Urodził się w 24 marca 1921 r. w wielodzietnej rodzinie Józefa Blachnickiego i Marii z d. Miller w Rybniku na Śląsku. Do szkoły podstawowej uczęszczał w Orzeszu, a następnie w Tarnowskich Górach. Po jej ukończeniu kontynuował kształcenie w Państwowym Gimnazjum Męskim im. Jana Opolskiego. W 1938 otrzymał świadectwo dojrzałości i rozpoczął służbę wojskową.

Był uczestnikiem wojny obronnej we wrześniu 1939 r., a następnie konspiracji antyhitlerowskiej, za co został aresztowany i uwięziony w obozie koncentracyjnym w Oświęcimiu. Za działalność konspiracyjną przeciw hitlerowskiej Rzeszy został skazany na karę śmierci przez ścięcie, ale po 4 miesiącach oczekiwania na wykonanie wyroku został ułaskawiony, a karę śmierci zamieniono na 10 lat więzienia. Przebywał w różnych obozach koncentracyjnych, ostatecznie wyzwolony z obozu w Lengenfeld w 1945 r.

W 1945 r. wstąpił do Śląskiego Seminarium Duchownego w Krakowie, równocześnie był studentem Wydziału Teologicznego Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie, magisterium uzyskał w 1950 r. W tymże roku 25 czerwca otrzymał święcenia kapłańskie z rąk bpa Stanisława Adamskiego w Katowicach. W latach 1950-1956 pracował jako wikariusz w parafiach diecezji katowickiej, m.in. w Tychach, Łaziskach Górnych, Cieszynie. Pracował z ministrantami wypracowując cały system wychowawczy (pedagogię ministrancką). Opracował program dziecięcych rekolekcji zamkniętych. Pierwsze piętnastodniowe rekolekcje Oazy Dzieci Bożych przeprowadził w roku 1954. Oaza stała się podstawową metodą rozwiniętego w późniejszym okresie Ruchu Światło-Życie. Od 1956 do 1961 r. był pracownikiem Kurii Diecezjalnej w Katowicach i redakcji tygodnika „Gość Niedzielny”. W latach 1957-1960 rozwinął działalność trzeźwościową w założonej przez siebie Krucjacie Wstrzemięźliwości. W 1960 roku władze komunistyczne zamknęły centralę Krucjaty w Katowicach i zabroniły jej dalszej działalności. W 1961 r. został aresztowany pod zarzutem wydawania nielegalnych druków i skazany na 13 miesięcy więzienia w zawieszeniu na trzy lata. 

W latach 1961-1965 studiował na Sekcji Teologii Pastoralnej Wydziału Teologicznego KUL. Uzyskał w 1963 licencjat (na podstawie pracy Metoda przeżyciowo-wychowawcza dziecięcych rekolekcji zamkniętych (studium pedagogiczno-pastoralne)), a w 1965 doktorat (Pośrednictwo zbawcze Kościoła w ujęciu Franciszka Ksawerego Arnolda. Problem zasady formalnej teologii pastoralnej), ukończona w 1973 r. habilitacja z teologii pastoralnej (Eklezjologiczna dedukcja teologii pastoralnej, Lublin 1971) nie została zatwierdzona przez władze komunistyczne. W 1962 został zatrudniony na KUL jako asystent, a następnie adiunkt, a od 1972 do 1976 prowadził zajęcia zlecone. Był jednym z twórców Instytutu Teologii Pastoralnej. W latach 1966-1967 pełnił również funkcję wicedyrektora Konwiktu Księży Studentów KUL.

Od roku 1963 rozpoczął organizowanie oaz dla młodzieży następnie dla księży i kleryków. W 1967 roku został mianowany Krajowym Duszpasterzem Służby Liturgicznej. W kolejnych latach KDSL pod kierunkiem ks. Blachnickiego wypracowało dziesięcioletni system formacyjny dla służby liturgicznej (męskiej i żeńskiej). W 1969 roku kontynuując wakacyjną oazę rekolekcyjną pracą formacyjną w ciągu roku utworzył Ruch Żywego Kościoła (od 1976 pod nazwą Ruch Światło-Życie). Osobne grupy formacyjne i typy rekolekcji oazowych prowadzone były dla dzieci, młodzieży, studentów, osób dorosłych, osób konsekrowanych a nawet rodzin. Dla odnowy katechumenatu rodzinnego w roku 1973 ks. Blachnicki utworzył w ramach Ruchu Światło-Życie wspólnoty Domowego Kościoła. W 1979 zainicjował kolejny ruch trzeźwościowy pod nazwą Krucjata Wyzwolenia Człowieka. Prowadząc program wyzwolenia wewnętrznego człowieka przekonywał do odwagi i przeciwstawiania się kłamstwu. Program społeczny sformułował tworząc w listopadzie 1981 roku Chrześcijańską Służbę Społeczną.

Od grudnia 1981 r. przebywał na emigracji, początkowo w Rzymie, a od 1982 r. w polskim ośrodku „Marianum” w Carlsbergu, gdzie zorganizował Międzynarodowe Centrum Ewangelizacji Światło-Życie. Tam również kontynuował działalność społeczną organizując w 1982 Chrześcijańską Służbę Wyzwolenia Narodów. Zmarł 27 lutego 1987 r. w Carlsbergu w Niemczech Zachodnich. 1 kwietnia 2000 jego szczątki zostały przeniesione do Krościenka i złożone w kościele pw. Chrystusa Dobrego Pasterza.

Jest Założycielem wielu dzieł: Instytutu Niepokalanej Matki Kościoła, Ruchu Światło-Życie, Wydawnictwa Światło-Życie, Unii Kapłanów Chrystusa Sługi, Międzynarodowego Centrum Ewangelizacji Światło-Życie w Carlsbergu.

Jest autorem około 100 prac. Główne zainteresowania naukowe: personalistyczno-eklezjologiczna koncepcja teologii pastoralnej w oparciu o naukę Soboru Watykańskiego II, katechetyka fundamentalna i teologia pastoralna ogólna. Zachowaniem jego spuścizny zajmuje się Instytut im. ks. Franciszka Blachnickiego.

Bibliografia: B. Biela, Kościół – wspólnota. Wspólnota jako zasada urzeczywistniania się Kościoła w ujęciu ks. Franciszka Blachnickiego (1921-1987), Katowice 1993; R. Derewenda, Dzieło wiary. Historia Ruchu Światło-Życie w latach 1950-1985, Kraków 2010; M. Marczewski, Blachnicki Franciszek Karol, w: Encyklopedia 100-lecia KUL, t. I, red. E. Gigilewicz i in., Lublin 2018, s. 63-64 (patrz. bibliografia); G. Wilczyńska, Wychowawca wolnych ludzi, Kraków 2018, A. Wodarczyk, Prorok Żywego Kościoła, Katowice 2008.

http://www.oaza.pl/biblioteka/teksty-xfb/

http://blachnicki.oaza.pl/vita/curriculum/curriculum.html

https://pl-pl.facebook.com/InstytutKsBlachnickiego/

https://lublin.gosc.pl/doc/6181943.Klopotliwy-ksiadz-33-lata-temu-zmarl-ks-Franciszek-Blachnicki

Robert Derewenda