Tymczasowy Komitet Założycielski Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego w Katolickim Uniwersytecie Lubelskim został powołany 18 września 1980 r. Pracownicy deklarujący swój udział w NSZZ "Solidarność" Pracowników KUL decyzję o założeniu rzeczonego Związku oparli na fundamencie katolickiej nauki społecznej, w tym zwłaszcza na nauczaniu społecznym papieża Jana Pawła II.

Do dziś sygnatariusze deklaracji przynależności związkowej nawiązują do idei i działalności związku zawodowego "Solidarność", będącego owocem Sierpnia, a także do wskazań społecznych Kościoła katolickiego.

Zgodnie z zasadami katolickiej nauki społecznej podstawową wartością w horyzoncie pracy jest osoba ludzka stworzona przez Boga i na Jego podobieństwo. Człowiek, jako osoba obdarzona cechą godności nie może być środkiem działania, zawsze zaś winien być celem wszelkiej indywidualnej i społecznej aktywności ludzkiej. Stąd zasada wolności i prawidłowego rozwoju jednostki ludzkiej stanowi najogólniejszą regułę nauki nauki społecznej Kościoła. Od strony wymiaru wspólnotowego dopełnia ją zasada pomocni oraz solidarności. Pomocniczość wyraża wartość wspomagania wysiłków jednostki przez działania wspólne oraz współodpowiedzialność osób – stanowiących razem podmiot społeczny (związek zawodowy lub samorząd) – za dobro wspólne. Solidarność zaś, słowami encykliki "Sollicitudo rei socialis" św. Jana Pawła II wyraża "mocną i trwałą wolę angażowania się na rzecz dobra wspólnego czyli dobra wszystkich i każdego" (nr 38), i tak pojęta należy do cnót chrześcijańskich.

Praca jest środkiem działania człowieka, mającym umożliwiać i urzeczywistniać osobowy charakter zarówno samej jednostki ludzkiej jak i wspólnoty, jak uczy św. Jan Paweł II w encyklice „Laborem exercens” poświęconej pracy, istnieje ”moralna powinność łączenia pracowitości jako cnoty ze społecznym ładem pracy, który pozwoli człowiekowi w pracy bardziej »stawać się człowiekiem«, a nie degradować się przez pracę” (nr 9).

Związek zawodowy noszący nazwę "Solidarność" i zrzeszający pracowników Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego jako pierwszorzędne swe zadanie przyjął ową ideę "stawania się bardziej człowiekiem" przez ludzi na gruncie wspólnoty osób tworzonej w głównej mierze przez społeczny ład pracy. Wynika stąd również potrzeba obrony "godności ludzkiej pracy", niebędąca niczym innym jak obroną godności człowieka (Laborem exercens nr 9).

Przez szereg lat w naszej Ojczyźnie ten społeczny ład pracy był dezorganizowany za sprawą totalitarno-marksistowskiej polityki nie-ładu. Obecnie nie może odzyskać równowagi z powodu zagrożeń jakie niesie ze sobą polityka neoliberalna, owocująca tak często "spieniężeniem" ludzkiej świadomości. Cel zatem pozostaje od lat niezmienny – związki zawodowe ze swej społecznej istoty są ukierunkowane na obronę godności człowieka i jego pracy. Związek Zawodowy "Solidarność" powstał w jego wyniku, był wyrazem powszechnej woli Polaków połączonych dążeniem do swoistej „rewindykacji godności pracy”.

Obecnie stoją przed nami podobne cele i zadania, a na plan pierwszy wysuwa się obrona godności nie tylko pracy, lecz bardziej jeszcze całego człowieka. Nadal mamy na celu obronę jego podmiotowości, wyjątkowości i niepowtarzalności oraz prawa do samostanowienia i integralnego rozwoju w pracy i poprzez pracę. Społeczny charakter ludzkiej istoty i wspólnotowy wymiar moralności człowieka wskazują na niezbywalne prawo do uczestniczenia w życiu społecznym – w każdej jego formie i płaszczyźnie, zarówno w postaci pozytywnego zaangażowania, jak i społecznie okazywanego sprzeciwu. Prawo to jest jednocześnie źródłem odpowiedzialności za życie społeczne i publiczne.