Komunikacja jako doświadczenie człowieka

Komunikacja jest podstawowym doświadczeniem każdego człowieka, które kształtuje jego „ja” w relacji do drugiego „ja” i w relacji do świata. Dla wielu doświadczenie życia jest tożsame z doświadczeniem mass mediów[1]. A według Wojtyły doświadczenie człowieka, w szczególności czynu ludzkiego jest punktem wyjścia w analizie osobowej struktury samostanowienia. Jest to doświadczenie świata i zarazem siebie w nim – poprzez kontrast z nim. Istnieje świat, a człowiek istnieje w nim. To doświadczenie, nazywane przez Wojtyłę wglądem, jest wcześniejsze aniżeli pogląd na świat i na człowieka. Wgląd, który może być nazwany świadomością siebie, wyprzedza jakikolwiek światopogląd, teorię człowieka i świata. Obok więc świadomości siebie istnieje świadomość świata[2]. Wgląd jest swego rodzaju wewnętrzną komunikacją człowieka, komunikacją siebie samego. Ta komunikacja intrapersonalna pozwala człowiekowi zrozumieć, że jest kimś innym i odrębnym od świata rzeczy w bezpośrednim styku poznawczym z tymże światem. Pogląd zaś jest wynikiem komunikacji interpersonalnej, faktu, że człowiek komunikuje się z drugim człowiekiem i ze wspólnotą osób.

[1] Jan Paweł II, Orędzie na XXXIV Światowy Dzień Środków Społecznego Przekazu pt. „Głosić Chrystusa w środkach społecznego przekazu na progu nowego tysiąclecia”, Watykan 2000.

[2] T. Styczeń, Być sobą to przekraczać siebie, w: K. Wojtyła, Osoba i czyn, s. 496.