Piotrze, dziękuję Ci za wiedzę, spotkania, rozmowy i inspiracje.
Na ręce Rodziny składam wyrazy współczucia i żalu z powodu przedwczesnego odejścia Piotra.

Panie Profesorze poznałam Pana na wykładach z psychologii percepcji jako studentka psychologii. To była i jest cenna wiedza. Dziękuję za życzliwość, rzetelność i dobro. Za wcześnie... [*]

Drogi Piotrze, Niestrudzony Podróżniku zawsze ciekawy świata, wyruszyłeś w tę nieskończoną podróż tak nieoczekiwanie...
Wyobrażam sobie, że rozmawiasz z Panem Jezusem na temat istoty sztuki. Co to musi być za rozmowa...
A może już po prostu wiesz i po prostu jesteś...
Niech Dobry Bóg da Ci szczęście bez miary. I nie miej do nas żalu, że my ciesząc się tym Twoim szczęściem, popłaczemy sobie troszkę z tęsknoty za Tobą.
Wierzymy jednak, że przyjdzie pora i znowu się spotkamy, tym razem na zawsze.

Uważam, że Profesor Piotr Francuz był nie tylko przenikliwym profesorem, ale - być może przede wszystkim - autentycznym, pozbawionym kompleksów facetem, który poświęcał rozmówcy całą swoją uwagę. W kontaktach z Nim można było odnieść wrażenie, że miał w sobie szczere, niewymuszone zainteresowanie drugim człowiekiem. Choć znałem się z Nim głównie z tytułu mojego uczestniczenia (na studiach magisterskich, a potem doktoranckich) w prowadzonych przez Niego (zawsze z pasją) zajęciach, Profesor Piotr Francuz zawsze MIAŁ CZAS i CHĘĆ, by się zatrzymać i ze mną porozmawiać - choćby na chwilę; zapytać, jak idą badania, albo po prostu - co słychać... Tym bardziej trudno jest pogodzić się z faktem, że CZAS został Mu tak nagle i brutalnie odebrany. Odszedł od nas niezwykle mądry i życzliwy człowiek. Jestem wdzięczny, że było mi dane Go spotkać na swojej drodze. Requiem aeternam dona eis, Domine, et lux perpetua luceat eis. Requiescant in pace. Amen.

Każdy w życiu spotkał osobę która wywarła na nim piętno.Swojego mistrza. Mistrz to ktoś taki kto mimo że nie jest obok, zawsze Ci towarzyszy. Moim mistrzem był, jest i zawsze będzie prof. Francuz.

Był niezwykłym profesorem. Na wykładach nie musiał sprawdzać obecności bo i tak wszyscy przychodzili specjalnie żeby go posłuchać. Gdy na innych przedmiotach kładli nam do głowy tezy, u niego stawialiśmy pytania, poddawaliśmy je w wątpliwość.

Był nie tylko wspaniałym nauczycielem ale i wspaniałym człowiekiem. Na seminarium magisterskim zawsze traktował nas po partnersku. Mimo,że dzieliła nas przepaść wiedzy, pokoleń, doświadczenia czy mądrości,  nigdy się nie wywyższał. Pozwalał nam zadawać głupie pytania, gubić się, znajdować i w każdej nawet trudnej osobistej sytuacji wyciągał pomocną dłoń. Wpuszczał nas młodych niedoświadczonych studentów do swojego laboratorium ze sprzętem za setki tysięcy i pozwalał nam tam "robić prawdziwą naukę". Prowadzenie pracy pod jego kierunkiem to był dla mnie prawdziwy zaszczyt.

Śmierć prof. Francuza to ogromna strata dla świata, nie tylko nauki. I choć nie mogę uwierzyć w jego odejście, a samo ono napawa mnie ogromnym smutkiem, wierzę że jego dzieło będzie trwać wiecznie w jego uczniach. W kontestacji zastanych prawd, w niekończącym poszukiwaniu odpowiedzi na pytanie czym jest nasze poznanie, w otwartości na nieznane, niezgłębione. Wiecznie ciekawy świata, charyzmatyczny, otwarty i wielki. Zapamiętam już na zawsze jego pewny uścisk dłoni, powiedzonka o mózgu, kapelusz a`la krokodyl Dundee i ten wieczny pęd ku poznaniu...

Mistrzu, gdziekolwiek jesteś, będzie mi Cię brakowało...