Kochani w smutku. Doznałem od Was wiele serdeczności, gdy pewnego razu Piotrze zaprosiłeś mnie do swego domu rodzinnego. Byłeś dumny ze swoich najbliższych i chciałeś mi Ich zaprezentować. Ten obraz ciepła rodzinnego pozostanie w mojej pamięci do końca moich dni, tym bardziej że był to z Twojej Piotrze strony akt wsparcia po śmierci mojej Żony. Tym gestem empatii udowodniłeś mi, że profesorem się bywa, zaś człowiekiem pozostaje się na zawsze. Dlatego chcę zapewnić, że sercem jestem z Twoją Piotrze Rodziną w tym smutnym czasie żałoby, zaś Twoja uśmiechnięta i pełna energii postać jako profesora i kolegi, z którym dzieliliśmy wspólne zainteresowania badawcze będzie w mojej pamięci zawsze żywa.
Spoczywaj Piotrze w pokoju Pana
Janek Terelak