Wydział Nauk Humanistycznych

Serce w kasztanie

Wszystkim nam brakuje bezpośrednich kontaktów. Spowodowana pandemią nowa forma naszego codziennego funkcjonowania pozbawiła nas nie tylko możliwości rganizowania wspólnych wydarzeń, ale również okazji do przypadkowych spotkań: na korytarzu, w windzie, w katedrze czy przy okazji pobierania klucza.

Spotykamy się wprawdzie zdalnie - na posiedzeniach rad instytutów, komisji, na zajęciach ze Studentami - jednak ta forma nie sprzyja interakcji. Wywołuje raczej poczucie niedosytu, a często nawet osamotnienia.

Kolegium dziekańskie WNH od lat spotyka się na cotygodniowym posiedzeniu, podczas którego omawiamy sprawy Wydziału. To stała pora: środa 10:00-12:00. W czasie pandemii nie zaniechaliśmy tych spotkań. W jej początkowych miesiącach miały one formę zdalną. Od czerwca, kiedy z polecenia Rektora KUL rozpoczęliśmy dyżury stacjonarne, również kolegia przenieśliśmy ze świata wirtualnego do gabinetu dziekańskiego w CN-208, oczywiście z zachowaniem reżimu sanitarnego.

Od października, z uwagi na moje zakażenie koronawirusem, oboje Państwo Prodziekani zostali poddani kwarantannie, a spotkania kolegium musiały powrócić do formy zdalnej. Dalszy rozwój sytuacji epidemicznej w kraju spowodował, że musiały takie pozostać. Podobnie rzecz się ma w odniesien

iu do dyżurów dziekańskich: odbywamy je zdalnie, jednak przeważnie oznacza to, że siedzimy sami w pustym gabinecie i łączymy się z Państwem na platformie MS Teams, bo nasza obecność w siedzibie uczelni związana jest również z koniecznością podpisywania dokumentów.

Podczas dyżurów w gabinecie dziekańskim nieobecność Kolegów dotkliwie podkreślają puste krzesła przy okrągłym stole, przy którym zwyczajowo odbywamy nasze posiedzenia. Wiemy, że ten czas minie, że wrócimy do normalnego funkcjonowania, do czasu, kiedy naszych uśmiechów nie będą zakrywały maski, do spotkań, do serdecznych gestów towarzyszących powitaniu. Jednak mimo tej pewności w gabinecie dziekańskim jest po prostu smutno. W ostatnich dniach smutek ten stał się nieznośny, bo w jednym dniu odeszło od nas Dwoje naszych wieloletnich Współpracowników, Kolegów, Przyjaciół...

Tymczasem w piątek na okrągłym stoliku otoczonym pustymi krzesłami pojawił się rozbrajający gość: kasztankowy ludzik. Niezwykła jedenastoletnia dziewczynka chciała w ten sposób sprawić, by żadne z nas nie czuło się podczas dyżurów dziekańskich samotne. Dziękujemy! Teraz podczas dyżurów towarzyszy nam zaklęta w kasztanach świadomość, że poczucie osamotnienia jest złudne, że pandemia oddziela nas fizycznie, ale zbliża duchowo w takim stopniu, jakiego dotychczas nie doświadczaliśmy.

Dziekan Wydziału Nauk Humanistycznych

dr hab. Magdalena Charzyńska-Wójcik, prof. KUL

Kamera dla Profesora

Drodzy Studenci,

Uniwersytet jest społecznością, którą tworzą Profesorowie i Studenci. Nie istniejemy zatem bez siebie. Jednak o tym, jak bardzo się wzajemnie potrzebujemy, dowiedzieliśmy się boleśnie w minionym semestrze, kiedy musieliśmy zaniechać naszych zwyczajnych spotkań i przenieść je do świata cyfrowego. Wtedy poczuliśmy, jak bardzo niezwyczajne były te zwyczajne zajęcia i jak dotkliwie brakuje nam kontaktu z Wami.

Obecna sytuacja epidemiologiczna przywraca nas do tej samej rzeczywistości: wszystkie nasze spotkania znów obramowane są ekranem komputera. Znajdujemy się po dwóch jego stronach. Jesteśmy razem, choć oddzielnie.

Brakuje nam w tym trybie Państwa twarzy. Podobnie jak Wy, i my jesteśmy przejęci doniesieniami na temat rozwoju pandemii, sfrustrowani problemami technicznymi i osamotnieni: każdy z nas jest sam na wspólnych zajęciach.

Państwo macie szansę nas poznać – nasze twarze, głos, sposób bycia. My jesteśmy niejednokrotnie pozbawieni możliwości poznania choćby Waszych twarzy. Jeśli nie włączycie kamer, możemy nigdy Was nie poznać... Ukłonicie się nam kiedyś na ulicy, lecz my nie będziemy wiedzieli, kim jesteście. Taka sytuacja ma miejsce po raz pierwszy w dziejach akademii. Byłaby to ogromna strata. Możemy jednak jej uniknąć. Proszę Was o włączenie się w akcję Kamera dla Profesora. Pomóżcie nam budować naszą uniwersytecką społeczność w ten niezwykły sposób w niezwykle trudnym czasie. Nam – Prowadzącym bardzo Was – Studentów brakuje.

Proszę Was o to, zmagając się ze skutkami COVID-19, z którym walczę od końca września

Dziekan Wydziału Nauk Humanistycznych

dr hab. Magdalena Charzyńska-Wójcik, prof. KUL