Urodził się 10 lipca 1888 r. w wiosce Bierzwienna Długa jako najstarsze z ośmiorga dzieci Andrzeja i Julii z d. Wapińskiej. Uczył się w szkole elementarnej w Kłodawie, a następnie w Noskowie i Męskim Gimnazjum Klasycznym w Kaliszu. Gimnazjum nie ukończył, gdyż z powodu strajku szkolnego w 1905 r. placówkę na rok zamknięto. Henryk pracował wówczas jako nauczyciel w prywatnych domach i szkole we w. Słodków, gdzie zorganizował biblioteczkę dla uczniów. We wrześniu 1908 r. wstąpił do Seminarium Duchownego we Włocławku, skąd zdolnego alumna skierowano w 1913 r. na dalsze studia do Akademii Duchownej w Petersburgu. Tu, 13 czerwca 1914 r. z rąk bpa Jana Cieplaka w prokatedrze pr. Wniebowzięcia NMP przyjął święcenia kapłańskie. Po wybuchu I wojny światowej pozostał na terenie rodzimej diecezji pełniąc powierzane funkcje duszpasterskie – posługę wśród chorych, zastępował proboszcza w Licheniu Starym, wikariusza w Sulmierzycach.

Po ukończeniu wojny kontynuował studia na Wydziale Teologicznym Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego. W trakcie studiów licencjackich uczęszczał na seminarium ks. prof. Piotra Kremera, a od 1920 r. pisał doktorat pod kierunkiem o. Jacka Woronieckiego OP. 20-21 marca 1922 r. obronił tezy i rozprawę doktorską pt. Rola uczuć w życiu moralnym według nauki św. Tomasza z Akwinu. Po zakończeniu studiów objął funkcję dyrektora liceum im. Piusa X we Włocławku, a w Seminarium Duchownym rozpoczął wykłady teologii moralnej. W latach 1925-1928 pełnił funkcję redaktora Ateneum Kapłańskiego. W 1928 został mianowany rektorem Seminarium Duchownego. W 1930 r. został wyniesiony do godności kanonika kapituły włocławskiej. Z powodu stanu zdrowia zrezygnował w 1939 r. z funkcji rektora. Uhonorowany został godnością prałata papieskiego.

W tym samym czasie publikował artykuły o tematyce teologiczno-moralnej, ascetycznej i społecznej. Wśród publikacji przeważają recenzje naukowe krajowych i zagranicznych książek. Brał udział w naukowych sympozjach międzynarodowych w Niemczech, Francji, Szwajcarii, Włoszech, Czechach.

Po wybuchu II wojny światowej pozostał wraz z innymi profesorami w seminarium. Razem z nimi został też aresztowany przez Gestapo 7 listopada. Więziony w Inowrocławiu, Lądzie, 3 kwietnia 1941 przewieziony do niemieckiego obozu koncentracyjnego Sachsenhausen, a stamtąd do Dachau. Zarejestrowany jako numer 24547 zachowywał się z godnością i spokojem, służył przykładem dla innych więźniów. Wycieńczony trafił do tzw. bloku inwalidów, skazanych na zagładę. W pełni świadomy swego losu powiedział do jednego z kleryków: „Przyjmujemy z rąk Bożych to, co nas czeka. Módlcie się za nas, abyśmy wytrwali, a my również będziemy modlić się za was – tam”, wskazując ręką na niebo. Wraz z grupą więźniów 6 maja 1942 r. został wywieziony i zagazowany w okolicach Linzu.

Beatyfikowany przez papieża św. Jana Pawła II w Warszawie 13 czerwca 1999 r. w gronie 108 polskich męczenników II wojny światowej.

Bibliografia: T. Kaczmarek, Błogosławiony ksiądz Henryk Kaczorowski, Włocławek 2001; tenże, Męczennicy za wiarę z Włocławskiego Seminarium: ks. H. Kaczorowski, al. Tadeusz Dulny, al. Bronisław Kostkowski, Warszawa 1999; K. Majdański, Ks. Henryk Kaczorowski, „Ateneum Kapłańskie” 86 (1976), s. 404–410; S. Olejarz, Kaczorowski Henryk, Encyklopedia Katolicka, t. 8, Lublin 2000, kol. 310; M. Pawelec, Henryk Kaczorowski, w: Święci z KUL-u, red. G Barth, K. Guzowski, Lublin 2015, s. 183-188; K. Rulka, Ks. Henryk Kaczorowski, w: Słownik polskich teologów katolickich, red. L. Grzebienia, t. 6, Warszawa 1983, s. 14–17; J. Szymański, Ksiądz Henryk Kaczorowski moralista, rektor i wychowawca, „Studia Włocławskie” 11 (2009), s. 431-440; J. Wiśniewski, Opatrzność Boża w życiu błogosławionego Henryka Kaczorowskiego, „Polonia Sacra”, nr 2 (47), 21 (2017), s. 145-162; J. Zieliński, Kaczorowski Henryk (1888–1942), w: Polski Słownik Biograficzny, t. 11, Wrocław 1964–1965, s. 388.

Irena Wodzianowska