Ks. Marian Józef Rechowicz (1910-1983)

REKTOR (08.11.1956-11.06.1965)

aukulp006_400 Urodził się 4 września 1910 r. w Husiatynie (woj. tarnopolskie) w rodzinie inteligenckiej. Do gimnazjum uczęszczał najpierw w Trembowli, a potem we Lwowie, gdzie w 1928 r. uzyskał świadectwo dojrzałości. Po maturze wstąpił do Metropolitalnego Seminarium Duchownego i jednocześnie podjął studia filozoficzne i teologiczne w Uniwersytecie Jana Kazimierza. W czerwcu 1933 r. otrzymał święcenia kapłańskie i ukończył studia na Wydziale Teologicznym, uzyskując magisterium za pracę z zakresu historii Kościoła poświęconą reformie bazylianów w XVII wieku. Przez pierwsze trzy lata kapłaństwa pracował jako wikariusz i prefekt w szkołach średnich w Strusowie i Tarnopolu. Po przeniesieniu na wikariat do Lwowa w 1936 r. zaczął przygotowywać rozprawę doktorską. W związku z tym odbył podróż naukową do Rzymu i Paryża. Po powrocie w 1938 r. otrzymał nominację na prefekta studiów w Lwowskim Seminarium Duchownym oraz został powołany na stanowisko starszego asystenta w Katedrze Historii Kościoła na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Jana Kazimierza. W styczniu 1939 r. złożył na swoim wydziale rozprawę doktorską pt. Reformistyczna i misyjna działalność Welamina Rutskiego, a w marcu i na początku października złożył egzaminy doktorskie i obronił pracę, ale promocja doktorska mogła się odbyć na uniwersytecie tajnym dopiero w 1941 r.
W latach 1942-1944 organizował tajne nauczanie we Lwowie i sam również udzielał lekcji na kompletach. W 1945 r. został ewakuowany wraz z Seminarium Duchownym ze Lwowa do Kalwarii Zebrzydowskiej, gdzie do 1950 r. był przełożonym i wykładowcą. W 1947 r. habilitował się na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego na podstawie rozprawy Pojózefińskie Seminarium Generalne w dawnej Galicji (1790-1819).
Od września 1950 r. został zatrudniony na Wydziale Teologicznym KUL na stanowisku kierownika Katedry Historii Kościoła Starożytnego. Pełnił jednocześnie funkcję kuratora Katedry Historii Teologii i prowadził zajęcia na Wydziale Nauk Humanistycznych na Sekcji Historii. W latach 1952-1956 był prodziekanem Wydziału Teologicznego, a od października do listopada 1956 r. jego dziekanem. W listopadzie 1956 r. Senat Akademicki KUL powierzył mu stanowisko rektora. Funkcję tę pełnił przez trzy kadencje do 1965 r. Jednocześnie był prezesem Towarzystwa Naukowego KUL i Towarzystwa Przyjaciół KUL. W 1956 r. otrzymał nominację na profesora nadzwyczajnego, a profesorem zwyczajnym został w 1967 r.
Dzięki jego staraniom nastąpiła wyraźna rozbudowa struktury organizacyjnej i naukowej uczelni. Na Wydziale Teologii rozbudowano kurs teologii dla studentów świeckich. Ponadto wprowadzono specjalizacje w sześciu odrębnych sekcjach. Zwiększono przy tym liczbę katedr i zatrudniono nowych pracowników naukowych oraz znaczną liczbę asystentów na wszystkich wydziałach i sekcjach. Ks. rektor Rechowicz był nade wszystko twórcą i wieloletnim kierownikiem Instytutu Historii Kościoła. Rozbudował też Instytut Nauk Biblijnych, uzyskując dlań uprawnienia Jerozolimskiej Szkoły Biblijnej. Zainicjował i współorganizował Ośrodek Archiwów, Bibliotek i Muzeów Kościelnych oraz Międzywydziałowy Zakład Historii Kultury w Średniowieczu. Z jego inicjatywy w latach 1957/58 zreorganizowano Wydział Filozofii Chrześcijańskiej, dzieląc go na cztery sekcje: filozofii teoretycznej, filozofii praktycznej, psychologii i filozofii przyrody. Natomiast dla zróżnicowania systematycznie ograniczanej humanistyki powołano nowe zakłady międzywydziałowe i instytuty badawcze, takie jak: Instytut Geografii Historycznej Kościoła, Zakład Konserwacji Zabytków i Zakład Kultury Antycznej. Biblioteka Uniwersytecka została rozbudowana i znacznie rozszerzyła swoją działalność poprzez wymianę międzybiblioteczną w kraju i za granicą. Znacznie wzrosła wówczas popularność i ranga KUL-u w kraju i za granicą. Nawiązywano kontakty z katolickimi uniwersytetami w zachodniej Europie i Stanach Zjednoczonych, dzięki czemu KUL został wprowadzony w 1958 r. do Międzynarodowej Federacji Uniwersytetów Katolickich, a w 1960 r. do Association Internationale des Universités.
Obok wielkiego zaangażowania w administrowanie Uniwersytetem był niezwykle czynny naukowo jako organizator prac badawczych, autor i redaktor inicjatyw wydawniczych, takich jak Księga Tysiąclecia Katolicyzmu w Polsce i Dzieje Teologii Katolickiej w Polsce. Przyczynił się do powstania dwóch nowych czasopism – kwartalnika „Zeszyty Naukowe KUL” i półrocznika „Archiwa, Biblioteki i Muzea Kościelne”. Osobiście prowadził badania nad historią Kościoła unickiego i szkolnictwem teologicznym w Polsce. Był inicjatorem inwentaryzacji i badań nad najstarszymi zabytkami liturgicznymi w naszym kraju. Uprawiał naukę historyczną według opracowanej przez siebie metody badań interdyscyplinarnych, ze szczególnym uwzględnieniem dziejów myśli i filozoficznych uwarunkowań opisywanych wydarzeń.
Był członkiem czynnym wielu towarzystw naukowych w kraju i za granicą. W uznaniu zasług na polu naukowym jako wybitny historyk Kościoła został w 1958 r. wyróżniony tytułem doktora honoris causa Uniwersytetu Katolickiego w Lille.
W 1973 r. otrzymał sakrę biskupią i został administratorem apostolskim Lwowa w Lubaczowie. Zmarł 23 września 1983 r. w Lublinie.


WSPÓŁPRACA

ikona
ikona
ikona
ikona
ikona