Sługa Boży ks. Wincenty Granat (1900-1979)

REKTOR (15.08.1965-31.08.1970)

aukulp024_400 Urodził się 1 kwietnia 1900 r. w Ćmielowie k. Ostrowca Świętokrzyskiego. W latach 1914-1918 uczęszczał do Męskiej Szkoły Filologicznej w Sandomierzu, a następnie odbył studia filozoficzno-teologiczne w tamtejszym Wyższym Seminarium Duchownym (1918-1923). Jeszcze przed święceniami kapłańskimi, które otrzymał 24 sierpnia 1924 r. w katedrze sandomierskiej, rozpoczął w 1923 r. studia na Papieskim Uniwersytecie Gregorianum w Rzymie, gdzie w 1925 r. uzyskał stopień doktora filozofii, a w 1928 r. doktora teologii. Po powrocie do kraju był prefektem szkół powszechnych (1928-1929) i średnich (1930-1933) oraz prowadził szeroką działalność społeczną i charytatywną w Radomiu. W 1933 r. został profesorem Seminarium Duchownego w Sandomierzu, gdzie do 1958 r. wykładał logikę, teorię poznania, kosmologię, psychologię, ontologię, teodyceę, teologię dogmatyczną oraz okresowo teologię ascetyczną. W tym czasie pełnił nadto obowiązki egzaminatora prosynodalnego (1933-1964), cenzora książek i czasopism (1935-1979), kierownika duchownego Liceum Kurii Diecezjalnej w Sandomierzu (19351940), profesora Instytutu Wyższej Kultury Religijnej w Radomiu (1938/39), referenta do spraw trzeźwości w Sekretariacie Związku „Caritas” (1947-1950), sędziego prosynodalnego Sądu Biskupiego diecezji sandomierskiej (1951-1964). W okresie okupacji działał w tajnym nauczaniu. Dnia 18 kwietnia 1947 r. otrzymał godność kanonika honorowego, natomiast 7 grudnia 1948 r. kanonika gremialnego kapituły katedralnej sandomierskiej.
Pracę na KUL rozpoczął w 1952 r. najpierw na stanowisku zastępcy profesora (1952-1956) w Katedrze Dogmatyki Specjalnej, a następnie jako docent (1956-1960) i profesor nadzwyczajny (1961-1970) oraz kierownik II Katedry Teologii Dogmatycznej. Do 1958 r. wykładał również w Wyższym Seminarium Duchownym w Sandomierzu, a od 1958 r. oddał się wyłącznie już pracy w Uniwersytecie. W ramach działalności dydaktyczno-wychowawczej prowadził wykłady dla studentów teologii dogmatycznej (kurs specjalny) i wszystkich sekcji Wydziału Teologicznego (kurs ogólny). 11 czerwca 1965 r. na posiedzeniu Senatu Akademickiego KUL został wybrany na okres trzech lat rektorem Uczelni. Ponownie został wybrany rektorem 14 maja 1968 r. Po dwóch latach, 27 kwietnia 1970 r., na posiedzeniu Senatu Akademickiego KUL z powodu kłopotów zdrowotnych zrzekł się funkcji rektora KUL. Zrzeczenie to Senat przyjął 15 maja 1970 r.
Przez całe życie ks. Wincenty Granat prowadził intensywną pracę naukową, której owocem jest około 330 publikacji. Jest autorem szeregu prac o charakterze filozoficzno-teologicznym, w tym monumentalnej „Dogmatyki Katolickiej" (t. I-IX, Lublin 1959-1967), przepracowanej następnie w duchu II Soboru Watykańskiego i opublikowanej pod tytułem „Ku człowiekowi i Bogu w Chrystusie" (t. I-II, Lublin 1972-1974). Inne ważniejsze prace to: „Teodycea" (Lublin 1962), „Osoba ludzka. Próba definicji" (Sandomierz 1961), „U podstaw humanizmu chrześcijańskiego" (Poznań 1976). Pośmiertnie wydano „Wybór pism ks. Wincentego Granata" (Warszawa 1984), „Personalizm chrześcijański. Teologia osoby ludzkiej" (Poznań 1985). Pod jego redakcją ukazały się także prace zbiorowe m.in. „Jezus Chrystus. Historia i tajemnica" (Lublin 1988) oraz „Z zagadnień kultury chrześcijańskiej". Jest też autorem wielu haseł do „Encyklopedii Katolickiej". Na seminariach naukowych z teologii dogmatycznej prowadzonych przez ks. prof. W. Granata powstało 12 prac magisterskich na kursie zwyczajnym i 22 na kursie wyższym; napisano pod jego kierunkiem 64 rozprawy licencjackie (niektóre prace magisterskie były potraktowane także jako licencjackie) i 41 doktorskich. Wykształcił liczną grupę uczniów, którzy obecnie wykładają teologię dogmatyczną w KUL-u i w wyższych seminariach duchownych. 

Od 1954 r. był członkiem czynnym Towarzystwa Naukowego KUL, a w latach 1963-1970 pełnił funkcję jego prezesa. Był członkiem komitetu redakcyjnego „Encyklopedii Katolickiej" (t. I-III), „Roczników Teologiczno-Kanonicznych” oraz „Zeszytów Naukowych KUL”.
W 1970 r. opuścił Lublin i zamieszkał w Niezdowie w domu Sióstr Służek NMP Niepokalanej jako rezydent, poświęcając się pracy naukowej i duszpasterskiej. Tam też obchodził swój złoty jubileusz kapłański. W 1973 r. otrzymał nominację na prałata kustosza, następnie na scholastyka Kapituły Katedralnej Sandomierskiej. W sierpniu 1977 r. wrócił do swej diecezji, zamieszkał w Domu Kapitulnym w Sandomierzu. Pracował nad rozpoczętymi artykułami i książkami oraz pomagał w duszpasterstwie.
W 1977 r. Zarząd Towarzystwa Naukowego KUL przyznał mu Nagrodę im. ks. Idziego Radziszewskiego za całokształt działalności naukowej w duchu humanizmu chrześcijańskiego, a rok później otrzymał medal „Za Zasługi dla Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego”.
Zmarł 11 grudnia 1979 r. w Sandomierzu i pochowany został w grobowcu Kapituły Sandomierskiej na Cmentarzu Katedralnym. 12 czerwca 1995 r. rozpoczął się jego proces beatyfikacyjny.


WSPÓŁPRACA

ikona
ikona
ikona
ikona
ikona