Tylko we współdziałaniu z eklezjalną hierarchią i Magisterium Kościoła teologia
może stać się w pełni theologia benedicta dla ponowożytnej
współczesności1, zauroczonej pooświeceniowymi ideami przebudowy
społeczeństw, i zastąpić „nienaukową” wiarę nauką przeniesioną w praxis.
O ile w odnowie teologicznej, skutkującej odnową soborową Vaticanum
II, konieczne było przezwyciężenie neoscholastycznej koncepcji kształtowania
myśli teologicznej i uprawiania teologii jako sacra metaphysica niezdolnej do
rozpoznania w swej refleksji misterium wcielenia Słowa, o tyle współcześnie
przychodzi teologii przezwyciężać klimat duchowy ponowoczesności, naznaczony
paradygmatem neopozytywizmu bądź neokantyzmu, nie wychwytującym
nadprzyrodzoności jako rzeczywistości transcendującej fizykalność doczesności.
Okazuje się zatem konieczne, aby hierarchiczny Kościół mógł moralnie wzbogacać
sferę publiczną i polityczną postawami wiary wraz z rozpoznawaniem wspólnego
dobra i sensu zdarzeń współczesności, tak aby teologia jako wiara in statu scientiae była w stanie czynić refleksję w kontekście Kościoła,
a jednocześnie pozostawać inspiracją dla innych dyscyplin nauki w swym
potencjale pozanaukowym i dopełnieniem ich wyników badań.
IN THE MATTER OF POLISH THEOLOGY REMAINING BENEDICTA
FOR THE NATION AND WESTERN SOCIETIES
IMPERATIVE OF OVERCOMING THE EXCLUSIVITY OF THE NEO-POSITIVIST AND NEO-KANTIST PARADIGM
Summary
The author stresses that only in cooperation with the Church hierarchy can theology fully become benedicta for the postmodern present, overcoming the spiritual atmosphere of postmodernism marked by neo-positivism and neo-kantism.
Ostatnia aktualizacja: 12.07.2012, godz. 12:16 - Natalia Haniewska