WOBEC NADZIEI.
PROBLEMY AKSJOLOGICZNE DRAMATU I TEATRU XX WIEKU

KUL 30 V 2016

Teatr od swojego początku był miejscem spotkania osób, które chciały odczytać sens dziejów, cel jednostkowego i zbiorowego życia, zrozumieć otaczający je świat widząc w mikrokosmosie sceny zapis tego, co może być zrozumiałe w makrokosmosie świata. Wydaje się, że w najnowszych badaniach teatrologicznych ten sposób widzenia istoty teatru jakby się zagubił.  W nie ma mowy o wyłaniającej się ze sceny koncepcji ludzkiego losu, o tragedii egzystencjalnej człowieka przeżywającego swoją samotność i pustkę wewnętrzną. Świat bez odniesienia do transcendencji „zabija” istotę teatru, powoduje jego wewnętrzną erozję i redukuje go do poziomu performansu.

Chcemy zaproponować refleksję nad stanem dramatu i teatru XX i XXI wieku, która uwzględnia rozumienie teatru jako sztuki interpretującej rzeczywistość ludzką, tę na scenie (teatralną) i tę na widowni (realną). W perspektywie filozoficznej, jak dowodził M. A. Krąpiec teatr jest „ilustracją ludzkiego sposobu życia”, które nabiera sensu tylko w perspektywie nadziei gwarantującej jego pełnię.

Dlatego zapraszamy do spojrzenia na dramaturgię i teatr minionego wieku oraz na dokonania najnowsze w aspekcie aksjologicznym: jakie wartości proponowane są przez współczesnych twórców, jakie perspektywy nadziei odsłaniają się w dramatach i na scenie, ale także trzeba odpowiedzieć na pytania o przyczyny braku nadziei i źródła redukcji człowieka pojawiającego się w dramatach współczesnych i w sztukach teatralnych.