Wstęp

Życie to największa wartość człowieka. Człowiek to życie: zrodzony z życia do życia i powołany do pełni życia, która przekracza znacznie jego ziemskie bytowanie, ponieważ polega na uczestnictwie w życiu samego Stwórcy. Jan Paweł II rozwija tę myśl w encyklice Evangelium Vitae pisząc, iż „wzniosłość tego nadprzyrodzonego powołania ukazuje wielkość i ogromną wartość ludzkiego życia także w fazie doczesnej. Życie w czasie jest bowiem podstawowym warunkiem, początkowym etapem i integralną częścią całego i niepodzielnego procesu ludzkiej egzystencji”[1]. Jako rzeczywistość „przedostateczna” zostaje powierzona człowiekowi, by ten jej strzegł z poczuciem odpowiedzialności za siebie i innych i doskonalił przez miłość i dar z siebie ofiarowany Bogu i każdemu drugiemu człowiekowi. Tę prawdę o świętości życia jest w stanie odnaleźć w sobie każdy człowiek dobrej woli: zarówno wierzący, jak i niewierzący. Przekreślenie życia oznacza przekreślenie samego siebie. Życie to sens człowieka. Nawet jeśli ktoś zagubił ten sens, ma wątpliwości, to inni – kochający życie – winni ten sens mu przywrócić. Życie jest dobrem jednostki, ale także dobrem wspólnym; życie buduje relacje, buduje wspólnotę. Życie zatem, to nie tylko najwyższa wartość człowieka, ale także rodziny, lokalnych społeczeństw, narodów.

Niestety, życie to także wartość zagrożona. Biblijne zabójstwo Abla, który ginie z ręki swego brata Kaina, ma swoją kontynuację na przestrzeni dziejów człowieka, także dziś. Paradoksalnie, w obronie życia rodzą się różnorodne formy zamachu na godność istoty ludzkiej, a globalne oddziaływanie środków społecznego przekazu, czy ogólniej nowoczesnych technologii, kształtuje w świadomości zbiorowej nowe „rozumienie życia”, według którego zamachy na życie tracą stopniowo charakter „przestępstwa” i zyskują status „prawa”, do tego stopnia, iż żąda się uznania ich pełnej legalności[2]. Nie podważając pozytywnej roli, jaką odgrywają mass media w budowaniu współczesnej cywilizacji, w tym także w wielu przypadkach kultury życia, nie można przejść obojętnie obok niepokojących procesów wymierzonych przeciwko życiu, tak w skali mediów globalnych, jak i naszych – krajowych.

[1] Jan Paweł II, Encyklika Evangelium vitae o wartości i nienaruszalności życia ludzkiego, Rzym 1995, n. 2.

[2] Tamże, n. 11.