Streszczenie:

Przedmiotem niniejszego artykułu jest analiza roli wykładni rozszerzającej w ramach prawa ochrony środowiska. Jakkolwiek w zależności od przyjętej konwencji terminologicznej różnie ocenia się samodzielność prawa ochrony środowiska jako odrębnej od innych gałęzi prawa, nie ulega jednak wątpliwości, że prawo ochrony środowiska wykazuje szereg cech charakterystycznych, które odróżniają je od innych dziedzin. Jest to w szczególności obecność własnych zasad (jak zasada „zanieczyszczający płaci” czy zasada prewencji i zasada przezorności) czy wykorzystanie rynkowych instrumentach ochrony środowiska. Jest to zarazem obszar, który kształtuje się zarówno pod wpływem unijnego, jak i krajowego porządku prawnego. Powoduje to, że w ramach prawa ochrony środowiska następuje ścieranie się różnych tendencji dotyczących wykładni prawa, to jest z jednej strony prymatu wykładni literalnej, tradycyjnie przyjmowanego w odniesieniu do prawa polskiego, a z drugiej strony, nacisku na wykładnię celowościową, widocznego w orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. Ta ostatnia tendencja ulega wzmocnieniu poprzez oddziaływanie zasad i wartości leżących u podstaw prawa ochrony środowiska, co prowadzi do interesujących rezultatów interpretacyjnych.

Słowa kluczowe: wykładnia, prawo ochrony środowiska, wykładnia celowościowa, wykładnia rozszerzająca