Urodził się 14 września 1896 r. w rodzinie Mikołaja i Władysławy z d. Czekalskiej w Wojsławicach. Po ukończeniu 5 klas gimnazjum w Zamościu wstąpił w 1914 r. do Seminarium Duchownego w Lublinie. Święcenia kapłańskie otrzymał w 1920 r. Po święceniach pełnił funkcję wikariusza w Krasnobrodzie i Zamościu, a od jesieni rozpoczął studia na Wydziale Teologicznym Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego (1920/1921-1923/1924). Uczęszczał na seminarium ks. prof. Kremera z teologii fundamentalnej. Ze względu na chorobę ojca przez rok pracował w szkole, by uzyskać środki na leczenie. W czasie studiów był kapelanem sióstr miłosierdzia w Kazimierzówce, a od 1922 r. spowiednik Sióstr Zgromadzenia Pasterek od Opatrzności Boskiej. Uzyskał absolutorium ze świadectwem ukończenia studiów w 1924 r., nie przystąpił jednak do obrony tez licencjackich.

Zaangażował się w duszpasterstwo na terenie Lublina. Przez siedem lat był wikariuszem parafii Nawrócenia św. Pawła (1925-1932), a następnie parafii katedralnej św. Jana Chrzciciela (1932-1939). Prowadził szeroko zakrojoną działalność na rzecz ubogich w mieście. Przy parafii św. Pawła powołał Stowarzyszenie Rycerzy Serca Jezusowego dla młodzieży robotniczej szerząc cześć i nabożeństwo do Serca Pana Jezusa, zorganizował tanie kino, aby umożliwić dostęp do kultury, organizował kursy dla bezrobotnych (samochodowe, krawieckie), pośrednictwo pracy, dla dzieci z biednych rodzin kolonie. Urządzał pielgrzymki wiernych na Jasną Górę i rekolekcje. Wydawał i redagował czasopismo Echo Parafialne. Z jego inicjatywy powstało stowarzyszenie Pracownic Domowych, które pomagało kobietom w trudnych sytuacjach życiowych, patronował lubelskiemu oddziałowi Polskiego Związku Zawodowego Chrześcijańskiej Służby Domowej (Stowarzyszenie pod wezwaniem św. Zyty), był kierownikiem i opiekunem Schroniska dla staruszek przy ul. Kalinowszczyzna, „Świetlicy dla dzieci ulicy" przy ul. Zamojskiej.

Był również współzałożycielem Związku Kapłanów Dobrego Pasterza (1923), którego zadaniem była praca społeczna, zakupił dom wczasowo-rekolekcyjny w Zemborzycach. Zorganizował powszechnie dostępną czytelnię Wiedza (1935) z pokaźnym księgozbiorem.

Po wybuchu II wojny światowej i bombardowaniu Lublina katedra lubelska doznała poważnych uszkodzeń. Ks. Mysakowski wraz z robotnikami oczyszczał z gruzów i podjął niezbędne środki by zabezpieczyć świątynię. Poszukiwany przez Gestapo sam zgłosił się 19 listopada 1939 r. do więzienia na Zamku. Aresztowany, trafił najpierw do niemieckiego obozu koncentracyjnego Sachsenhausen (3 grudnia 1939), a następnie w Dachau, do którego przewieziono go 14 grudnia 1940 r. i zarejestrowano jako numer 22591. Mimo szykan, tortur i udręczenia był oparciem dla współwięźniów. Wywieziono go z obozu w tzw. transporcie inwalidów na zagazowanie, a następnie spalono. Według oficjalnego zawiadomienia komendantury nastąpiło to 30 października 1942 r. Rodzina umieściła na rodzinnym grobowcu na cmentarzu przy ul. Lipowej symboliczny napis.

Beatyfikował ks. Mysakowskiego papież św. Jan Paweł II w Warszawie 13 czerwca 1999 r. w gronie 108 polskich męczenników II wojny światowej.

Bibliografia: H. Misztal, Święty wikariusz męczennik – Błogosławiony ksiądz Stanisław Mysakowski (1896-1942), w: W Duchu i Prawdzie. Wybrane sylwetki Kościoła lubelskiego (1805-2005), red. H. Misztal, Lublin 2005, s. 33-36; M. Pawelec, Stanisław Mysakowski, w: Święci z KUL-u, red. K. Guzowski, G. Barth, Lublin 2015 s. 203-205; W. Zyśko, Mysakowski Stanisław, w: Słownik biograficzny miasta Lublina, red. A. Witusik, J. Skarbek, T. Radzik, Lublin 1993, s. 192-194; tenże, Sługa Boży ks. Stanisław Mysakowski (1896-1942), w: Męczennicy za wiarę 1939-1945, Warszawa, s. 437-444.

Szlak bł. ks. Stanisław Mysakowskiego: http://www.lublintravel.pl/index.php?szlaki=1&id=21#; A. A. Zięba, Mysakowski Stanisław, https://www.ipsb.nina.gov.pl/a/biografia/mysakowski-stanislaw [dostęp: 26.02.2020]; www.pamiecmiejsca.tnn.pl

Irena Wodzianowska