Franciszek Sawicki urodził się 13 lipca 1877 r. w Godziszewie k. Tczewa. Pochodził z rodziny polsko – niemieckiej. Kształcił się w Seminarium Duchownym w Pelplinie, gdzie 1 kwietnia 1900 r. przyjął święcenia kapłańskie. Następnie krótko pracował jako wikariusz przy gdańskim kościele św. Brygidy, a także jako kapelan w Szpitalu Mariackim. Naukę kontynuował we Fryburgu, gdzie latem 1902 r. uzyskał doktorat z teologii. Niespełna rok później otrzymał stanowisko profesora w Seminarium Duchownym w Pelplinie. Przez blisko pięćdziesiąt lat wykładał historię filozofii, teologię dogmatyczną oraz fundamentalną. Poza tym był autorem ponad 20 książek i kilkuset rozpraw publikowanych zarówno po polsku, jak po niemiecku. Jeszcze przed wybuchem II wojny światowej wszedł w skład Kapituły Katedralnej Chełmińskiej (1920 r., w 1948 r. został jej prepozytem), a także otrzymał godność prałata domowego Jego Świątobliwości (1927 r.). Przez dziesięć lat (1927 – 1937) pełnił funkcję prezesa Wydziału Teologicznego Towarzystwa Naukowefo w Toruniu. W 1938 r. został wyznaczony na biskupa gdańskiego, ale wskutek sprzeciwu Senatu Wolnego Miasta i ataków hitlerowskiej prasy (ks. prof. Sawicki był zdecydowanym przeciwnikiem narodowego socjalizmu, czemu dawał wyraz podczas wystąpień publicznych) nominację wycofano. 2 października 1939 r. został aresztowany przez Niemców. Uniknął rozstrzelania i do końca okupacji pracował jako duszpasterz w Pelplinie. Po wojnie przez wiele lat sprawował funkcję sędziego synodalnego i oficjała Biskupiego Sądu Domowego.
    Ks. inf. dr Franciszek Sawicki zmarł 7 października 1952 r. w Pelplinie. W roku 2004 Kleryckie Koło Filozoficzne seminarium, w którym wykładał wybrało go na swojego patrona.