"Miłość, wiara, świętość, przerażenie, poczucie skończoności, śmierć - oto co zaludnia przestrzeń tych spektakli" - napisał Mądzik, gdy został zmuszony do "autorskiej" wypowiedzi na temat swej twórczości. Lubelski artysta w swym "kosmicznym" teatrze ożywia i rehabilituje zagrzebane w pamięci archetypy, przywracając widzom możliwość przedracjonalnego oglądu świata.
Ulotne, kruche uniwersum jego widowisk kreują cienie i ruchy wysmakowanych form plastycznych poddanych rytmowi wyznaczonemu przez muzykę. Widz pozostaje na swym miejscu "samotny w tłumie", jest bowiem oddzielony mrokiem od innych widzów i od sceny. Swą wyobraźnią przedziera się przez inne wymiary rzeczywistości opanowane przez dobre i złe moce, dążąc do porozumienia się ze światem - tym na scenie i tym poza nim.
Encyklopedia Teatru Polskiego
Wydawnictwo Naukowe PWN
Warszawa 2003
Teatr bezsłownej prawdy, „Scena Plastyczna'' Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, red. W. Chudy, Lublin 1990
Leszek Mądzik - ur. 1945 w Bartoszowinach w Górach Świętokrzyskich. Studiował na KUL, tytuł magistra sztuki otrzymał w Akademii Teatralnej im. Zelwerowicza w Białymstoku. Scenę Plastyczną KUL założył w 1969 r., od tego czasu zrealizował kilkanaście premier, m.in. Ecce homo 1970, Wieczerza 1972, Ikar 1974, Zielnik 1978, Brzeg 1983, Wrota 1989, Tchnienie 1992, Szczelina 1994, Kir 1997, Odchodzi 2003, Bruzda 2005. Jego teatr brał udział w ponad pięćdziesięciu międzynarodowych festiwalach przywożąc z nich nagrody i wyróżnienia (np. nagroda krytyków za Wilgoć na festiwalu w Kairze; nagroda za reżyserię, scenografię i technikę teatralną za Zielnik na festiwalu w Japonii; nagroda specjalna na Festiwalu Teatralnym w USA; wyróżnienie na Światowej Wystawie Scenografii Praskie Quadriennale w Pradze). Autor wielu scenografii w teatrach polskich, portugalskich, francuskich i niemieckich. Prowadził zajęcia ze studentami na zaproszenie uniwersytetów i szkół artystycznych m.in. w Helsinkach, Berlinie, Amsterdamie, Waszyngtonie, San Francisco, Bonn, Hamburgu, Lyonie, Pradze, Buffalo, Rennes, Dublinie, Rydze, Poznaniu. W 1997 r. dla Teatru Telewizji wyreżyserował własną sztukę Pętanie. Jest członkiem Związku Polskich Artystów Fotografików. Swoje prace prezentował m.in. w Galerii Krytyków „Pokaz" w Warszawie, w Galerii Instytutu Polskiego w Wiedniu, w Centrum UNESCO w Bejrucie, w Galerii Opery w Kairze, w Centrum Sztuki i Technik Japońskich Maanga w Krakowie, w Muzeum Lubelskim, w Galerii Sztuki Katolickiego Uniwersytetu w Santiago de Chile, w Theater-Cai w Tokio, w Muzeum Narodowym we Wrocławiu, w The Saddlery Gallery w Edmonton w Kanadzie, w Muzeum Teatralnym w Warszawie. W 1986 r. założył Galerię Sztuki Sceny Plastycznej KUL, w której zrealizowano wiele wystaw wybitnych twórców kultury polskiej (por. tekst L. Lameńskiego w tym numerze „Akcentu"). Projektodawca Muzeum Współczesnej Sztuki Sakralnej w Kielcach; autor licznych plakatów i grafiki książkowej. Laureat wielu nagród i odznaczeń (m.in. Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, Złoty Krzyż Zasługi, Srebrny Medal „Gloria Artis", wyróżnienie specjalne Totus).
Leszek Mądzik - the founder of the Scena Plastyczna KUL, the creator of its eighteen performances, author of numerous stage designs in theatres of Poland, Portugal, France and Germany, fine arts schools lecturer, participant of dozens of festivals on five continents, the laureate of many of them, opted for a theatre devoid of words a long time ago. According to him, the reason for silence in his performances is a deep conviction that there exist spheres of human reality which do not succumb to the spoken word. In talking about them, we constantly mutilate and distort them. Their real depth and truth, however, can be rendered when the suitable means of artistic expression are applied. Mądzik tries to articulate this unpronounceable human reality by means of light, rhythm and mood. For what is most painstakingly hidden deepest with us - the ultimate passions and existential states - never fully reach the consciousness and can never be rationally comprehended. “Love, faith, sacredness, terror, the feeling of finites, death - that is what populates the space of these performances” - wrote Mądzik when he was forced to write an “authors” account of his own creativity. In his “cosmic” theatre, the Lublin artist enlivens and rehabilitates archetypes buried in olivine, he gives spectators a renewed opportunity for a pre-rational perception of the world. The eerie, fragile universe of his performances is created by shadows and movements of elaborate artistic form subdued to the rhythm marked by music. The spectator remains “alone in the crowd”, since darkness separates him from the other spectators as well as from the stage. With his imagination he wades through other dimensions of reality seized by the power of good and evil. He strives to communicate with the world - the one on the stage as well as the one apart of it.