KUL upamiętnił ks. prof. Tadeusza Stycznia, przyjaciela Jana Pawła II

- „To ważna dla nas postać i jest to też znak dla całego środowiska, że chcielibyśmy upamiętniać wielkie postacie naszej uczelni” - powiedział rektor KUL ks. prof. Mirosław Kalinowski podczas uroczystości nadania imienia jednej z sal uniwersyteckich KUL imienia ks. prof. Tadeusza Stycznia. Pamiątkowa tablica przy sali 220 Kolegium Jana Pawła II została odsłonięta 10 grudnia 2021 roku.

Rektor KUL, dziękując za inicjatywę upamiętnienia księdza profesora Instytutowi Jana Pawła II, podkreślił, że ks. prof. Tadeusz Styczeń niewątpliwie wpisuje się w katalog wielkich mistrzów. Był nauczycielem i wychowawcą młodzieży, ale służył także radą władzom uniwersytetu i wpływał na pozycję KUL nie tylko w Polsce, ale również za granicą. Przypomniał również spotkania na uniwersyteckiej auli, podczas których ks. prof. Styczeń dzielił się refleksami z licznych spotkań z papieżem Janem Pawłem II.

Postać ks. Stycznia przybliżył, podczas Mszy św. w Kościele Akademickim KUL, o. prof. Andrzej Derdziuk. Podkreślił cechy osobiste księdza profesora: skromność, otwartość dziecka, prostotę, mądrość i odwagę. – „Jako wierny przyjaciel, uczeń i współpracownik Karola Wojtyły, nawet kiedy był już profesorem zawsze chciał się czuć uczniem, potrafił być w cieniu, chociaż sam miał ogromny dorobek i wspaniały autorytet” – zaznaczył. Taka postawa może być wzorem dla współczesnego pokolenia, które nie uznaje autorytetów, przekonane, że ograniczają one niezależność, wolność i kreatywność. – „Jego życie uczy nas jak być synem i obficie czerpać z dorobku naszych poprzedników, by samemu twórczo to rozwijać i przekazywać” – mówił. O. Derdziuk przypomniał również, że ks. prof. Styczeń był niezłomnym obrońcą życia i jego powiedzenie – nienarodzony miarą demokracji, ciągle zachowuje aktualność.

Prof. Tadeusz Styczeń SDS (1931-2010) był uczniem i następcą Karola Wojtyły na Katedrze Etyki KUL, założycielem Instytutu Jana Pawła II oraz twórcą kwartalnika „Ethos”.

Od 1963 r. był wykładowcą KUL, w latach 1978-2002 kierował Katedrą Etyki. Równocześnie przez kilka lat regularnie wykładał na Papieskim Uniwersytecie Laterańskim w Rzymie. Główne obszary jego badań obejmowały etykę, metaetykę, antropologię filozoficzną i teologiczną oraz myśl Jana Pawła II. Był także jednym z założycieli Międzynarodowej Akademii Filozoficznej, początkowo z siedzibą w Dallas, a później w Księstwie Lichtenstein. Był członkiem zwyczajnym Papieskiej Akademii Życia (w latach 1994-2004 wchodził w skład Rady Zarządzającej).

W okresie pontyfikatu Jana Pawła II nieformalnie pełnił rolę swoistego łącznika między papieżem i jego uniwersytetem, jako jeden z bliskich przyjaciół papieża był stałym gościem w Watykanie i Castel Gandolfo, był także świadkiem ostatnich chwil jego życia.