W artykule dokonano analizy teologii obecnej w kilkudziesięciu modlitwach maryjnych, które Jan Paweł II odmówił w Rzymie, we Włoszech i w różnych sanktuariach maryjnych na świecie w czasie swych pielgrzymek. Autor wskazuje, że zachowała się w nich specyficzna mariologia – z jednej strony bardzo rygorystyczna teologicznie, oparta na podstawach biblijnych i teologicznych, a z drugiej strony zabarwiona miłością, pobożnością, synowskim oddaniem. Przywołane są wszystkie dogmaty mariologiczne, choć najczęściej Boże macierzyństwo oraz macierzyństwo wobec Kościoła. Jest to zatem mariologia dobrze uzasadniona, choć nie abstrakcyjna, odległa od człowieka, lecz taka, która pobudza do działania, do modlitwy, do kontemplacji, do wysiłku moralnego, duszpasterskiego, do miłości synowskiej wobec Matki niebieskiej. Jest to też mariologia niejako uprawiana w kontekście przeżywanych spraw i problemów, a więc niezwykle egzystencjalna, o czym świadczą kierowane do „naszej Matki” prośby o wsparcie w trudnościach życiowych. Zawierzenia, jakich papież dokonywał w poszczególnych sanktuariach czy przed ikonami lub statuami Najświętszej Maryi Panny, miały zapewne na celu także pozostawienie miejscowego ludu pod Jej opieką. Miały też znaczenie wychowawcze, apostolskie: uczyły modlić się do Matki Bożej, wzywać Jej pomocy, zapalać miłość do Niej wśród ludu. Nie potrzeba wykazywać, jaki ta jego postawa miała ogromny wpływ na pobożność maryjną w Kościele powszechnym i w każdym lokalnym, który odwiedzał.

SUMMARY

The author of this article analyzes the theology present in several dozen Marian prayers that John Paul II prayed in Rome, Italy and in various Marian shrines around the  world. The author points out that a specific Mariology has been preserved in them; on one hand, very theologically rigorous, based on biblical and theological foundations, and on the other hand, tinged with love, piety and childlike devotion. All Mariological dogmas are recalled, although God’s motherhood and motherhood towards the Church are most frequently invoked. It is therefore a well-founded Mariology, though not abstract, distant from human being, but one that motivates action, prayer, contemplation, moral and pastoral effort, and filial love for the heavenly Mother. It is also Mariology practiced in a way in the context of experienced matters and problems, and therefore extremely existential, as evidenced by the requests addressed to “our Mother” for support in life’s difficulties. The entrustments made by the pope in various shrines or in front of the icons or statues of the Mother of God were undoubtedly intended to leave the local people under the protection of the Mother of God. They also had educational significance: they taught to pray to OurLady, to call upon Her help, to ignite among the people love for Her. It is not necessary to show how his Marian attitude had a profound effect on Marian devotion in the universal Church and in every local Church he visited.