30 IV

Służebne jest nasze kapłaństwo. Tak. Mamy służyć! A służyć, to znaczy podnosić człowieka od samych podstaw jego człowieczeństwa, w samym najgłębszym rdzeniu jego godności.

Jubileusz kapłanów w Roku Odkupienia, 23 II 1984.

29 IV

Istnieje dziś szczególna konieczność, aby rozpowszechniało się i utrwalało przekonanie, że troska o powołania jest łaską i odpowiedzialnością powierzoną wszystkim bez wyjątku członkom Kościoła.

Pastores dabo vobis, nr 41

28 IV

Troska o powołania ma zatem życiowe znaczenie dla przyszłości wiary chrześcijańskiej w Europie, a co za tym idzie, dla duchowego rozwoju narodów, które ją zamieszkują; jest koniecznością dla Kościoła, który pragnie głosić Ewangelię nadziei, celebrować ją i jej służyć.

Ecclesia de Eucharistia, nr 39

27 IV

Wolność jest istotnym czynnikiem powołania. Gdy człowiek odpowiada pozytywnie na głos powołania, wolność przejawia się jako głębokie, osobowe przylgnięcie do Boga, jako oddanie się z miłością, a raczej jako oddanie daru Ofiarodawcy, czyli powołującemu Bogu, jako ofiara.

Pastores dabo vobis, nr 36

26 IV

IV niedziela Wielkanocy mówiąc o dobrym Pasterzu przypomina nam o tych, którzy są wybrani i posłani, aby przedłużać w czasie i w przestrzeni posłannictwo Chrystusa (biskupi i kapłani) i przypomina też sprawę powołań — przedmiot tylu nadziei i niepokojów Kościoła.

Anioł Pański, 6 V 1979

25 IV

Także naszym czasom Bóg zesłał ludzi świętych, aby pomagali nam odróżniać rzeczy istotne od nieistotnych, mierzyć możliwości człowieka w świetle jego Stwórcy i Odkupiciela oraz znajdować drogę do odwiecznej ojczyzny także poprzez mgły i ciemności.

Homilia we Mszy św., Spira, 4 V 1987.

24 IV

Przyjąć objawiony w Jezusie Chrystusie zamysł Boga w stosunku do człowieka i urzeczywistniać go we własnym życiu znaczy odkryć autentyczne powołanie ludzkiej wolności, zgodnie z obietnicą, którą Jezus złożył swoim uczniom: «Jeżeli będziecie trwać w nauce mojej, będziecie prawdziwie moimi uczniami i poznacie prawdę, a prawda was wyzwoli» (J 8, 31-32).

Audiencja generalna, 2 IX 1998, nr 2

23 IV

Św. Wojciech jest ciągle z nami. Pozostał w piastowskim Gnieźnie i w powszechnym Kościele otoczony chwałą męczeństwa. I z perspektywy tysiąclecia zdaje się dzisiaj przemawiać do nas słowami św. Pawła: «Tylko sprawujcie się w sposób godny Ewangelii Chrystusowej…

Homilia z okazji 1000. rocznicy śmierci św. Wojciecha, nr 7, Gniezno, 03 VI 1997

22 IV

Podstawowym warunkiem owocności życia zakonnego jest właściwa jakość braterskiego życia we wspólnocie. Co więcej, charakterystyczną cechą obecnej odnowy Kościoła i życia zakonnego jest poszukiwanie komunii i wspólnoty.

Przemówienie do Kongregacji ds. Instytutów Życia Konsekrowanego i Stowarzyszeń Życia Apostolskiego, nr 3, 20 XI 1992

21 IV

Powołanie na drogę rad ewangelicznych rodzi się z wewnętrznego spotkania z miłością Chrystusa, która jest miłością odkupieńczą. Chrystus wzywa przez tę właśnie swoją odkupieńczą miłość. W strukturze powołania spotkanie z tą miłością staje się czymś na wskroś osobistym.

Redemptionis donum, 3

20 IV

Świętość chrześcijanina bierze początek ze świętości Kościoła, wyraża ją i jednocześnie wzbogaca.

Pastores dabo vobis, 31

19 IV

Widzimy, że cały sens życia chrześcijańskiego, z jego wymaganiami i radościami, zrealizowali święci. W nich wielbimy najpiękniejsze dzieło Bożego Stworzenia, Odkupienia, świętości udzielanej przez Ojca, Syna i Ducha Świętego.

Homilia podczas Mszy św. w Lubumbashi, nr 7, 16 VIII 1985

18 IV

Jesteśmy dziś świadkami procesu globalizacji, która zdaje się nie zauważać odmienności i różnorodności, a zarazem prowadzi do powstawania nowych form etnocentryzmu i skrajnego nacjonalizmu. […] Innymi słowy dzisiejszy świat rzuca nam wyzwanie, byśmy się poznawali i uczyli szanować wzajemnie wraz z całą różnorodnością naszych kultur i poprzez nie.

Przemówienie do przedstawicieli świata nauki i kultury, nr 4, Tbilisi (Gruzja), 9 XI 1999

17 IV

Dziś bardziej niż kiedykolwiek Kościół jest świadom, że jego orędzie społeczne zyska większą wiarygodność dzięki świadectwu działania, niż dzięki swej wewnętrznej spójności i logice.

Centesimus annus, 57

16 IV

Miłość to wewnętrzny dynamizm, czy też raczej cnota, która popycha do tego, by oddawać siebie samego i prowadzi do jedności istot ludzkich. To największa spośród cnót teologicznych, boskich i ludzkich, największa ze wszystkich cnót. W ten właśnie sposób kocha Bóg w swym życiu trynitarnym: każda osoba Boża jest całkowicie zwrócona w stronę drugiej i w doskonałej jedności wszystko od niej otrzymuje.

Przemówienie do młodzieży, nr 7, Kigali (Rwanda), 8 IX 1990

15 IV

To, czym Polska może i powinna usłużyć Europie, jest w zasadzie identyczne z zadaniem odbudowywania wspólnoty ducha, opartej na wierności Ewangelii, we własnym domu.

Przemówienie do biskupów polskich, nr 4, 14 II 1998

14 IV

Jedynie Chrystus może zaspokoić najgłębszy głód ludzkiego serca. Ponieważ On sam jest źródłem życia.

Homilia w Karaczi (Pakistan), nr 3, 16 II 1981

13 IV

Miłosierna miłość Boga odradza każdą istotę ludzką; właśnie przyjęcie daru miłosierdzia zmartwychwstałego Pana umożliwia budowanie świata, w którym panuje pojednanie i który jest prawdziwie otwarty na perspektywę życia oraz pełnej i głębokiej radości w Trójjedynym Bogu. Po Wielkanocy człowiek nie żyje już dla śmierci, lecz istnieje dla życia. Otchłań śmierci została unicestwiona przez eksplozję życia zmartwychwstałego Chrystusa.

Anioł Pański, 6 IV 1997

12 IV

Miłosierdzie jest najdoskonalszą drogą rozwoju człowieczeństwa: upodabnia ludzi do Chrystusa i uwalnia ich od przywiązania do dóbr ziemskich. Dzięki temu mogą sobie uczciwie odpowiedzieć na pytanie, czy to oni posiadają dobra materialne, czy też są przez nie posiadani; czy są po-chłonięci dążeniem do bogactwa, czy też gotowi do służby braciom.

Przemówienie do Papieskiej Rady „Cor Unum”, nr 7, 18 IV 1997

11 IV

Otwierając się na miłosierdzie, nie chcemy wcale akceptować przeciętności i grzechu, lecz przeciwnie, pragniemy odrodzić się do nowego życia.

Anioł Pański, 10 IV 1994

10 IV

Głosząc Jezusa Chrystusa, nieśmiertelnego Syna Bożego i Zbawiciela świata, Kościół nie ma żadnego innego celu, jak ten tylko, aby dotrzymać wierności misji, która należy do jej Cudownego Założyciela. Nie ma on w tym żadnego politycznego ani ekonomicznego celu: jego misja nie jest z tego świata.

Spotkanie z chińskimi wspólnotami katolickimi Azji,
nr 4, Manila (Filipiny), 18 II 1981

9 IV

Dzieło Jezusa ma dwa ściśle ze sobą związane aspekty: jest ono działaniem zbawczym wyzwalającym ludzkość z mocy zła, i jest nowym stworzeniem, umożliwiającym ludziom uczestnictwo w Boskim życiu.

Audiencja generalna, 26 XI 1997

8 IV

Podstawowym zadaniem chrześcijanina jest szukanie we wszystkim woli Bożej, rozpoznanie jej i wypełnienie.

Homilia podczas Mszy beatyfikacyjnej, nr 6, Rzym, 3 X 2004

7 IV

Zmartwychwstanie Jezusa jest ostatecznym przypieczętowaniem wszystkich Bożych obietnic, miejscem narodzin nowej, zmartwychwstałej ludzkości, rękojmią historii naznaczonej przez mesjańskie dary pokoju i duchowej radości.

Homilia podczas Mszy św. w bazylice Grobu Pańskiego, nr 4,
Jerozolima, 26 III 2000

6 IV

Poniedziałek Wielkanocny bywa nazywany „Poniedziałkiem Anioła” na pamiątkę tego, co wydarzyło się o świcie owego pierwszego dnia po szabacie. Albowiem to właśnie anioł pocieszał niewiasty, które przybywszy do grobu, prze-straszyły się i zaniepokoiły, widząc, że jest pusty.

Anioł Pański, 21 IV 2003

5 IV

Kontemplując Zmartwychwstałego, chrześcijanin odkrywa na nowo motywy swojej wiary i przeżywa ponownie radość...

Rosarium Virginis Mariae, nr 23

4 IV

Oto człowiek został odebrany śmierci — oddany życiu. Oto człowiek zostaje odebrany grzechowi — oddany Miłości. Wy wszyscy, którzy gdziekolwiek wstępujecie w mroki śmierci, słuchajcie: Chrystus zmartwychwstał!

Orędzie wielkanocne 1983

3 IV

Wielką godziną w dziejach świata jest ta, w której Syn oddaje życie, aby Jego głos dotarł do ludzi pozostających w ucisku grzechu. Jest to godzina odkupienia..

Audiencja generalna, 14 I 1998

2 IV

Pragnę raz jeszcze całkowicie zdać się na Wolę Pana. On Sam zdecyduje, kiedy i jak mam zakończyć moje ziemskie życie i pasterzowanie. W życiu i śmierci „Totus Tuus” przez Niepokalaną. Przyjmując już teraz tę śmierć, ufam, że Chrystus da mi łaskę owego ostatniego Przejścia, czyli Paschy. Ufam też, że uczyni ją pożyteczną dla tej największej sprawy, której staram się służyć: dla zbawienia ludzi, dla ocalenia rodziny ludzkiej….

Z Testamentu, 5 III 1990

1 IV

Kocham młodych, ponieważ są oni jak wiosna, co przychodzi ze swoim światłem i bogactwem obietnic na świat, a w szczególności do każdego kraju. Młodzi, których spotykałem, dali mi pewność, że dzięki nim świat nasz ma przyszłość.

Przemówienie do młodzieży, nr 4, Libreville (Gabon), 18 II 1982

31 III

Odkupienie jest synonimem miłości większej od grzechu człowieka. Miłości potężniejszej niż śmierć. Takiej miłości nie może „udaremnić” żaden grzech, ani żadna niewierność człowieka, narodów, ludzkości. Miłość zawsze zostaje Miłością — i na tym polega jej ostateczne zwycięstwo w dziejach ludzkiego grzechu…

Jubileusz środowisk uniwersyteckich i świata kultury w Roku Odkupienia, 15 XII 1983

30 III

Kto podejmuje kontemplację Chrystusa, rozważając etapy Jego życia, musi pojąć w Nim również „prawdę o człowieku”.

Rosarium Virginis Mariae, 25

29 III

Pozwólcie się ogarnąć tajemnicy Chrystusa: ukrzyżowanego i zmartwychwstałego. Tajemnicy Paschalnej. Pozwólcie jej przeniknąć do waszej świadomości, do waszej wrażliwości, do waszych sumień, do waszych serc, tak, by cała wasza postawa nabrała prawdziwego znaczenia. Jest to tajemnica twórcza i zbawcza. Ona pozwala człowiekowi zrozumieć do końca siebie samego: pozwala człowiekowi zrozumieć człowieka i jego najwyższe powołanie. Powołanie ostateczne i definitywne.

Homilia w Niedzielę Palmową, Buenos Aires, 12 IV 1987, nr 9

28 III

Wszystko w Ziemi Świętej, od jej krańca północnego do południowego, przypomina Chrystusa.

List o pielgrzymowaniu do miejsc związanych z historią zbawienia, nr 7

27 III

Jezus mieszka obok was, w braciach, z którymi dzielicie codzienną egzystencję. Jego oblicze jest obliczem najuboższych, zepchniętych na margines, nierzadko ofiar niesprawiedliwego modelu rozwoju, który na pierwszym miejscu stawia zysk, a człowieka traktuje jako środek, a nie cel.

Orędzie na Światowy Dzień Młodzieży 1997, nr 4

26 III

Macierzyństwo kobiety oznacza szczególne wezwanie i specjalne wyzwanie pod adresem mężczyzny i jego ojcostwa.

Mulieris dignitatem, 19

25 III

Maryja, która rozważa, co miałoby znaczyć to pozdrowienie, wchodzi niejako we wszystkie te tajemnice, wprowadzając w nie także nas. Wprowadza nas w tajemnice Chrystusowe i swoje zarazem. O Jej rozważania przy Zwiastowaniu prowadzi droga do naszych rozważań przy różańcu — i poprzez różaniec.

Jubileusz ruchów maryjnych w Roku Odkupienia, 2 X 1983

24 III

Przyszłość cywilizacji europejskiej zależy w znacznej mierze od stanowczej obrony i promowania wartości życia, stanowiących rdzeń jej kulturowego dziedzictwa; chodzi bowiem o przywrócenie Europie jej prawdziwej godności, związanej z tym, że jest ona miejscem, gdzie uznaje się niezrównaną godność każdej osoby ludzkiej.

Ecclesia de Eucharistia, 96

23 III

Gdyby jakiś ksiądz nie spowiadał się, lub spowiadał się źle, bardzo szybko odbiłoby się to na samym jego kapłaństwie i sprawowaniu kapłaństwa, co dostrzegłaby również Wspólnota, której jest pasterzem.

Pastores dabo vobis, 26

22 III

Każdy człowiek otrzymuje od Boga swoje zupełnie osobiste powołanie, swoje własne zadanie zbawienia. W jakikolwiek sposób wola Boga ujawnia się w naszym życiu, zawsze jest to radosna nowina o naszym wiecznym zbawieniu.

Anioł Pański, 16 XI 1980

21 III

Ludzkość współczesna, nierzadko zraniona nienawiścią i przemocą, bardziej niż kiedykolwiek potrzebuje dziś zaznać odkupieńczej mocy Krwi Chrystusa. Tej Krwi, która nie została rozlana daremnie, ale zawiera w sobie całą moc miłości Bożej i jest rękojmią nadziei, ratunku i pojednania.

Anioł Pański, 2 VII 2000

20 III

W pracy ludzkiej chrześcijanin odnajduje cząstkę Chrystusowego Krzyża i przyjmuje ją w tym samym duchu odkupienia, w którym Chrystus przyjął za nas swój Krzyż.

Laborem exercens, 27

19 III

Nad pracą Cieśli w domu nazaretańskim rozpościera się ten sam klimat milczenia, który towarzyszy wszystkiemu, co jest związane z postacią Józefa. Milczenie to równocześnie w sposób szczególny odsłania wewnętrzny profil tej postaci. Ewangelie mówią wyłącznie o tym, co Józef „uczynił”. Jednakże w tych osłoniętych milczeniem „uczynkach” Józefa pozwalają odkryć klimat głębokiej kontemplacji: Józef obcował na co dzień z tajemnicą „od wieków ukrytą w Bogu”, która „zamieszkała” pod dachem jego domu.

Redemptoris Custos, 25

18 III

Poczynając od serca, przyniesione przez Jezusa zbawienie ogarnia różne obszary ludzkiego życia: duchowe i cielesne, osobiste i społeczne. Pokonując grzech przez Krzyż, Chrystus zapoczątkował proces pełnego wyzwolenia.

Audiencja generalna, 18 II 1997

17 III

Zawsze istnieje niebezpieczeństwo powoływania się na „Ewangelię Jezusa” bez rzeczywistego poznania jej wielkości i radykalności, bez przeżywania tego, co głosi się słowami. Iluż jest takich, którzy dostosowują Ewangelię do własnych miar i widzą Jezusa tak, jak im jest wygodnie…

Audiencja generalna, 8 I 1987

16 III

Istnieją winy, których nie dostrzegamy, ale które mimo to nie przestają nimi być, ponieważ to my nie chcieliśmy dotrzeć do światła.

Veritatis splendor, 63

15 III

Potrzeba „wyobraźni miłosierdzia”, aby przyjść z pomocą dziecku zaniedbanemu duchowo i materialnie; aby nie odwracać się od chłopca czy dziewczyny, którzy zagubili się w świecie różnorakich uzależnień lub przestępstwa; aby nieść radę, pocieszenie, duchowe i moralne wsparcie tym, którzy podejmują wewnętrzną walkę ze złem.

Kraków-Błonia,
18 VIII 2002, nr 8

14 III

Pasterze, jako stróże doktryny i liturgii, mają pilnie czuwać, aby całej swej trzodzie, a szczególnie tej wybranej części, jaką stanowią zakonnicy i zakonnice, dostarczać duchowej i doktrynalnej strawy, zdrowej i obfitej, bacząc czujnie, aby ich zabezpieczyć od doktrynalnych wypaczeń i od nadużyć, które mogłyby zaszkodzić apostolskiej owocności, a nawet zagrozić istnieniu życia konsekrowanego.

Przemówienie do Kongregacji ds. Instytutów Życia Konsekrowanego
i Stowarzyszeń Życia Apostolskiego, 20 XI 1981, nr 3

13 III

Dziś bardziej niż kiedykolwiek Kościół jest świadom, że jego orędzie społeczne zyska większą wiarygodność dzięki świadectwu działania, niż dzięki swej wewnętrznej spójności i logice.

Centesimus annus, 57

12 III

Pojednanie z Bogiem zakłada i obejmuje wyraźne i zdecydowane oderwanie się od grzechu, w który się popadło.

Reconciliatio et paenitetntia, 13

11 III

Krzyż, który winniście nieść każdego dnia, oznacza przede wszystkim waszą codzienną walkę o to, by być dobrym chrześcijaninem. W ten bowiem sposób stajecie się współpracownikami odkupieńczego dzieła Chrystusa i wnosicie wkład w pojednanie wszystkich ludzi między sobą i całego stworzenia z Bogiem.

Przemówienie na II Światowych Dniach Młodzieży w Buenos Aires, 11 IV 1987

10 III

Pytam was, czy lepiej zgodzić się na życie pozbawione ideałów, na świat zbudowany wyłącznie na obraz i podobieństwo człowieka, czy ofiarnie szukać prawdy, dobra, sprawiedliwości, pracować dla świata, który będzie odbiciem piękna Bożego, nawet za cenę ciężkich prób, którym trzeba stawić czoło?

Orędzie na XII Światowy Dzień Młodzieży 1997, nr 3

9 III

Sposób postępowania Chrystusa, Ewangelia Jego czynów i Jego słów jest konsekwentnym sprzeciwem wobec wszystkiego, co uwłacza godności kobiety. Dlatego też te kobiety, które znajdują się w pobliżu Chrystusa, odnajdują siebie w prawdzie, jakiej On „naucza” i jaką „czyni”, nawet jeśli jest to prawda o ich własnej „grzeszności”.

Mulieris dignitatem, 15

8 III

Kościół składa dzięki za wszystkie przejawy kobiecego „geniuszu” w ciągu dziejów, pośród wszystkich ludów i narodów; składa dzięki za wszystkie charyzmaty, jakie Duch Święty udziela niewiastom w historii Ludu Bożego, za wszystkie zwycięstwa, jakie zawdzięcza ich wierze, nadziei i miłości: składa dzięki za wszystkie owoce kobiecej świętości.

Mulieris dignitatem, 31

7 III

Odkryjmy na nowo siłę modlitwy: modlić się, to znaczy zbliżyć się do Tego, którego wzywamy, którego spotykamy, dzięki któremu żyjemy. Doświadczenie modlitwy oznacza przyjęcie łaski, która nas przemienia.

Orędzie na XVII Światowy Dzień Pokoju, 1 I 1984, nr 5

6 III

W kontemplację oblicza Chrystusa nie można wejść inaczej, jak słuchając w Duchu Świętym głosu Ojca, bo „nikt nie zna Syna, tylko Ojciec” (Mt 11, 27).

Rosarium Virginis Mariae, 18

5 III

Miarą życia ludzkiego jest dojrzałość moralna, a nade wszystko stopień miłości Boga i bliźniego, jakim człowiek potrafi nasycić wszystkie dni swego bytowania.

Homilia o św. Kazimierzu z okazji 500-lecia jego śmierci, Watykan,
4 III 1984

4 III

Droga świętości, którą młoda dusza przybliża się ku Bogu w Jezusie Chrystusie, ma swoje główne źródło w miłości. Kazimierz żył Chrystusowym przykazaniem miłości jako intensywnym pokarmem swoich myśli, uczuć i uczynków. Tego „trwania w miłości” uczył się na co dzień od Boskiego Mistrza…

Homilia o św. Kazimierzu z okazji 500-lecia jego śmierci, Watykan,
4 III 1984

3 III

Pochylenie głowy może być rozumiane jako gest uniżoności czy rezygnacji. Pochylenie głowy przed Bogiem jest znakiem pokory. Pokora zaś nie utożsamia się ani z uniżonością, ani z rezygnacją. Nie idzie w parze z małodusznością. Wręcz przeciwnie. Pokora, to twórcze poddanie się mocy prawdy i mocy miłości. Pokora to odrzucenie pozorów i powierzchowności. To wyraz głębi ludzkiego ducha. To warunek jego wielkości.

Anioł Pański, 4 III 1979

2 III

Moralne i duchowe wartości mają rzeczywiście żywotne znaczenie dla ludzkiego życia; dla kierowania decyzjami poszczególnych osób oraz dla nadawania kształtu relacjom pomiędzy ludźmi i narodami.

Przemówienie do Kolegium Obrony NATO, 18 I 1985

1 III

Bóg nie wątpi w człowieka. A więc i my, chrześcijanie, nie możemy zwątpić w człowieka, wiemy bowiem, że człowiek jest zawsze większy niż jego błędy i występki.

List apostolski z okazji 50. rocznicy wybuchu II wojny światowej,
nr 13 (27 VIII 1989)

28 II

Bardziej niż kiedykolwiek konieczne jest pogłębienie życia liturgicznego w naszych wspólnotach poprzez odpowiednią formację pasterzy i wszystkich wiernych, tak aby […] uczestnictwo w obrzędach liturgicznych było pełne, świadome i czynne.

Spiritus et Sponsa, nr 7

27 II

Wolność zawiera w sobie kryterium prawdy, dyscyplinę prawdy. Bez tego nie jest prawdziwą wolnością. Jest zakłamaniem wolności. Być prawdziwie wolnym — to znaczy: używać swej wolności dla tego, co jest prawdziwym dobrem.

Parati semper,
nr 13

26 II

Powołanie chrześcijańskie jest ukierunkowane na apostolat, na ewangelizację, na misję. Chrystus wzywa każdego ochrzczonego, aby stał się Jego apostołem we własnym środowisku i w świecie.

Orędzie na VII Światowy Dzień Młodzieży 1992,
nr 2

25 II

Tylko człowiek stojący przed Panem może uznać swój grzech i dostrzec cały jego ciężar.

Evangelium vitae, nr 21

24 II

Gdy na skutek grzechu nieład w duszy posunie się aż do odwrócenia się od celu ostatecznego, czyli od Boga, z którym jednoczy nas miłość, wówczas ów grzech jest śmiertelny; kiedy zaś ów nieład dotyczy innych rzeczy, a nie odwrócenia się od tegoż celu, wówczas grzech jest powszedni.

Reconciliatio et paenitentia, nr 17

23 II

Prawdziwym niebezpieczeństwem nie jest przemijanie czasu, lecz złe wykorzystywanie go, jakim jest odrzucanie życia wiecznego, ofiarowanego przez Chrystusa.

Audiencja generalna,
10 XII 1997

22 II

Świadomość podlegania pokusom jest poniekąd pierwszym warunkiem pokuty, czyli nawrócenia.

Anioł Pański,
24 II 1980

21 II

Indywidualna i integralna spowiedź oraz rozgrzeszenie stanowią jedyny zwyczajny sposób, przez który wierny, świadomy grzechu ciężkiego, dostępuje pojednania z Bogiem i Kościołem.

Misericordia Dei, nr 1

20 II

Przywrócenie właściwego poczucia grzechu jest pierwszym sposobem przezwyciężenia poważnego kryzysu duchowego, jaki trapi człowieka naszych czasów.

Reconciliatio et paenitentia, nr 18

19 II

Wielki Post jest stosowną okazją do zastanowienia się nad jakością i motywami naszych radości; aby je odkryć czy wywodzą się one z dążenia i nawrócenia się do Boga, czy ze złudnych satysfakcji i wygody, rozumianych w kategoriach doczesnych i ziemskich.

Audiencja generalna,
12 II 1986

18 II

Nawrócenie do Boga zawsze polega na odkrywaniu miłosierdzia, czyli owej miłości, która cierpliwa jest i łaskawa na miarę Stwórcy i Ojca — miłości.

Dives in misericordia, nr 13

17 II

Chrześcijanin wie, że przyszłość człowieka i świata spoczywa w rękach Bożej Opatrzności. Z tej prawdy czerpie nieustannie nadzieję i wewnętrzny pokój. Jednak wie on także, że Bóg, powodowany miłością do człowieka, domaga się jego współpracy w ulepszaniu świata oraz kierowaniu wydarzeniami historii.

Przesłanie do Międzynarodowego Kongresu Tomistycznego
(20 IX 2003), nr 6

16 II

Bez wiary chrześcijańskiej Europie zabraknie duszy. My, chrześcijanie jesteśmy powołani, by troszczyć się o ducha, który zjednoczy i ukształtuje Europę przyszłości.

Przemówienie w Paderborn, 22 VI 1996

15 II

Niedziela, jaką przekazała nam tradycja, zawiera w sobie naprawdę wielkie bogactwo treści duchowych i duszpasterskich. Wszystkie jej znaczenia i powiązania tworzą całość, która stanowi swoistą syntezę życia chrześcijańskiego i warunek dobrego przeżywania go. Jest zatem zrozumiałe, dlaczego Kościół przywiązuje tak wielką wagę do zachowywania dnia Pańskiego, a dyscyplina kościelna traktuje to jako ścisły obowiązek.

Dies Domini,
nr 81

14 II

Wychowani w kulturze bizantyjskiej, Bracia Cyryl i Metody potrafili stać się apostołami Słowian w pełnym tego słowa znaczeniu. Rozłąka z ojczyzną, której niekiedy Bóg wymaga od wybranych ludzi, przyjęta z wiarą w Jego obietnicę, jest zawsze tajemniczym i płodnym warunkiem rozwoju i wzrostu Ludu Bożego na ziemi.

Slavorum Apostoli, nr 8

13 II

Jakże ogromnie zależy od tego, ażebyście również na tej drodze [przyjaźni i miłości] poszli za Chrystusem, abyście nie stronili od Niego z tą sprawą, którą słusznie uważacie za wielkie wydarzenie waszego serca, za sprawę, która istnieje tylko w was i pomiędzy wami.

Parati semper, 10

12 II

Dobro osoby polega na trwaniu w prawdzie i na czynieniu prawdy w miłości. Wydaje się, że współczesna kultura w dużej mierze zagubiła świadomość tego istotnego związku między prawdą, dobrem i wolnością, i dlatego doprowadzenie człowieka do ponownego odkrycia go jest dziś jednym z głównych nakazów misji Kościoła.

Przemówienie do Kongregacji nauki Wiary,
24 X 1997, nr 3

11 II

W Lourdes uczymy się cierpieć tak, jak cierpiał Chrystus. Akceptować cierpienie, jak On je zaakceptował. W Lourdes uczymy się, że wiara przynosi ulgę w cierpieniu…

Przemówienie do chorych, 11 II 1988

10 II

Musimy uczciwie przyznać, że ludzkość ma prawo do czegoś lepszego niż to, co dostrzegamy wokół siebie. My sami, a tym bardziej nasze dzieci i przyszłe pokolenia, mamy prawo do lepszego świata, świata wolnego od zniszczenia, przemocy i rozlewu krwi, świata, w którym panują wspaniałomyślność i miłość.

Wspólna deklaracja Jana Pawła II
i Patriarchy Bartłomieja I
o obowiązku szanowania świata stworzonego
(10 VI 2002)

9 II

Dziękujemy ci, kobieto, za to, że jesteś kobietą! Zdolnością postrzegania cechującą twą kobiecość wzbogacasz właściwe zrozumienie świata i dajesz wkład w pełną prawdę o związkach między ludźmi.

A ciascuna di voi, nr 2

8 II

Sekty i nowe ruchy religijne stanowią dziś dla Kościoła poważne wyzwanie duszpasterskie, zarówno ze względu na negatywne zjawiska duchowe i społeczne, z których się wywodzą, jak i na elementy doktryny religijnej, które traktują instrumentalnie.

Orędzie na Światowy Dzień Migranta 1990

7 II

W stosunkach z naszymi braćmi dotkniętymi kalectwem należy stworzyć klimat prawdziwej miłości, zrozumienia i rzeczywistego współudziału. […] Ci nasi bracia i siostry muszą czuć, że są wśród nas rzeczywiście braćmi i siostrami, a nie tylko tymi, którzy potrzebują opieki.

Jubileusz Niepełnosprawnych w Roku Odkupienia,
31 III 1984

6 II

Kościół jest zwyczajną drogą zbawienia i tylko on posiada pełnię zbawczych środków.

Redemptoris missio, nr 55

5 II

Laikat katolicki musi w samym sercu tych sytuacji i zagadnień, w których decyduje się przyszłość człowieka, być w szczególny sposób świadkiem nowej ludzkości; musi stwarzać nowe przestrzenie, które pozwolą na wprowadzenie w życie braterstwa; musi karmić swą twórczą wyobraźnię dynamizmem ewangelicznym, zachowując trudną równowagę między roztropnością i odwagą…

Przemówienie do Papieskiej Rady ds. Świeckich, 5 X 1981, nr 2

4 II

Kościół Chrystusowy jest rzeczywistością fascynującą i wspaniałą. Jest bardzo stary — liczy bowiem 2 tysiące lat — a jednocześnie jest wciąż młody dzięki Duchowi Świętemu, który go ożywia. Kościół jest młody, młode bowiem, czyli wciąż aktualne, jest jego orędzie zbawienia.

Orędzie na V Światowy Dzień Młodzieży 1990, nr 1

3 II

Dziś bardziej niż kiedykolwiek kościelne uniwersytety i wydziały muszą mieć udział w przygotowywanej przez Boga „wielkiej wiośnie” chrześcijaństwa.

Przemówienie do Kongregacji ds. Wychowania Katolickiego,
27 IV 2004, nr 3

2 II

Europa wciąż potrzebuje świętości, proroctwa, działalności ewangelizacyjnej i służby osób konsekrowanych.

Ecclesia de Eucharistia, nr 37

1 II

Jezus Chrystus nie przestaje być Ideałem, najdoskonalszym Wzorem człowieczeństwa. Młodzi patrzą w Jego kierunku, ponieważ młodość oznacza szczególne „zapotrzebowanie” na wzór człowieczeństwa: na człowieczeństwo pełne, proste i przejrzyste, na człowieczeństwo „wzorcze”.

Jubileusz Młodzieży w Roku Odkupienia, 15 IV 1984

31 I

Dzieło nowej ewangelizacji, które musimy koniecznie podjąć w obecnym momencie dziejowym, wymaga od wszystkich wierzących jedności w wyznawaniu wiary w Trójjedynego Boga i we Wcielonego Syna Bożego, Odkupiciela człowieka.

Anioł Pański, 19 I 1992

30 I

Niech nikt nie uchyla się od zadania, jakim jest budowanie Europy wiernej swojej szlachetnej i twórczej tradycji społecznej i duchowej.

Spotkanie z młodzieżą Europy w Loreto, 9-10 IX 1995

29 I

Młodzi są nadzieją ludzkości i Kościoła: oni są bowiem tymi, którzy będą musieli budować świat jutra i nim kierować; konieczne jest, ażeby przygotowali się do tego odpowiedzialnego zadania.

Anioł Pański, 13 XII 1981

28 I

Doskonałość domaga się tej dojrzałości w darze z siebie, do której powołana jest ludzka wolność.

Veritatis splendor, 17

27 I

Najważniejszym wkładem, jaki chrześcijanie powinni wnieść w budowę nowej Europy, jest ich wierność Chrystusowi i Ewangelii. Europa potrzebuje przede wszystkim świętych i świadków.

Przemówienie do Kolegium Kardynałów i Kurii Rzymskiej,
22 XII 2003, nr 4

26 I

Nasze religie, tak liczne i różnorodne, są odbiciem towarzyszącego mężczyznom i kobietom wszystkich czasów pragnienia kontaktu z Najwyższym Bytem.

Przemówienie do uczestników modlitw o pokój w Asyżu,
27 X 1986, nr 4

25 I

Jesteśmy wezwani do męstwa przed ludźmi i jednocześnie do bojaźni przed samym Bogiem, a winna to być bojaźń wypływająca z miłości — bojaźń synowska.

Przemówienie do Kolegium Kardynałów, 30 VI 1979, nr 3

24 I

Dążenie ekumeniczne wywiera wpływ na życie wewnętrzne chrześcijan, którzy powinni pozwolić, aby ono ich kształtowało.

Ut unum sint, 15

23 I

Jedność musi być wynikiem prawdziwego nawrócenia wszystkich, wzajemnego przebaczenia, dialogu teologicznego i braterskich stosunków, modlitwy i pełnej uległości wobec działania Ducha Świętego, który jest także Duchem pojednania.

Reconciliatio et paenitentia, 9

22 I

Wierzymy, że perspektywa doskonałej jedności synów Bożych, zjednoczonych w prawdzie i miłości, musi być wytrwale wypracowywana w oparciu o nieustanną i zawsze ufną modlitwę.

Anioł Pański, 21 I 1979

21 I

Dialog zmierza ku owemu oczyszczeniu i nawróceniu wewnętrznemu, które — gdy dokonuje się w posłuszeństwie Duchowi Świętemu — przyniesie duchowe owoce.

Redemptoris missio, 56

20 I

Dzięki łasce Bożej coraz bardziej zdajemy sobie sprawę z tego, że zjednoczenie chrześcijan jest w naszych czasach szczególnie naglącym obowiązkiem, jeżeli Kościół ma skuteczniej spełniać swoją misję i dawać świadectwo pełnej wierności Panu i głoszonej Ewangelii.

Anioł Pański, 20 I 1980

19 I

Dialog, prowadzony w duchu wewnętrznego nawrócenia i całkowitej ufności w dzieła Boże, będzie mógł dopomóc katolikom i prawosławnym w odnalezieniu żaru i mocy pełnej miłości w pełnej prawdzie, w pełnej jedności.

Anioł Pański,
25 V 1980

18 I

Jedną z korzyści, jakie przynosi ekumenizm, jest to, że pomaga on chrześcijańskim Wspólnotom w odkrywaniu niezgłębionego bogactwa prawdy. […] Autentyczny ekumenizm jest łaską prawdy.

Ut unum sint, 39

17 I

Niech Bóg pozwoli chrześcijanom i Żydom spotkać się jeszcze pełniej, niech pozwoli na jeszcze głębszą i opartą na ich wzajemnej tożsamości wymianę, której oby żadna ze stron nie próbowała zaciemniać, tak byśmy razem w prawdzie szukali woli Boga, który się objawił.

Przemówienie do Komisji ds. Kontaktów Religijnych z Judaizmem,
6 III 1982

16 I

Bóg chce, abyśmy pochylali przed Nim głowę, ale nie chce, abyśmy chodzili ze wzrokiem utkwionym w ziemię.

Anioł Pański,
11 III 1979

15 I

Ewangelia, jako światło na górze, nie głosi takiej rzeczywistości, która ogranicza się do osobistego życia każdego człowieka, ale wyraża się w zaangażowaniu na rzecz otaczającego go świata.

Orędzie na Światowy Dzień Migranta 1987

14 I

Nie sposób zaprzeczyć, że niektórzy wierni, choć na swój sposób uczestniczą aktywnie w życiu wspólnot kościelnych, ulegają relatywizmowi typowemu dla współczesnej kultury i niechętnie akceptują nauczanie doktrynalne i moralne Kościoła, które winien przyjmować każdy ochrzczony.

Przemówienie do Papieskiej Rady ds. Świeckich, 1 III 1999, nr 3

13 I

Wymogom i celom życia chrześcijańskiego może odpowiadać tylko taka liturgia, która tworzy w sercu wsłuchanym w słowo Boże i wpatrzonym w Eucharystię owo „milczenie przeniknięte obecnością adorowanego Boga”.

Przemówienie do Kongregacji ds. Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów, 3 V 1996, nr 5

12 I

Słuchanie i medytacja karmią się milczeniem. […] Ponowne odkrycie wartości milczenia jest jednym z sekretów praktykowania kontemplacji i medytacji.

Rosarium Virginis Mariae, 31

11 I

Celem całej egzystencji świeckiego katolika jest dochodzenie do poznania radykalnej nowości chrześcijańskiej płynącej z Chrztu, sakramentu wiary po to, ażeby móc wypełniać swoje życiowe obowiązki zgodnie z otrzymanym od Boga powołaniem.

Christifideles laici, 10

10 I

Środowiskiem życia teologa jest Kościół; teologia zaś, aby pozostać wierną swojej tożsamości, musi być wszczepiona w tkankę Kościoła — w jego życie, doktrynę, świętość i modlitwę.

Przemówienie do Kongregacji Nauki Wiary,
24 XI 1995, nr 2

9 I

Młodzież jest otwarta na Ewangelię, na wartości duchowe, z całym ładunkiem entuzjazmu, z pragnieniem autentyczności i prawdy, ze swoim przymierzaniem się do podstawowych problemów własnego życia duchowego i moralnego.

Przemówienie do Kolegium Kardynałów i Kurii Rzymskiej,
28 VI 1980, nr 25

8 I

W życiu doczesnym panowanie ducha nad ciałem — i równocześnie podporządkowanie ciała duchowi — może stać się, jako owoc wytrwałej pracy nad sobą, wyrazem dojrzałej duchowo osobowości…

Audiencja generalna,
9 XII 1981

7 I

Kiedy człowiek znaczy się krzyżem i wypowiada słowa: „W Imię Ojca i Syna i Ducha Świętego” wskazuje na to, że cały jest od Boga — i na to, że do Niego skierowuje swój umysł, swe serce, swe ramiona i całe swoje człowieczeństwo. Tak czyni człowiek przed modlitwą i pracą. Tak rozpoczyna każdy dzień.

Anioł Pański,
1 I 1980

6 I

Dla nas, chrześcijan, dzisiejsza uroczystość staje się wezwaniem do odważnego i konsekwentnego dawania świadectwa naszej wierze i do działalności misyjnej. Trzeba bowiem uświadomić sobie, że narody, które jeszcze nie słyszały o Chrystusie, stanowią dziś większą część ludzkości.

Anioł Pański,
6 I 1992

5 I

Fakt, że słowo Boże stało się człowiekiem, spowodował zasadniczą zmianę w samym pojmowaniu czasu. Możemy powiedzieć, że ludzki czas napełnił się wiecznością.

Audiencja generalna, 10 XII 1997

4 I

Słowo Wcielone, niechaj Cię przyjmie nasza stara Europa! Określa ją głębokie znamię Twojej Ewangelii, z której zrodziła się jej kultura, jej sztuka, jej ideał nienaruszonej godności człowieka.

Orędzie na Boże Narodzenie, 1989

3 I

Nie lękajcie się Miłości, która stawia człowiekowi wymagania.

Parati semper, nr 10

2 I

Dziecko jest zawsze nowym objawieniem życia, które zostało dane człowiekowi przez Stwórcę. Jest nowym potwierdzeniem obrazu i podobieństwa Bożego, wyciśniętym od początku w człowieku.

Orędzie na Boże Narodzenie, 1979

1 I 2015

Nowy Rok, rozpoczynający się dzisiaj pod znakiem Macierzyństwa Maryi, Królowej Pokoju, wyraża niejako nową nadzieję, i nowe postanowienia. Skoro niszczące siły zła i nienawiści z uporem nadal działają, to my, uczniowie Pana Jezusa i Maryi, tym bardziej będziemy się angażować razem ze wszystkimi ludźmi dobrej woli w budowanie pokoju i sprawiedliwości.

Anioł Pański,

1 I 1989

31 XII

Życie zostaje powierzone człowiekowi jako skarb, którego nie wolno mu roztrwonić i jako talent do wykorzystania. Człowiek musi się z niego rozliczyć przed swoim Panem.

30 XII

W tych dniach kontemplujemy obraz Maryi przy żłóbku. Matka trzyma w swych ramionach Jezusa. Nade wszystko pomaga nam Ona zrozumieć, że z groty opromienionej Bożą światłością płynie głos prawdy: Bóg stał się Człowiekiem i dzieląc nasz los, przemawia do nas mocą swego zbawczego miłosierdzia.

29 XII

W perspektywie biblijnej życie wierzącego ukazuje się jako skierowana ku Bogu droga nadziei, która poprzez wytrwałe pokonywanie trudności, opieranie się pokusom i odważne wyznawanie wiary staje się prawdziwym pielgrzymowaniem.

28 XII

27 XII

26 XII

25 XII

24 XII

23 XII

22 XII

21 XII

20 XII

19 XII

18 XII

17 XII

16 XII

15 XII

14 XII

13 XII

12 XII

11 XII

10 XII

9 XII

8 XII

7 XII

6 XII

5 XII

4 XII

3 XII

2 XII

1 XII

30 XI

29 XI

28 XI

27 XI

26 XI

25 XI

24 XI

23 XI

22 XI

21 XI

20 XI

19 XI

18 XI

17 XI

16 XI

15 XI

14 XI

13 XI

12 XI

11 XI

10 XI

9 XI

8 XI

7 XI

6 XI

5 XI

4 XI

3 XI

2 XI

1 XI

31 X

"Kto się karmi Chrystusem w Eucharystii, nie potrzebuje wyczekiwać zaświatów, żeby otrzymać życie wieczne: <<posiada je już na ziemi>>, jako przedsmak przyszłej pełni, która obejmie człowieka do końca. "

30 X

Człowiek, aby żyć duchowo, winien trwać w komunii z najwyższą zasadą życia, którą jest Bóg, jako ostateczny cel całego istnienia i działania człowieka.

29 X

Jeżeli chrześcijaństwo ma się wyróżniać w naszych czasach przede wszystkim <<sztuką modlitwy>> (NMI 32), to jak nie odczuwać odnowionej potrzeby dłuższego zatrzymania się przed Chrystusem obecnym w Najświętszym Sakramencie na duchowej rozmowie, na cichej adoracji w postawie pełnej miłości?

28 X

Człowiek może zbudować świat bez Boga, ale ten świat w końcu obróci się przeciwko człowiekowi.

27 X

Przechodzić z Maryją przez sceny różańca to jakby być w „szkole” Maryi, by czytać Chrystusa, by wnikać w Jego tajemnice, by zrozumieć Jego przesłanie.

26 X

Ci, którzy nie przyjmują Kościoła, nie żyją z nim, nie idą za jego nauką — odrzucają Chrystusa i Jego miłość.

25 X

Powołanie misyjne ze swej natury wypływa z powołania do świętości. […] Powszechne powołanie do świętości jest ściśle związane z powszechnym powołaniem do działalności misyjnej.

24 X

Świadectwo życia chrześcijańskiego jest pierwszą i niezastąpioną formą misji!

23 X

Ujawnia się dziś pełne niepokoju poszukiwanie sensu istnienia, potrzeba życia wewnętrznego, pragnienie nauczenia się koncentracji i modlitwy. Nie tylko w kulturach przepojonych religijnością, ale również w społeczeństwach zeświecczonych poszukuje się duchowego wymiaru życia jako środka zaradczego na odczłowieczenie.

22 X

Nie obawiajcie się przyjąć Chrystusa i zgodzić się na Jego władzę! Pomóżcie papieżowi i wszystkim, którzy chcą służyć Chrystusowi i przy pomocy władzy Chrystusowej służyć człowiekowi i całej ludzkości! Nie lękajcie się! Otwórzcie, otwórzcie na oścież drzwi Chrystusowi!

21 X

Nasze czasy, w których ludzkość jest w fazie przemian i poszukiwań, wymagają ożywienia działalności misyjnej Kościoła.

20 X

Misje są sprawą wiary, są dokładnym wskaźnikiem naszej wiary w Chrystusa i w Jego miłość ku nam.

19 X

W swej działalności badawczej i dydaktycznej Katolicki Uniwersytet Lubelski w duchu służby otwiera się coraz bardziej również na potrzeby Kościołów pobratymczych, stając się ważnym miejscem spotkania, dialogu i wymiany darów duchowych.

18 X

Rozwój człowieka pochodzi od Boga, od wzoru, którym jest Jezus Człowiek-Bóg, i winien prowadzić do Boga.

17 X

By zrozumieć różaniec, trzeba wejść w dynamikę psychologiczną właściwą miłości.

16 X

Obawiałem się przyjąć ten wybór, ale uczyniłem to w duchu posłuszeństwa względem naszego Pana Jezusa Chrystusa i z całkowitą uległością względem Jego Matki, Najświętszej Maryi Panny.

15 X

Czasy, w których żyjemy, odznaczające się nowym zrozumieniem sensu Kościoła i modlitwy, należy uważać za czas łaski, w którym nauka i doświadczenie św. Teresy z Avila okazują się szczególnie przydatne. Wzywa ona wszystkich, tą mocą, która płynie z praktyki życiowej, do tego, by miłowali Chrystusa i Jego Mistyczne Ciało i aby w ten sposób poddając się działaniu ożywiającego je Ducha Świętego, <<skosztowali i zobaczyli, jak dobry jest Pan>> (Ps 34, 9).

14 X

Różaniec, daleki od tego, by być ucieczką od problemów świata, skłania nas, by patrzeć na nie oczyma odpowiedzialnymi i wielkodusznymi, i wyjednuje nam siłę, by powrócić do nich z pewnością co do Bożej pomocy…

13 X

W każdym człowieku nie ma niczego bardziej osobistego i nieprzekazywalnego, jak zasługa cnoty czy odpowiedzialność za winę.

12 X

Skoro chrzest jest prawdziwym włączeniem w świętość Boga poprzez wszczepienie w Chrystusa i napełnienie Duchem Świętym, to sprzeczna z tym byłaby postawa człowieka pogodzonego z własną małością, zadowalającego się minimalistyczną etyką i powierzchowną religijnością. […] Dzisiaj trzeba na nowo z przekonaniem zalecać wszystkim dążenie do tej <<wysokiej miary>> zwyczajnego życia chrześcijańskiego.

11 X

Duc in altum Kościoła w trzecim tysiącleciu mierzy się zdolnością chrześcijan  do głębszego poznania tajemnicy Boga — to jest Chrystusa, w którym "wszystkie skarby mądrości i wiedzy są ukryte" (Kol 2, 2-3).

10 X

Katecheza rodzinna wyprzedza każdą inną formę katechezy, towarzyszy jej i poszerza ją. (…) Kościół domowy pozostaje jedynym miejscem, gdzie dzieci i młodzież mogą pobierać prawdziwą katechezę.

9 X

Jakaż prawda ewangeliczna jest bardziej fundamentalna i uniwersalna niż ta: Bóg jest naszym Ojcem, a my jesteśmy Jego dziećmi?

8 X

Człowiek pracując nie tylko przemienia rzeczy i społeczność, lecz doskonali też samego siebie. Uczy się wielu rzeczy, rozwija swoje zdolności, wychodzi z siebie i ponad siebie.

7 X

Nigdzie drogi Chrystusa i Maryi nie jawią się tak ściśle złączone, jak w różańcu. Maryja żyje tylko i wyłącznie w Chrystusie i ze względu na Chrystusa!

6 X

Świeccy zajmują miejsce w pierwszych szeregach Kościoła. […] Dlatego to ni i przede wszystkim oni winni uświadamiać sobie coraz wyraźniej nie tylko to, że należą do Kościoła, ale że sami są Kościołem…

5 X

Jako modlitwa o pokój, różaniec był zawsze modlitwą rodziny i za rodzinę. […] Trzeba powrócić do modlitwy w rodzinie i do modlitwy za rodziny…

4 X

Pomóż nam, święty Franciszku z Asyżu, przybliżyć Chrystusa Kościołowi i dzisiejszemu światu! Ty, który nosiłeś w swoim sercu zmienne koleje losu ludzi Tobie współczesnych, wspieraj nas, abyśmy sercem bliskim Sercu Zbawiciela objęli sprawy ludzi naszej epoki, trudne problemy społeczne, ekonomiczne, polityczne, problemy kultury i cywilizacji współczesnej, wszystkie cierpienia współczesnego człowieka…  

Asyż,

5 XI 1978

3 X

Przez różaniec lud chrześcijański niejako wstępuje do szkoły Maryi, dając się wprowadzić w kontemplację piękna oblicza Chrystusa i doświadczenie głębi Jego miłości.

2 X

Pobożność to po prostu postępowanie chrześcijanina, który na ojcowską miłość Boga odpowiada miłością synowską.

1 X 2014

Prawda oświeca rozum i kształtuje wolność człowieka, który w ten sposób prowadzony jest ku poznaniu i umiłowaniu Pana.