Człowiek, który pozostanie w pamięci...

Miałam przyjemność być studentką Profesora w latach 2003-2005... świetny pedagog, inspirator, potrafił zaszczepić w nas ciekawość świata i chęć zgłębiania wiedzy. Zapamiętałam go również jako niezwykle przyjaznego i dobrego człowieka. Informacje o jego chorobie oraz śmierci mocno mnie poruszyła, mimo że po studiach, działaność Prof śledziłam już tylko w publikacjach.
Profesorze bycie Twoim studentem było świetnym doświadczeniem! Będzie Ciebie brakowało w świecie psychologii. Zdecydowanie za wcześnie. Do zobaczenia kiedyś?

Piotrze, wspominam nasze spotkania i rozmowy. Dyskusje o KUL-u, Wydziale Nauk Społecznych, nauce, rodzinie, znajomych i naszych codziennych zwykłych sprawach. Wymienialiśmy się poglądami, cieszyliśmy się z różnych ważnych spraw, byliśmy zatroskani drobiazgami. Rozmawiając tak wiele się dowiedziałem, nauczyłem, zrozumiałem. Miałem szczęście Ciebie poznać. Zachowam Cię w mojej pamięci jako mądrego Profesora, dobrego Kolegę, wspaniałego Człowieka. Zasłużyłeś na to, by Pan przyjął Cię do Nieba. Marian Żukowski

Z całego serca składam Rodzinie, przyjacioło i współpracownikom wyrwzy współczucie. Profesor Piotr Francuz budował wokół siebie dobrą i piękną przestrzeń, do której nas zapraszał. I życzliwie dzielił się wiedzą, umiejętnościami i radością. Zostało tak bardzo puste miejsce...Niech miłosierny Bóg przyjmie do do swojej chwały.

Dziękuję Profesorze! Wielki Człowieku!

To dzięki wykładom i seminarium z Piotrem psychologia nabrała dla mnie sensu. Piotr miał niesamowitą osobowość, charyzmę i pasję, którą zarażał innych. Miałam zaszczyt poznać jego wspaniałą rodzinę na wspólnym kolędowaniu, na które zapraszał do swojego domu seminarzystów. Przesyłam ciepłe myśli i wyrazy współczucia dla rodziny i bliskich. Zostawił po sobie ogromną pustkę.

Piotra znałam od wielu lat. Łączyły nas bardzo podobne zainteresowania. Widywaliśmy się dość rzadko, ale zawsze spotkania z Nim sprawiały przyjemność zarówno intelektualną, jak i czysto osobową, bo Piotr miał w sobie dużo zwykłej, ludzkiej serdeczności i pogody ducha. Krótko przed jego odejściem wymienialiśmy ze sobą maile wiążące się z trudnymi sprawami dziejącymi się w naszej przestrzeni społecznej. Wtedy dowiedziałam się, że źle się czuje. Rozmowy już nie dokończyliśmy...
Zostawił po sobie puste miejsce, takie, którego nikt inny nie może wypełnić.