Adam Nowaczyk urodził się 30 listopada 1936 roku w Kobylinie, w rodzinie nauczycielskiej. Maturę uzyskał w Liceum Ogólnokształcącym w Kępnie, po czym podjął studia filozoficzne na Uniwersytecie Warszawskim. Studia te odbywał w latach 1954 – 1959, kończąc je pracą magisterską pod tytułem Pojęcie zdania protokolarnego w poglądach epistemologicznych Koła Wiedeńskiego, przygotowaną pod opieką Prof. Kazimierza Ajdukiewicza. Po ukończeniu studiów, dzięki wstawiennictwu Prof. Janiny Kotarbińskiej, otrzymywał stypendium dla doktorantów nie zatrudnionych w placówkach naukowych. W roku 1961 został zatrudniony w Katedrze Logiki Uniwersytetu Łódzkiego. Rozprawę doktorską zatytułowaną Pojęcie zdania analitycznego a niektóre zagadnienia teorii poznania i semantyki rozpoczął pod kierunkiem Prof. Kazimierza Ajdukiewicza, a po jego śmierci ukończył ją pod opieką Prof. Mariana Przełęckiego. Obronił ją w roku 1967 na Uniwersytecie Warszawskim. W roku 1968 został, wraz z Magdaleną Gadzinowską stażystką Katedrze Logiki UŁ, aresztowany i oskarżony o rozpowszechnianie dokumentów i oświadczeń marcowego ruchu studenckiego, a następnie skazany na 9 miesięcy więzienia. Sąd drugiej instancji zawiesił wykonanie tej kary na okres trzech lat. Wyrok ten spowodował nieprzedłużenie zatrudnienia na Uniwersytecie Łódzkim i zakaz pracy na stanowisku nauczyciela akademickiego.

W latach 1969–1970 pracował na etacie pracownika naukowo-technicznego w Instytucie Medycyny Społecznej Akademii Medycznej w Łodzi. Po wykreśleniu z rejestru skazanych został zatrudniony na stanowisku adiunkta w Zakładzie Logiki Instytutu Filozofii i Socjologii PAN. W tymże instytucie habilitował się na podstawie rozprawy: Logiczne podstawy nauk ścisłych w roku 1987. W roku 1990 decyzją ówczesnego ministra szkolnictwa wyższego Prof. Henryka Samsonowicza został przywrócony do pracy na Uniwersytecie Łódzkim na stanowisko docenta. Tytuł profesora uzyskał w roku 1996. Po powrocie na Uniwersytet był zatrudniony w Katedrze Filozofii, w której wkrótce stworzył Zakład Filozofii Języka, przekształcony następnie w samodzielną Katedrę Filozofii Analitycznej. Katedrą tą kierował do przejścia na emeryturę w roku 2007.

Profesor Nowaczyk jest autorem czterech monografii i współautorem jednej. Są to: Logiczne podstawy języka (z Barbarą Stanosz) (1976), Logiczne podstawy nauk ścisłych (1985), Wprowadzenie do logiki nauk ścisłych (1990), Poławianie sensu w filozoficznej głębi (2006), Filozofia analityczna (2008). Ponadto dwóch podręczników: Logika i metodologia badań naukowych dla lekarzy (z Zenobiuszem Żołnowskim) (1974), Wprowadzenie do filozofii matematyki (2004). Jest również autorem kilkudziesięciu innych publikacji w językach polskim i angielskim. W roku 2009 wydany został tom Widnokrąg analityczny, zawierający prace dedykowane Profesorowi Adamowi Nowaczykowi dla uczczenia jego dorobku naukowego.

Adam Nowaczyk twierdzi, że nie czuł nigdy powołania do roli działacza politycznego, lecz również po marcu’68 współdziałał z opozycją, zwłaszcza w latach siedemdziesiątych i okresie stanu wojennego. Z tej racji został odznaczony przez Prezydenta Bronisława Komorowskiego Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.

 

Materiał publikujemy dzięki uprzejmości

Autor: Andrzej Zykubek
Ostatnia aktualizacja: 27.04.2016, godz. 10:10 - Andrzej Zykubek