Składam kondolencje Rodzinie i najbliższym Profesora Piotra Francuza. Z wielkim smutkiem przyjęłam wiadomość o Jego śmierci. Pozostaję wdzięczna za możliwość współpracy z Piotrem i z dobrymi wspomnieniami.

Piotr był zawsze pełen energii, potrafił przekonywać do swoich racji, będąc otwartym na argumenty. Spieraliśmy się w różnych sprawach, istniała jednak między nami mocna nić porozumienia, która pozwalała jednym spojrzeniem uzgodnić stanowiska w sprawach dyskutowanych na różnych spotkaniach. Nieczęsto zdarza się takie porozumienie w sprawach zasadniczych dla nauki i nie tylko.
Ostatnim publicznym wystąpieniem Piotra, wyrażonym już w czasie, gdy dopadła Go choroba, było nasze wspólne stanowisko w kwestii ochrony życia. Przygotowaliśmy zdanie odrębne wobec stanowiska Komitetu Psychologii Polskiej Akademii Nauk, w którym znalazły się zdania:
„Prawo do życia jest prawem przyrodzonym każdego człowieka, niezależnie od ‘jakości życia’, której doświadcza. Przepis zezwalający na dopuszczalność aborcji w przypadku prawdopodobieństwa upośledzenia dziecka prowadzi często do śmierci dzieci np. z zespołem Downa. Jako psychologowie uważamy, że należy przeciwdziałać dyskryminacji osób z jakimkolwiek upośledzeniem czy dysfunkcją na każdym etapie ich rozwoju.”
Te ostatnie publicznie wyrażone słowa są przesłaniem Piotra, testamentem dotyczącym sprawy, która była dla Niego bardzo ważna. Jego odejście uczyniło tak bardzo realnymi kwestie życia i śmierci…

Zapamiętam Piotra tak, jak Go widzę na zdjęciu dołączonym do Księgi - uśmiechniętego, ciepłego Kolegę. Uczyłem się od Niego spokoju, wyważonych reakcji, szacunku dla innych. Straciliśmy nie tylko znakomitego naukowca, ale przede wszystkim dobrego Człowieka. Łączę się w bólu z Rodziną Piotra i Jego najbliższymi Przyjaciółmi.

Pamiętam Pana jako młodego i pełnego energii doktora z czasów moich studiów. Zawsze blisko nas studentów. Dziękuję i będę pamiętać.

Profesorze, Piotrze,
Odszedłeś tak nieoczekiwanie, że nie zdążyłam Ci powiedzieć za co Cię podziwiałam…

Imponowałeś mi swoim błyskotliwym umysłem i pasją…, nie dającym się ugasić pragnieniem stawania się ciągle lepszym…, swoim nienasyconym apetytem na życie…, swoją odwagą by podejmować wciąż nowe wyzwania…, umiejętnością mówienia o sprawach trudnych w prosty sposób…, swoją prostotą wiary, która kontrastowała z wyrafinowanym umysłem…, swoją prostolinijnością w kontaktach, która może nie zawsze przysparza przyjaciół, ale w Twoim przypadku była wyrazem wierności samemu sobie.

Dziękuję Opatrzności, że mogłam Cię poznać.

Twoje odejście to nieodżałowana strata dla mnie, dla naszego Instytutu Psychologii, dla naszego Uniwersytetu, dla psychologii polskiej…

Czuwaj nad nami, którzy cierpimy z powodu Twojego odejścia.