Eutrapelia, kabaret filozoficzny organizowany od 1952 r. przez studentów Wydziału Filozofii.

Pierwotną formą Eutrapelii był przygotowany przez studen­tów filozofii i pedagogiki w listopadzie 1951 r. wieczór satyryczno-rozrywkowy. Rok później z inicjatywy A.B. Stępnia zorganizowano pierwszy wieczór kabaretowy pod nazwą „Eutrapelia" (gr. xxx). Nazwa została zaproponowana przez o. F.W. Bednarskiego i odnosiła się do opisanej przez Arystotelesa cnoty dobrej zabawy, definiowanej jako umiejętność bawienia znajomych i doznawania radości z dowcipu. Eutrapelia w ujęciu Arystotelesa stanowiła złoty środek mię­dzy błazeństwem (xxx) i nieokrzesaniem (ay ponda).

Tradycyjnie Eutrapelia na KUL rozpoczynała się od hymnu autorstwa Stępnia: „Rozpoczynamy wieczór humoru / Eutra­pelia gwoździem wieczoru / Chociaż nauka poważna spra­wa/ Dzisiaj się liczy tylko zabawa / Istnienia jeden dziś widzę cel ja: / Eutrapelia, Eutrapelia!". Twórcami i wykonawcami Eutrapelii (eutrapelikami) byli m.in.: Stępień, W. Marciszewski, ks. M. Heller, bp B. Bejze, Irena Stopieżyńska, Maryla Szafar- kiewicz, Barbara Sadowska, J. Gałkowski, M. Gogacz, H. Bortnowska, K. Wójcik, J. Czerkawski, H. Kiereś, ks. A. Szostek, ks. A. Bronk.

Najczęstszymi formami prezentowanymi podczas Eurapelii były skecze, piosenki, wiersze oraz w początkowych latach inscenizacje dialogów Platona. Od 2004 r. do tradycji Eutrape­lii zaczęły wchodzić etiudy filmowe - Sein und Zeit, czyli roz­mowa Mistrza Heideggera ze śmiercią (2004) oraz Lingua Latina, czyli ekranizacja podręcznika wszech czasów (2007). Wieczory hu­moru często posiadały tematy przewodnie, przewijające się w skeczach, piosenkach lub konferansjerce, m.in.: Ku czci To­sia, Eutrapelia „Weteranów" (1961), Dbajmy o czystość doktryny (1962), Stawiamy pasjansa (1967), Cyrk analogii, Eutrapelia Marsjańska, Omnia appetunt suam perfectionem (2004), Meta-Eutrapelia (2005).

Tematykę skeczy można podzielić na 2 gł. kategorie - do­tyczące filozofii oraz życia uniwersyteckiego. W 1. grupie znajdowały się m.in.: bajki filozoficzne (np. Czerwony kapturek i filozof analityczny), inscenizacje ilustrujące słynne ekspery­menty myślowe, zderzenie słynnych tez, pojęć i metod filozo­fii z sytuacjami dnia codziennego, alegoryczne przedstawienie sporów filozoficznych w formie zaskakujących sposobów walk przedstawicieli różnych stanowisk filozoficznych, paro­die słynnych filozofów, twórcza eksploracja wątków filozoficz­nych w literaturze i filmie. W tej 2. kategorii gł. i stałą formą występów były parodie wykładowców, m.in.: ks. Stanisława Kamińskiego ("Pradziekana"), ks. M. Kurdziałka, o. A.M. Krąpca. Obok parodii przedstawiano w krzywym zwierciadle prob­lemy administracyjne na Uniwersytecie oraz typowe zdarzenia z życia studenta (wykłady, ćwiczenia, egzaminy, konsultacje).