Wspaniały człowiek, naukowiec z ogromną pasją, wiedzą, racjonalnym podejściem, mądrością życiową. Wykłady z Profesorem Francuzem były niezwykle interesujące, pobudzające ciekawość i wyobraźnię. Przedstawiał liczne eksperymenty i badania naukowe dotyczące działania ludzkiego mózgu i zmysłów. Największą uwagę zwracamy na oczy, usta i napisy gdy widzimy reklamę (to między innymi zapamiętałam z wykładów z psychologii percepcji). Przy tym wszystkim Profesora cechował duży optymizm, poczucie humoru i życzliwość wobec studenta. Pan Profesor był także człowiekiem wiary, pamiętam Jego świadectwo wygłoszone w auli kard. Wyszyńskiego. I Jego słowa: "chociażbym chodził ciemną doliną, zła się nie ulęknę, bo Ty jesteś ze mną" (Ps 23,4). Ogromnie ciężko uwierzyć że odszedł taki wyjątkowy człowiek. Wierzę jednak i czuję, że jest w Królestwie Bożym!

Niezastąpiony mentor, charyzmatyczny przewodnik. Uczy patrzeć - dosłownie i metaforycznie - otwiera oczy... Zainspirował mnie i ta inspiracją zostanie ze mną już do końca. Takich ludzi jak Pan Profesor Francuz się nie zapomina.

Jestem zaszczycona faktem, że pod jego opieką mogłam bronić pracę magisterską.

Niech spoczywa w pokoju.

Drogi Piotrze dziękujemy Ci za wszystkie spotkania, podczas których doświadczaliśmy Twojej serdeczności, bezinteresowności i inspiracji do podejmowanych działań. Na zawsze pozostaniesz w naszej pamięci. Rodzinie składamy kondolencje i w duchu chrześcijańskiej nadziei zapewniamy o pamięci w modlitwie.

REQUIESCAT IN PACE

Posługując się medium, jakim są słowa, spróbuję namalować obraz tej wybitnej postaci, jaką miałam zaszczyt spotkać na swojej drodze życia.

Na pytanie kim był, odpowiedziałabym – prawdziwym artystą.

Z całą pewnością mogę się pokusić o stwierdzenie, że był jednocześnie malarzem, architektem, projektantem oraz rzemieślnikiem.

Malarz słowa – potrafił barwnie opowiadać o tym, co innym wydawało się monochromatyczne, bez wyrazu. Malował słowami najpiękniejsze obrazy – czasem takie, których ludzka percepcja nie była w stanie na pierwszy rzut oka objąć. Myślę, że nie rozumiał sztuki – on ją po prostu czuł.

Architekt umysłu i projektant myśli – zaprojektował sposób myślenia i odbierania rzeczywistości wielu ludzi. Zmieniał perspektywę i często rzucał światło na to, co pozostawało w cieniu. Podczas każdego wykładu prowadził operacje na otwartych mózgach studentów - otwierał umysły i udowadniał, że można myśleć w nieszablonowy sposób.

Rzemieślnik ludzkiego potencjału – był mistrzem w sztuce nazywanej szlifowaniem kamieni szlachetnych, a profesjonalnie zajmował się szlifowaniem diamentów. W ludziach widział znacznie więcej, niż tylko kawałek beznamiętnej bryły. Widział w nich głębię i starał się wydobyć z nich to, co było w nich najlepsze. Na jednym z ostatnich seminariów, jakie poprowadził, a w którym miałam możliwość uczestniczyć powiedział, że szlifuje diamenty, ale nie każdy diament chce poddać się obróbce i dać się oszlifować – mimo tego się nie poddawał. Wierzył do końca w ludzi – a teraz ja wierzę, że jest w lepszym miejscu i patrzy z góry na poczynania ludzi, którzy byli mu bliscy i ludzi, których zdążył poznać.

Myślę, że moja perspektywa to zaledwie mały wycinek. Każde wspomnienie stanowi właściwy dla danej osoby splot wydarzeń związany z osobą Pana Profesora – wspominając, z wycinków przeszłości tkamy wspólnie gobelin, przedstawiający osobę, jaką był Pan Profesor Piotr Francuz – najwyższej jakości arras.

Starałam się ująć w ramy człowieka, który niedawno poza tę ramę wyszedł, jednak ten obraz – obraz Pana Profesora – zapamiętam do końca życia. Dziękuję za pojawienie się na mojej drodze.

Piotrze, dziekuję Ci za 5 lat wspólnie spędzonych w ławkach studenckich... Osiągnąłes najwiecej z nas, cieszyliśmy się z Twoich sukcesów jak z sukcesów brata. Niech dobry Jezus weźmie Cię do swojej Katedry. Jaśniej nam dalej z Nieba i ciesz się Radością świętych Pańskich... Ala Moskwa z Reska

Kochani w smutku. Doznałem od Was wiele serdeczności, gdy pewnego razu Piotrze zaprosiłeś mnie do swego domu rodzinnego. Byłeś dumny ze swoich najbliższych i chciałeś mi Ich zaprezentować. Ten obraz ciepła rodzinnego pozostanie w mojej pamięci do końca moich dni, tym bardziej że był to z Twojej Piotrze strony akt wsparcia po śmierci mojej Żony. Tym gestem empatii udowodniłeś mi, że profesorem się bywa, zaś człowiekiem pozostaje się na zawsze. Dlatego chcę zapewnić, że sercem jestem z Twoją Piotrze Rodziną w tym smutnym czasie żałoby, zaś Twoja uśmiechnięta i pełna energii postać jako profesora i kolegi, z którym dzieliliśmy wspólne zainteresowania badawcze będzie w mojej pamięci zawsze żywa.
Spoczywaj Piotrze w pokoju Pana
Janek Terelak

"Życie zmienia się, ale się nie kończy..." Wspólnie rozpoczęta wędrówka trwać będzie, choć inaczej. Dziękuję za zwykłe ludzkie dobro i cierpliwość. Odpoczywaj w pokoju.