Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości w 1918 r. zrodziła się idea powołania katolickiego uniwersytetu. Jej promotorem był ks. Idzi Radziszewski (1871–1922), z którego inicjatywy uformował się Komitet Organizacyjny, mający za zadanie przygotowanie projektu utworzenia takiej uczelni. Przewodniczącym Komitetu został Karol Jaroszyński (1878–1929). Zintensyfikowane działania inicjatora i grupy założycielskiej przyczyniły się do powstania Uniwersytetu Lubelskiego, od 1928 r. Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego. Pierwsza inauguracja roku akademickiego odbyła się 8 grudnia 1918 r., a już w styczniu następnego roku na Uniwersytecie ukonstytuował się Wydział Teologii, przyjmując ratio studiorum wypracowane na jesiennym posiedzeniu Senatu Akademickiego.

 

Pierwszym dziekanem Wydziału został ks. Piotr Kremer (1878–1951), który pełnił tę funkcje dwukrotnie: w latach 1918–1924 oraz 1929–1934. Za jego rządów miała miejsce organizacja struktur jednostki. Na posiedzeniu Rady Wydziału, które odbyło się 3 października 1919 r., utworzone zostały sekcje Teologii Dogmatycznej i Nauk Biblijnych, zaś miesiąc później (17 listopada) kolejne – Teologii Fundamentalnej i Teologii Moralnej.

 

Dalsze kształtowanie struktur wydziałowych oraz troskę o właściwy przebieg procesu dydaktycznego stymulował kolejny dziekan, o. Jacek Woroniecki OP (1878–1949), który piastował ten urząd w latach 1924–1929. Pod koniec jego kadencji, w 1929 r., na mocy decyzji Episkopatu Polski, studia teologiczne uległy gruntownej zmianie. Zarówno przekształcenia struktury Wydziału, jak i jego składu osobowego miały na celu podniesienie efektywności procesu nauczania. Studia specjalistyczne podejmowane po ukończeniu seminarium duchownego trwały jeden rok i kończyły się egzaminem licencjackim. Kolejne 2 lata specjalizacji przygotowywały do finalizacji rozprawy doktorskiej. Po ogłoszeniu przez papieża Piusa XI (1857–1939) konstytucji apostolskiej Deus scientiarum Dominus (24 maja 1931 r.) na Wydziale podjęte zostały przygotowania do wprowadzenia 5-letniego kursu zwyczajnego. Miał on zastąpić dotychczasowy program studiów, realizowany w cyklu 3-letnim. Reorganizacja studiów teologicznych w duchu wspomnianej konstytucji była kontynuowana także przez kolejnego dziekana, o. Huberta Hoemaekera OFMCap (1889–1946), który zarządzał Wydziałem w latach 1934–1937. W celu zwiększenia liczby studentów przygotował m.in. projekt przyłączenia Diecezjalnego Seminarium Duchownego w Lublinie do Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego. Działania w tym kierunku podejmował także kolejny dziekan, ks. Antoni Słomkowski (1900–1982), stojący na czele Wydziału w latach 1937–1939. Jednak powyższe inicjatywy zostały zrealizowane dopiero po 1945 roku.

 

Na przeszkodzie ich wprowadzenia stanął wybuch II wojny światowej, która odcisnęła swoje brutalne piętno także na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. Co prawda 6 października 1939 r., po zakończeniu kampanii wrześniowej, na Uczelni rozpoczęto wykłady, jednak już 9 listopada Niemcy aresztowali obecnych w Lublinie profesorów oraz kilku studentów. W dniu 17 tegoż miesiąca zajęcia zostały zawieszone. W tym trudnym dla naszej Ojczyzny okresie Wydział Teologii poniósł niepowetowane straty w kadrze profesorskiej. Dość wspomnieć tragiczne losy dogmatyków: ks. Michała Niechaja (1900–1939) rozstrzelanego w grudniu 1939 r. na Zamku Lubelskim, czy ks. Mariana Józefa Morawskiego SJ (1881–1940), zamęczonego w 1940 r. w niemieckim obozie Auschwitz.

 

Dnia 2 sierpnia 1944 r., kilka dni po wyzwoleniu Lublina (lipiec), podjęta została decyzja o reaktywowaniu Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego. Dotychczasowy dziekan Wydziału Teologii, ks. Słomkowski, został p.o. rektora Uczelni. W maju 1945 r. na stanowisku dziekana zastąpił go o. Gondulf Cyryl Edward Fermont OFMCap (1888–1963), który sprawował ten urząd przez następnych 5 lat. Jeszcze w 1945 r. podjęta została decyzja o utworzeniu cursus minor. W związku z tym sfinalizowano pozytywnie sprawę włączenia Wyższego Seminarium Duchownego w Lublinie w struktury Wydziału Teologii. Przygotowany został także regulamin Rady Wydziału. Zatroszczono się o zwiększenie liczby studentów. W tym celu przygotowano propagującą Katolicki Uniwersytet Lubelski ulotkę, skierowaną do biskupów i wyższych przełożonych zakonnych. W 1948 r. opracowany został nowy program wykładów, uwzględniający liczbę godzin przewidzianych dla poszczególnych przedmiotów.

 

Podjęta reorganizacja studiów znalazła godnego moderatora w osobie kolejnego dziekana, ks. Bolesława Radomskiego (1904–1956), którego kadencja przypadła na lata 1950–1956. W ramach realizowanej reformy studiów teologicznych zostały wzięte pod uwagę kwestie związane z powołaniem fakultetu, w ramach którego teologię mogłyby studiować także osoby świeckie. Zwrócono również uwagę na zbyt dużą liczbę wykładów na kursie wyższym oraz potrzebę pogłębienia funkcjonujących dotychczas specjalizacji teologicznych. Nie wchodząc w szczegóły projektów reformy studiów, ich realizacji bądź zarzucenia, należy przy-pomnieć trudności związane z ich funkcjonowaniem. Niełatwa rzeczywistość powojenna niosła ze sobą narastającą presję wywieraną przez władze państwowe na Katolicki Uniwersytet Lubelski, a co za tym idzie, również na Wydział Teologii. Wystarczy przypomnieć, że w wyniku tych działań na początku 1952 r. na Wydziale wstrzymane zostały przewody doktorskie. Również możliwość uzyskania magisterium z teologii stała pod znakiem zapytania. W związku z tym podjęto starania mające na celu ustalenie z przedstawicielami ówczesnych władz państwowych statusu Uczelni. Zostały one uwieńczone sukcesem, gdyż 5 listopada 1953 r. Ministerstwo Szkolnictwa Wyższego uznało prawo Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego do nadawania tytułu magistra. Ponadto potwierdziło, że Wydział Teologii posiada uprawnienia do nadawania doktoratów, przeprowadzania habilitacji oraz przyznawania stanowiska profesora. Pozwoliło to władzom wydziałowym podjąć działania, których celem było m.in. wsparcie procesu dydaktycznego. By umożliwić rozwój naukowy pracowników i studentów, przystąpiono do rozbudowy zaplecza akademickiego. Nastąpiła wówczas rozbudowa Biblioteki Zakładów Teologicznych. Księgozbiór liczący w latach 1947–1949 ok. 1500 woluminów, w krótkim czasie został wydatnie powiększony i w roku akademickim 1951/1952 zawierał ok. 17 000 tytułów.

 

Okres politycznej odwilży, który nastał w Polsce po 1956 r., pozwolił na przeprowadzenie ważnych zmian w ofercie dydaktycznej Wydziału Teologii. Po tragicznej śmierci ks. Radomskiego dziekanem przez rok był ks. Marian Rechowicz (1910–1983). Nowy dziekan, ks. Stanisław Łach (1906–1983), stojący na czele Wydziału w latach 1957–1963, powrócił do pomysłu realizacji studiów z zakresu teologii dla osób świeckich. Wysiłki komisji, która pracowała nad tym projektem od 1957 r., doprowadziły do utworzenia fakultetu teologicznego dla świeckich. Wzrost liczby studentów szedł w parze z rozwojem struktur wydziałowych. W roku akademickim 1957/1958 powołano do istnienia nowe katedry: Teologii Duszpasterskiej, Teologii Ascetycznej i Mistycznej, Archeologii Biblijnej, Mariologii, Historii Kościoła w Starożytności, Historii Kościoła w Średniowieczu i Historii Kościoła w Czasach Nowożytnych. Ważnym wydarzeniem w tym okresie było także utworzenie w 1959 r. Szkoły Biblijnej KUL, która miała za zadanie przygotowanie wykładowców Pisma Świętego, zwłaszcza dla seminariów duchownych, oraz specjalistów duszpasterstwa biblijnego.

 

Zapoczątkowane w latach 50. XX w. przemiany organizacyjne, znalazły swój konkretny wyraz w ukształtowaniu się w latach 60. nowej struktury Wydziału. Impulsem do tych działań było utworzenie w 1964 r., z inicjatywy ówczesnego rektora ks. Mariana Rechowicza, przy poparciu dziekana o. Andrzeja Ludwika Krupy OFM (1910–1992), Instytutu Historii Kościoła, wzorowanego na rzymskim Gregorianum (Pontificia Uni-versitas Gregoriana). Ponadto w tej dekadzie usamodzielniły się kolejne sekcje, z których powstały instytuty Muzykologii (1966) oraz Teologii Pastoralnej (1968). Cennym poszerzeniem praktycznego przygotowania doktorantów do samodzielnej pracy badawczej było wprowadzenie w 1964 r. obowiązku uczestnictwa w 2 seminariach naukowych. Na kończący pierwsze półwiecze swojego istnienia Wydział Teologii składały się instytuty: Teologii Pastoralnej, Historii Kościoła i Muzykologii, oraz sekcje: Teologii Biblijnej, Teologii Dogmatycznej, Teologii Fundamentalnej i Teologii Moralnej. W roku akademickim 1965/1966 na Wydziale studiowało 521 studentów, 50 z nich uzyskało magisterium, zaś 13 doktorat. U progu 7-letniej (1965–1972) kadencji kolejnego dziekana, ks. Władysława Poplatka (1907–1994), liczba studentów podwoiła się – na Wydziale kształciło się już 1045 osób, 108 zwieńczyło studia uzyskaniem magisterium oraz wypromowano 22 doktorów.

 

Zaznaczyć należy, że był to również czas wprowadzania w życie uchwał Soboru Watykańskiego II. Nie sposób wymienić wszystkich form zaangażowania tak pracowników Wydziału, jak i studentów w różnorakie płaszczyzny działalności w tym zakresie. Ujmując rzecz w wielkim skrócie, podejmowano inicjatywy mające na celu akomodację na Wydziale posoborowej teologii. Zwracano uwagę na funkcjonowanie istniejących sekcji i instytutów. Mając na względzie poziom nauczania i sposoby weryfikacji wiedzy, przyjęto szczegółowe zasady przeprowadzania egzaminów doktorskich. Nadto nowy dziekan podjął się realizacji rozlicznych przedsięwzięć ekumenicznych, które w konsekwencji przyczyniły się do utworzenia w 1983 r. na Wydziale Teologii Instytutu Ekumenicznego.

 

W latach 70. ubiegłego stulecia studia z zakresu teologii podejmowała coraz większa liczba osób. Wymierną ilustracją tego mogą być dane statystyczne dotyczące bronionych wówczas prac dyplomowych. Tylko w czasie 2 kadencji dziekańskich ks. Edwarda Kopcia (1918–1999), przypadających na lata 1972–1975 i 1976–1981, powstały na Wydziale 1424 prace magisterskie i obroniono 168 dysertacji doktorskich. Zwiększająca się liczba studentów generowała potrzebę powiększania liczby nauczycieli akademickich oraz troskę o ich rozwój naukowy. Aby uświadomić sobie zachodzący proces trzeba zauważyć, że na Wydziale przeprowadzonych zostało wówczas 25 przewodów habilitacyjnych i 18 profesorskich.

 

Bez wątpienia bardzo trudnym czasem dla Wydziału był przełom lat 70. i 80. XX wieku. Od czerwca 1981 r. kierował nim ks. Jan Szlaga (1940–2012). Wydarzenia polityczne i związane z nimi niepokoje społeczne, które ogarnęły wówczas Polskę, utrudniały pracę na Uczelni w wielu wymiarach. Wystarczy przypomnieć, że strajk okupacyjny przyczynił się do zawieszenia zajęć dydaktycznych w okresie od 24 listopada do 10 grudnia tegoż roku, a następnie po ogłoszeniu stanu wojennego – od 13 grudnia do 8 stycznia 1982 roku. Niemniej jednak, mimo nie-sprzyjających okoliczności i utrudnień, Uczelnia, a wraz z nią Wydział Teologii, musiały działać w tak specyficznych warunkach. O skuteczności i trwałości podejmowanych wówczas decyzji może świadczyć fakt, że wiele z nich jest aktualnych do dzisiaj. Jeszcze we wrześniu 1981 r. zostały określone i przyjęte warunki uznawania prac magisterskich za licencjackie. Rok później przygotowano i wdrożono zasady prowadzenia seminariów naukowych dla magistrantów oraz procedury związane z przygotowaniem recenzji prac magisterskich. Zwrócono również uwagę na poziom studiów doktoranckich, szczególnie w pierwszych dwóch latach poprzedzających egzamin licencjacki. Stało to w zgodzie z treścią konstytucji apostolskiej Sapientia christiana, ogłoszonej przez papieża Jana Pawła II (1920–2005) w 1979 roku. Niezwykle ważnym wydarzeniem w tym czasie było także przekształcenie w 1981 r. dotychczasowej Szkoły Biblijnej KUL w Instytut Nauk Biblijnych, wzorowany na rzymskiego Biblicum (Pontificium Institutum Biblicum). Ponadto w 1983 r. uchwalony został regulamin wyboru kierowników sekcji, instytutów i specjalizacji. Zakres przeprowadzanych reform widoczny jest chociażby w strukturze Wydziału. O ile bowiem w 1981 r. w jego ramach funkcjonowały 32 katedry, o tyle w niespełna 3 lata później było ich już 40.

 

Po ks. Szladze na czele Wydziału stanął ks. Józef Homerski (1922–2004). Kontynuował on reorganizację studiów, m.in. dostosowując ofertę do zwiększającej się stale liczby studentów. W ciągu jego 3-letniej kadencji przeprowadzono na Wydziale 9 przewodów habilitacyjnych, obroniono 53 doktoraty, 122 osoby uzyskały licencjat kościelny, zaś 911 tytuł magistra teologii.

 

Od 1987 r. Wydziałem Teologii przez 6 lat zarządzał o. Hugolin Langkammer OFM (1930-). Przemiany polityczne zachodzące w tam-tym czasie nie pozostawały bez wpływu na funkcjonowanie Wydziału. W tym okresie studia teologiczne zaczęła podejmować młodzież z krajów tzw. demokracji ludowej oraz republik wchodzących w skład Związku Radzieckiego. Zniesione zostały limity przyjęć studentów, co w istotny sposób przyczyniło się do zwiększenia ich liczby. Duży wpływ miał na to także powrót lekcji religii do szkół państwowych w 1990 roku. Wydział Teologii aktywnie włączył się w proces przygotowania kadr przyszłych katechetów. Utworzone zostały filie Wydziału – Instytut Teologiczno-Pastoralny, Filia w Opolu i Studium Teologiczne w Katowicach. Z czasem doszły także ośrodki w Gdańsku (Gdański Instytut Teologiczny), Radomiu (Radomski Instytut Teologiczny) oraz Kielcach (Świętokrzyski Instytut Teologiczny). Do Wydziału inkorporowano m.in. Wyższe Seminarium Duchowne w Sandomierzu. Zintensyfikowano ko-operację z seminariami w innych diecezjach oraz nawiązano współpracę zagraniczną z Ukrainą i Słowacją, czego wymiernym efektem były wy-działy teologii katolickiej w tych państwach, powstające przy współpracy Wydziału Teologii. Była w tym zasługa znaczna kolejnego dziekana, ks. Anzelma Weissa (1940-), który stał na czele Wydziału przez dwie kadencje w latach 1993–1999, kontynuując działalność reorganizacyjną Wydziału. W 1999 r. dotychczasowe sekcje: Teologii Dogmatycznej, Teologii Fundamentalnej, Teologii Moralnej i Teologii Duchowości, zostały przekształcone w instytuty, a także utworzono Instytut Nauk o Rodzinie. W tymże roku Wydział został przeniesiony z tzw. starego gmachu KUL do nowo wybudowanego Collegium Jana Pawła II. Ostatnia dekada XX w. to okres apogeum liczby studentów podejmujących studia z teologii oraz intensyfikacja kształcenia pracowników Wydziału. Powyższe sło-wa doskonale ilustrują liczby. W czasie dziekaństwa ks. Weissa odbyło się 27 przewodów habilitacyjnych, obroniono 173 doktoraty i ok. 1300 magisteriów. Należy nadto zaznaczyć, że w 1998 r. wydziały teologii funkcjonujące na polskich uczelniach tak kościelnych, jak i państwowych włączyły się w system akredytacyjny.

 

Wejście Wydziału w XXI w. odbyło się pod kierownictwem ks. Gabriela Witaszka CSsR (1951-), zarządzającego nim w latach 1999–2002. Kontynuowano reorganizację studiów, powoływano w ramach instytutów nowe katedry, reorganizowano dziekanat, biblioteki i czytelnie, po-stępowała również komputeryzacja stanowisk pracy. Równolegle realizowany był proces aplikowania systemu bolońskiego. W 2000 r. wprowadzony został na Wydziale ogólnoeuropejski system punktacji ECTS. Uzyskano nadto certyfikat jakości nauczania teologii. Zreorganizowano procedurę obowiązującą podczas egzaminu magisterskiego. Wiązało się to m.in. z liczbą przeprowadzanych egzaminów. W roku akademickim 1999/2000 miało miejsce 510 magisteriów, w 2000/2001 już 633, a w 2001/2002 obronione zostały 532 magisteria.

 

W 2002 r. funkcję dziekana wydziału objął ks. Jerzy Pałucki (1955-). Ważnym wydarzeniem zarówno dla Wydziału, jak i teologii w Polsce był VII Kongres Teologów Polskich, który w dniach 12–15 listopada 2004 r. odbył się w Lublinie. Był on swoistego rodzaju podkreśleniem wagi lubelskiego ośrodka naukowego oraz dawał możliwość wymiany doświadczeń między naukowcami. Aktywne włączanie się pracowników Wydziału w działalność instytucji pozauczelnianych szła w parze z troską o ich własny rozwój naukowy, nieustanne dostosowywanie struktur wydziałowych do aktualnych wymogów. Pamiętano również o emerytowanych profesorach. W tym czasie bowiem zainicjowany został zwyczaj „odnawiania doktoratu” wybitnych nauczycieli akademickich. Pierwszym uhonorowanym w ten sposób naukowcem był w 2006 r. ks. Czesław Stanisław Bartnik (1929-2020). Wysiłek intelektualny tak wykładowców, jak i studentów z tego okresu mogą zilustrować liczby. W latach 2002–2008 doktoryzowało się 309 osób, a egzaminy magisterskie złożyło 1941 studentów.

 

Po ks. Pałuckim na czele Wydziału stanął ks. Mirosław Kalinowski (1962-). Nawiązana już w 2008 r. współpraca z diecezją kielecką zaowocowała utworzeniem Zamiejscowego Ośrodka Dydaktycznego, po-siadającego w ofercie dwa kierunki kształcenia: teologie i muzykologię. Podjęto i przeprowadzono reorganizację instytutów (z Instytutu Teologii Pastoralnej wyodrębniono Instytut Teologii Pastoralnej i Katechetyki oraz Instytut Liturgiki i Homiletyki) oraz katedr (minimum 3 pracowników). W tym czasie ukształtowała się aktualna struktura Wydziału, na który składają się instytuty: Nauk Biblijnych, Historii Kościoła i Patrologii, Teologii Fundamentalnej, Teologii Dogmatycznej, Teologii Moralnej, Teologii Duchowości, Liturgiki i Homiletyki, Teologii Pastoralnej i Katechetyki, Ekumeniczny, Muzykologii, Nauk o Rodzinie i Pracy Socjalnej, a także ośrodki: Archiwów, Bibliotek i Muzeów Kościelnych oraz Badań Wschodnioeuropejskich – Centrum UCRAINICUM. Modyfikacjom uległy dotychczasowe programy studiów. Wysiłek intelektualny nauczycieli akademickich i studentów skierowany został na badania przyczyniające się do pogłębienia i upowszechnienia wiedzy teologicznej. W prowadzonych zajęciach uczestniczą alumni zarówno z seminariów diecezjalnych i zakonnych z całej Polski, jak i z zagranicy. Obok kształcenia intelektualnego, niezwykle ważna była i jest formacja duchowa przyszłych kapłanów, osób konsekrowanych i katolików świeckich, jak również przygotowanie kadr przyszłych wykładowców wyższych uczelni i seminariów duchownych tak rodzimych, jak i zagranicznych.

 

Od 2016 r. dziekanem Wydziału jest ks. Sławomir Nowosad (1960-). Wśród wielu zadań oraz inicjatyw, które miały miejsce w roku poprzedzającym 100-lecie Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, należy zwrócić uwagę na te, zmierzające do dostosowania studiów doktoranckich do wymagań Ministerstwa Nauki i Szkolnictwa Wyższego oraz uregulowań wewnątrzuczelnianych.

 

W działalność naukową Wydziału wpisują się konferencje i sympozja przygotowywane przez poszczególne instytuty i ośrodki. Ogólnopolskie uznanie zdobyły sobie Duszpasterskie Wykłady Akademickie, Tygodnie Eklezjologiczne oraz Tygodnie Duchowości.

 

W ramach Wydziału co roku publikuje się ponad 300 pozycji wydawniczych. Oprócz książek możliwość ogłaszania wyników badań stwarzają redagowane w ramach Wydziału czasopisma, cieszące się w wielu wypadkach wieloletnią metryką. Należą do nich: „Roczniki Teologiczne”, podzielone na 12 zeszytów, „Additamenta Musicologica Lublinensia”, „Annales Lublinenses pro Musica Sacra”, „Archiwa Biblioteki i Muzea Kościelne”, „The Biblical Annals”, „Biuletyn Edukacji Medialnej”, „Kościół w Polsce”. Dzieje i kultura, „Verbum Vitae”, „Vox Patrum”, „Teologia w Polsce”. W wersji elektronicznej ukazują się „Teologia – Kultura – Społeczeństwo” i „Forum Młodych Pastoralistów”.

 

Wydział współpracuje z wieloma zagranicznymi ośrodkami naukowo-badawczymi, m.in. z: Libera Università Maria Ss. Assunta, Institut für Alttestamentliche Bibelwissenschaft w Salzburgu, Studium Theologicum Jerosolymitanum, Instytutem Ekumenicznym Akademii Teologii w Salamance, Centrum Ekumenicznym „Nova Nadeje” w Brnie, Konfessionskundliches Institut des Evangelisches Bundes w Bensheim, Instytutem Badań w Aarhus (Dania), Pontificia Universitas Gregoriana, Università Pontificia Salesiana w Rzymie, Università di Urbino i Pontificio Ateneo Sant’Anselmo w Rzymie, Seton Hall University w New Jersey, Brigham Young University w Provo, Felician University w Lodi, Polskim Instytutem Historycznym w Rzymie, European Science Foundation, Pontificio Comitato di Scienze Storiche oraz uniwersytetami w Leuven, Salonikach, Eichstätt, Essen, Trewirze, Wiedniu, Buffalo, Würzburgu, Monachium, Passau, Mainz, Koblenz, Toronto, London (Kanada), Strasburgu, Fryburgu, Ružomberku, Trnavie i Ukraińskim Katolickim Uniwersytetem we Lwowie.

 

Szczególną formą wyrażenia uznania dla osób zasłużonych dla Wydziału jest nadanie im doktoratu honoris causa. Wśród wyróżnionych znajdują się: papież Benedykt XVI kard. Joseph Ratzinger (1988), kard. Jan Willebrands (1985), metropolita Stylianos Harkianakis (1985), kard. Józef Glemp (1985), abp Liudvikas Povilonis (1987), kard. Gerhard Ludwig Müller (2004), bp Bruno Forte (2004), ks. Jean Galot SJ (2004), Henryk Mikołaj Górecki (2004), kard. Paul Poupard (2007), o. Daniel Ange (2009), kard. Gianfranco Ravasi (2012), Kiko Argüello (2013). Szczególną forma uhonorowania jest także Złoty Dyplom Wydziału Teologii KUL, który dotychczas otrzymali m.in. Nerses Bedros XIX (2013), kard. Kurt Koch (2014), José H. Prado Flores (2014), abp Mieczysław Mokrzycki (2012), ks. Henryk Zimoń SVD (2016).


Źródło: Tomasz Moskal, Z dziejów Wydziału Teologii 1918-2018,
w: 100 lat teologii na KUL, red. ks. Sławomir Nowosad, ks. Jacenty Mastej, Lublin 2018

 

Autor: Liliana Kycia
Ostatnia aktualizacja: 10.06.2020, godz. 12:54 - Ewa Zięba