drogi, tego trudnego piękna życia ludzkiego.

Teraz, skoro tak trzymacie te krzyże, to Wam je pobłogosławię z wielkim wzruszeniem... Jesteście pobłogosławieni: ludzie i krzyże.

Strona 4 z 4 :: Idź do strony: 1 2 3 [4]